Τρίτη 17 Μαρτίου 2015

Πού πας ρε Βαγγέλη;

γράφει η Ντίνα Μπατζιά


Κι όμως το πιο γλυκό βιολί το παίζει ο θάνατος, έγραφα λίγες ώρες πριν μας αφήσεις. Και πού να ήξερες ποιανού τραγούδι ανέβαζα, θα μ' έβριζες...

Ήταν πριν εννιά και κάτι χρόνια, δεν σε ήξερα, κανέναν σας δεν ήξερα, δεν ήμουν κανενός η κόρη, η γυναίκα, η γκόμενα και δεν είχα καμία σχέση με το κόμμα. Πήρα τηλέφωνο "τον κ. Βέκιο" και σου λέω το και το, "Λίγο Ελλάδα Ακόμη".

Με εμπιστεύθηκες. Ήσουνα ο πρώτος. Μπήκα στούντιο για πιλότο, και στο 10λεπτο με έκοψες, πάμε, είπες, γράψε την πρώτη εκπομπή. Και ξεκίνησα στο Κόκκινο. Μοιραζόσουν τα πάντα, το γιαούρτι, το μπισκότο, την αγκαλιά, τις ιδέες και τα όνειρα.

Ήξερες πολύ μουσική κι ήσουνα αυστηρός με τους αναγνωρισμένους. Ένα τραγούδι μπορεί να αλλάξει το κόσμο, έλεγες. Είναι μήνυμα. Δώστε χώρο στους νέους, νέες φωνές, όχι όλο τα ίδια και τα ίδια, φτάνει με το έντεχνο άτεχνο, φτάνει με την υποκρισία και το βόλεμα. Ανακάλυπτες καινούρια γκρουπ, φωνές, είχες απεριόριστη εκτίμηση στο δημοτικό τραγούδι, εκεί τα βρίσκαμε, ανταλάσσαμε υλικό, ρωτούσες ό,τι δεν γνώριζες, δεν ήσουνα ποτέ ξερόλας.

Αν βρεθεί ένας διευθυντής στο κόσμο που θα χαμογελάσει όταν θα του χτυπάς το χέρι στο τραπέζι κι οι φωνές σου θα ακούγονται μέχρι το ισόγειο της Σαρρή, αν βρεθεί προϊστάμενος που θα του λες "ρε μαλάκα δούλεψε λίγο, μας έχει βγει η ψυχή" κι εκείνος να γυρίζει και να σου λέει αυτή τη κατσούνα τη πήρα από τη Κρήτη και να σε πιάνει από το πόδι γελώντας δυνατά, αν βρεθεί διευθυντής που να κοιτάζει στο πάτωμα γιατί ζορίζεται να σου πει ότι η εκπομπή μειώνεται κατά μισή ώρα, εμένα να με φτύσεις. Ναι, δε μπορούσε να διευθύνει πραγματικά ο Βέκιος, γιατί δεν μπορούσε να πικράνει κανέναν. Διευθυντικό δικαίωμα; Ανέκδοτο για εκείνον. Νοιαζόταν, αυτό ήταν. Χώραγε τόση αγάπη μέσα του.

Καταλυτικό στη σχέση μας ήταν το κίνημα της Κερατέας. Η μεγάλη σου αγάπη η Λαυρεωτική και η Κερατέα. Αγώνας για να πείσουμε ότι δεν ήταν ούτε τοπικιστές, ούτε δεξιοί, το πρώτο πραγματικά ενωτικό αυτόνομο κίνημα στη χώρα.


Φτιάξαμε μαζί την Art Resistance, κάτι τρελοί κλείσαμε τη Λαυρίου και κάναμε το νέο Γούντστοκ. Και το κίνημα έβγαλε τα έξοδα των άπειρων δικαστηρίων  που έσερνε το κράτος τους κατοίκους, και η καταστολή τελείωσε, και μια βδομάδα μετά το Φεστιβάλ, έφυγαν τα ΜΑΤ. Πόση χαρά, είχαμε νικήσει. Θυμάσαι πόσα βρισίδια άκουσες γιατί τριγυρνούσες αντί να βοηθήσεις; Πού είσαι τώρα να γιορτάσουμε τη τελευταία μεγάλη νίκη της αριστεράς ρε Βαγγέλη;

Τον Οκτώβρη, ήπιαμε κρασί εδώ στη Συριζούπολη. Τότε που στηνόταν το Πορτοκαλί. Μιλούσαμε για την οικονομία και λες σκάστε πια, αλλού είναι η ζωή. Και ξαναπιάσαμε τη μουσική, τη νέα δουλειά που είχες έτοιμη, άλλο ύφος από τους Ελελεύ. Και είπαμε για το χωράφι στη Κερατέα, για τις ελιές, για τα μανιτάρια, για τα άγρια σπαράγγια. Πότε θα' ρθεις να φάμε μακαρόνια με τα δικά μου μανιτάρια; Να δεις πώς μεγάλωσε το τσοπανόσκυλο.


Η Αντρη καλά; Για τη μικρή, την αδυναμία σου, που μάθαινε λύρα ποντιακή και χορούς παραδοσιακούς. Κατάλαβες πως ήμουν, σου μίλησα. Κι ένα βράδυ πανικόβλητος, μεσάνυχτα, μου τηλεφωνείς γιατί είδες τον αστρολογικό χάρτη και μου λες φύγε τώρα από κει. Βαγγέλη τι βλακείες είναι αυτές; "Φύγε σου είπα, θα πάθεις κακό, είσαι στο μάτι του Ποσειδώνα". Αλλά έφυγες εσύ. Σαν τρένο φάντασμα στο λιβάδι του Μεγάλου μανιτού. Πού πας ρε Βαγγέλη;

Να σε πω σύντροφε; Λίγο. Φίλε; Τίποτα. Πού πας ρε μαλάκα Βαγγέλη; Αυτό θα πω, έτσι όπως κανέναν δεν έχω πει. Κι όποιος καταλάβει, κατάλαβε.
Αρνήθηκα να έρθω στο ΚΑΤ, αρνήθηκα να έρθω στον Ερυθρό, αρνιέμαι να σου πω αντίο, είναι αυτό το γαμημένο πείσμα να μη θες να παραδεχτείς πως δε θα ξαναδείς ποτέ τους ανθρώπους που αγαπάς, ότι δεν θα τους ξαναγκαλιάσεις, ότι δεν θα ξαναμαλώσεις μαζί τους.

Αρνιέμαι να έρθω στον Χολαργό αύριο, θα στείλω τη σκιά μου Βαγγέλη.






* όλες οι φωτογραφίες είναι
από το Keratea Art Resistance Festival το 2011

www.stokokkino.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου