Μέσα από την πανέμορφη ψυχή της Μαρίας Λαμπαδαρίδου Πόθου.
Η γη ζεστή με τυλίγει με ανάσες υγρές, με οσμές υγρές, και θέλω να
κραυγάσω. Τη νιώθω την κραυγή που ανεβαίνει από τα σπλάχνα μου,
ανεβαίνει από τη νύχτα της ύπαρξής μου, μια κραυγή που περιέχει όλες τις
άλλες, από την πρώτη νύχτα του κοσμου, περιέχει τον πόνο και την
έκσταση και τον τρόμο μπρος στο ανεξήγητο,
και ξέρω πως εγώ είμαι ο μάρτυρας του ανεξήγητου, που το κουβάλησα στη
μήτρα μου από την πρώτη νύχτα του κόσμου, να το γεννήσω ξανά και
ξανά...
Η κραυγή. Και ήταν δική μου...
Από το πρωί ψιλοβρέχει.
Ο τόπος μούλιασε, έγινε και πάλι πλωτός, ταξιδεύει.
Περπατώ αργά στη βροχή, τα ρούχα μου μούσκεψαν, τα μαλλιά μου, τα χέρια μου, αυτό θέλω, να γίνω υδάτινη, να γίνω πέτρινη, να αναλωθώ από τα στοιχεία της φύσης, να βρω την αίσθηση του καμένου στο σώμα μου, του πυροσβησμένου, σαν τα κομμάτια του φεγγαριού τη νύχτα εκείνη.
Αυτό θέλω, ναι. Να προεκταθώ μέσα στο χρόνο, τον καταργημένο, να πολλαπλασιαστώ αυτοαντιγραφικά σαν τη μελίγκρα και σαν τη φτελιά, να κλωνοποιήσω το πνεύμα του τόπου στον αιώνα. Εκεί, στην ελάχιστη εκείνη μεταλλαγή θα περιπλανιέμαι σαν στοιχειωμένο χρωμόσωμα.
Το μυαλό μου πονάει...
Ο τόπος είναι ζωντανός
μην ξεπουλάτε τους νεκρούς
ο θρύλος είναι ζωντανός
μην πληγώνετε τον τόπο
να φοβάστε την οργή των νεκρών
και των βράχων τ' αγάλματα.
Κάποιοι συνέδεαν με την Έκτη Σφραγίδα της Αποκάλυψης, τη σφραγίδα του αίματος της σελήνης - και πολύ αμυδρά με το απαγορευμένο κείμενο του χαμένου κώδικα. Άλλοι μόνο και μόνο για να σπάσουν την πλήξη τους. Και άλλοι, όπως ο γέρο-Τσέλιος, ο σοφός των βουνών, όπως τον έλεγαν από καθαρή αγάπη στον τόπο τους...
Εγώ που έζησα την ανάσα του ανεξήγητου δεν μπορώ πια να χωρέσω μέσα στο ορατό, αυτό που το εξουσιάζει η τρέχουσα λογική, θα φτωχύνω πολύ, η ψυχή μου θα μικρύνει, δεν θέλω, όχι...
από το facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου