Να μην ξεχάσουμε τον σκύλο μας τον Τσίκο

έγραψε η Φρόσω Κορτζίδου στο facebook

Πάει ο Τσίκο, κατ΄άλλους ο Μήτσος. Έμαθα ότι έφυγε εχθές από τη ζωή και αποφάσισα να γράψω λίγα λόγια για αυτόν.

Ο Τσίκο - Μήτσος - ή όπως αλλιώς τον είπαμε όλοι όσοι συναναστραφήκαμε μαζί του στον μακρύ (22 χρονών έμαθα το θηρίο!) και πολυτάραχο βίο του, ήταν σκύλος - περίπτωση.

Ήταν ελεύθερος, όχι αδέσποτος. Θες το παρουσιαστικό του - σκύλαρος πανέμορφος με μάτια που σε προκαλούσαν να τα δεις ξανά - θες η συμπεριφορά του με τους ανθρώπους - έδειχνε να έχει καταλάβει απόλυτα τι θέλουν τα δίποδα ζώα - τον έκαναν αυτόν έναν "αδέσποτο" να έχει τόσους πολλούς να τον φροντίζουν, να τον νοιάζονται και να τον αγαπούν!

Δίκαια κάποιος είπε ότι η Ιασωνίδου θα είναι αλλιώτικη χωρίς τον Τσίκο.

Τον Τσίκο τον πρωτογνώρισα το 2000. Είχαμε τα γραφεία της Δημοτικής Συνεργασίας για το Ελληνικό στη γωνία Ιασωνίδου και Δωρίδος και μια μέρα έκανε την εμφάνισή του όταν ήμουν βάρδια. Στάθηκε στην είσοδο, με κοίταξε και "έκλεισε" η συμφωνία. Τα γραφεία μας έγιναν άλλη μια "τούκα" του που ερχότανε όποτε έκανε κρύο και είχαμε τη σόμπα ανοιχτή, όποτε έκανε ζέστη για να κάτσει σε δροσιά. Του είχαμε φαί και νερό.

Υπήρχαν και μέλη μας ή φίλοι μας που τους δυσκόλευε η παρουσία ενός σκύλου στα γραφεία μας για να έρθουν να κάτσουν. Ο Τσίκο τους κατανοούσε. Δεν αντιδικούσε μαζί τους. Έφευγε, όταν η "ατμόσφαιρα" άλλαζε.

Όταν κλείσαμε τα γραφεία της παράταξης, χαθήκαμε.

Τον είδα ξανά γηραλέο στο περίπτερο της εκκλησίας στην Ιασωνίδου. Να είναι καλά οι άνθρωποι που τον φρόντισαν στα γεράματά του.

Θυμάμαι δύο περιστατικά από τη συμμετοχή του Τσίκο σε όλες τις κοινωνικές εκδηλώσεις των Σουρμένων και ιδιαίτερα αυτές που γίνονταν στην Ιασωνίδου.

Μια χρονιά στην πλατεία Σουρμένων, ο Σύλλογος Κρητών έκανε την ετήσια εκδήλωσή του για τη μάχη της Κρήτης. Στην εξέδρα γίνεται αναπαράσταση της ηρωικής αντίστασης του Κρητικού λαού στην γερμανική επίθεση. Μέλη του Συλλόγου υποδύονται τους Κρητικούς χωρικούς που με δικράνια αποκρούουν τους Γερμανούς αλεξιπτωτιστές τους οποίους υποδύονται πραγματικοί αλεξιπτωτιστές της 129 ΠΥ της αεροπορίας που εκείνη τη χρονιά συμμετείχε στην εκδήλωση. Ήχοι μάχης και για πιο ρεαλισμό καπνογόνα πάνω στη σκηνή και σκηνές μάχης. Και ξαφνικά, μπουκάρει ο Τσίκο και παίρνει και αυτός μέρος στη μάχη κυνηγώντας τα... βεγγαλικά! Το τι έγινε στην πλατεία δε λέγεται φυσικά...

Άλλη μια φορά πάλι σε ένα γάμο στην εκκλησία των Σουρμένων, ο γαμπρός περίμενε τη νύφη με την ανθοδέσμη στα χέρια, στο πλατύσκαλο της εκκλησίας και στη μέση της σκάλας, στο κόκκινο χαλί ο Τσίκο κορδωτός και με επίσημο ύφος περίμενε και αυτός!