του Διονύση Ελευθεράτου
Το λένε από καιρού εις καιρόν αξιωματούχοι Βερολίνου και Βρυξελλών. Το αναπαράγουν… κατενθουσιασμένοι οι «ημέτεροι» νεοφιλελεύθεροι
και «ρεαλιστές», των μνημονίων θαυμαστές…
Το έγραψε και ο Σόιμπλε στο Focus - έτσι, διότι τα κείμενα πάντα βοηθούν. Βλέπετε, «scripta manent» και οι «δικοί» μας «νεοφελελέδες» χρειάζονται πηγές και Ευαγγέλια, για να μην… manent άφωνοι, σε πάνελ και συζητήσεις.
«Είδατε; Οι άλλες χώρες τα καταφέρνουν και βγαίνουν από την κρίση…». Διευκρίνιση: Ενίοτε το «βγαίνω από την κρίση» κηρύσσεται ισότιμο και ταυτόσημο του «βγαίνω στις αγορές», κάτι που ίσως σημαίνει ότι ήταν… μια χαρά η προ-μνημονιακή Ελλάδα του Ιανουαρίου 2010, εφ’ όσον τα ομόλογά της «χτυπούσαν» στις αγορές 25 δισ. ευρώ, εκ των οποίων οι φωστήρες του ΓΑΠ καταδέχονταν να εισπράξουν μόνον τα οκτώ…
«Είδατε; Οι άλλες χώρες δουλεύουν σωστά και τα καταφέρνουν, χωρίς οι κοινωνίες τους να μεμψιμοιρούν, να διαμαρτύρονται, να επιζητούν παραβιάσεις ευρωπαϊκών κανόνων. Άρα…»
Άρα, άρα, τα κλισέ επιστρέφουν σαν … άδικη κατάρα: Από την εποχή της πρωθυπουργίας Σαμαρά είχαμε να ακούσουμε για success stories, αλλά τώρα ο Σόιμπλε ανακαλύπτει «ιστορίες επιτυχίας» σε κάθε χώρα που τέθηκε στο στόχαστρο της «δημοσιονομικής προσαρμογής» και η οποία διαθέτει (απαραίτητο προσόν!) δεξιά κυβέρνηση.
Για να αντιληφθούμε τι μπορεί να εννοεί -σε μερικές περιπτώσεις, τουλάχιστον- ο Σόιμπλε όταν ισχυρίζεται ότι μια χώρα «τα πάει καλά», ας θυμηθούμε πως τον ίδιο ακριβώς έπαινο απένειμε στην πειθήνια κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, όταν η ελληνική κοινωνία μετρούσε παγωμένους ενοίκους σπιτιών χωρίς θέρμανση, υποσιτισμένα παιδιά στα σχολεία, θάλασσες ανέργων και λουκέτων, αυτόχειρες, αλλά και σενάρια για το τι χειρότερο μπορούσε να επιφυλάσσει η «σωτηρία της χώρας». Κι όταν, εκ του παραλλήλου με όλα τα παραπάνω, το δημόσιο χρέος μεγάλωνε, όχι μόνο ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, αλλά και σε απόλυτα μεγέθη!
Τηρουμένων των αναλογιών (διότι, όντως, οι καταστάσεις δεν είναι πανομοιότυπες) ο Σόιμπλε και τα απανταχού «παπαγαλάκια» δεν νιώθουν καμία ανάγκη να ρωτήσουν τους Ισπανούς πόση «επιτυχία» βιώνουν στη χώρα του εφιάλτη των εξώσεων και της γιγάντιας ανεργίας των νέων. Προφανώς η… υπερβάλλουσα ευτυχία της ισπανικής κοινωνίας είναι αυτή που ισχυροποιεί τους «Ποδέμος». Μάλλον η γλυκιά γεύση της «επιτυχίας» θα ευθύνεται για την πιθανότατη ενίσχυση του «Σιν Φέιν» στην Ιρλανδία. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζουν ο Σόιμπλε και οι «νεοφιλελέδες»…
«Ας κάνουμε ό,τι μας ζητούν για να βγούμε από την κρίση» νουθετούν, λες και δεν μας έφερε εδώ η απόλυτη προθυμία των ελληνικών κυβερνήσεων από το 2009-10 και εντεύθεν να εφαρμόζουν ακριβώς ό,τι αξίωναν οι δανειστές. ΟΚ, είναι μια άποψη κι αυτή… Πάει πολύ, όμως, να αναζητούν ερείσματα για την άποψή τους δείχνοντας πχ την Πορτογαλία…
Είναι άσχετοι οι αμνήμονες; Στ’ αλήθεια, διέφυγε της προσοχής τους ότι ένας από τους λόγους, για τους οποίους οι Πορτογάλοι δεν βίωσαν λιτότητα τόσο κτηνώδη όσο εμείς ήταν πως εκεί για περισσότερο από ένα έτος η πολιτική εξουσία προέβαλε κάποιες αντιστάσεις στις αξιώσεις του ευρωπαϊκού ιερατείου; (Ένας άλλος παραπέμπει στην κατοπινή ακύρωση ορισμένων αντικοινωνικών - αντιλαϊκών μέτρων στα δικαστήρια, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος).
Αν δεν θυμούνται, αναλαμβάνουμε εμείς να φρεσκάρουμε τη μνήμη τους: Παρασκευή, 6 Μαϊου 2011, ο «Ελεύθερος Τύπος» (αντι- μνημονιακός, τότε…) κυκλοφόρησε με κεντρικό τίτλο «Οι Πορτογάλοι δεν είναι τζιτζιφιόγκοι»...
Καλά, ο σκωπτικός χαρακτηρισμός αφορούσε μια ενδο- ΠΑΣΟΚική, ενδο-κυβερνητική διαμάχη εκείνων των ημερών: Ο Δ. Ρέππας είχε αποκαλέσει «τζιτζιφιόγκους» κάποια στελέχη του υπουργείου Οικονομικών. Η ουσία όμως ήταν πως ο «ΕΤ» παρατηρούσε ότι, εν αντιθέσει προς την Ελλάδα των -εφ’ όλης της ύλης- «yesmen», οι… λελογισμένα «δύστροποι» Πορτογάλοι διέσωζαν τότε τον 13ο και 14ο μισθό, προστάτευαν χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους, έπαιρναν παράταση για την βελτίωση του ελλείμματός τους.
Το αν και τι ακριβώς κέρδισαν όταν οι κυβερνώντες τους έγιναν «φρόνιμα παιδιά», το ξέρουν καλύτερα οι ίδιοι οι Πορτογάλοι -ας τους ρωτήσει κάθε ενδιαφερόμενος… Το ότι η αρχική «δυστροπία» τους βοήθησε να διασώσουν κάποια πράγματα, συν τοις άλλοις επειδή απέτρεψε έναν ενδεχόμενο εναντίον τους οικονομικό και κοινωνικό «αστραπιαίο πόλεμο», αμφιβάλλουμε αν χρειάζεται ερώτημα…
Ακόμη κι αν όλα αυτά θεωρηθούν «λεπτομέρειες», αξίζει να μείνουμε στην πεμπτουσία:
Καμία άλλη χώρα, κατά τη διάρκεια της «δημοσιονομικής της προσαρμογής» δεν είδε το ΑΕΠ της, τη ζήτηση, τα εισοδήματα και την εργασία να καταρρέουν όπως στην Ελλάδα, ούτε τον παραγωγικό της ιστό να διαλύεται, έτσι. Η γενική προμετωπίδα «μέτρα λιτότητας» είναι μεν σωστή, αλλά και πολύ γενική, για να αποδώσει τι συνέβη σε κάθε χώρα που «έκανε ό,τι της ζητούσαν». Διότι δεν ζητούσαν ακριβώς τα ίδια από όλους. Ούτε οι «κοινές συνταγές» είχαν ίδιες -ή ισόποσης βαρύτητας- παρενέργειες στα ειδικά χαρακτηριστικά κάθε οικονομίας και κοινωνίας.
Αλήθεια, αυτοί που μας λένε να «το κάνουμε όπως οι Ιρλανδοί» ξέρουν ότι στην Ιρλανδία ο βασικός μισθός παρέμεινε στα 1.460 ευρώ; Όχι, δεν διαβάσατε λάθος, χίλια τετρακόσια εξήντα…
Οι Μαρίες Αντουανέτες που διατείνονται ότι δεν είναι δα και τόσο αναγκαία η τόνωση της ζήτησης (όταν δεν χαρακτηρίζεται και… κατάρα, επειδή θα οδηγήσει -λένε- στην αύξηση των εξαγωγών!) και ταυτόχρονα δείχνουν με το δάχτυλο τους περισσότερο… στωικούς του υπόλοιπου ευρωπαϊκού Νότου, άραγε, διάβασαν ποτέ τα στοιχεία που ανακοίνωσε η Κομισιόν, τον Οκτώβριο του 2013, για τις απώλειες στο πραγματικό ακαθάριστο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών;
Μετρήστε μειώσεις στην εξαετία 2007-2012, που καλύπτει τα δυο πρώτα χρόνια της «δημοσιονομικής προσαρμογής»: Στην Πορτογαλία 5,3%, την Ιρλανδία 6,2%, την Ιταλία 10,9%, την Ισπανία 11,3% και την Ελλάδα… 35,4%! Κι όλα αυτά μέχρι το 2012, δηλαδή προτού σωρευτούν στην Ελλάδα πολλά χρόνια εφαρμογής κάποιων μέτρων αφαίμαξης (όπως ο ΕΝΦΙΑ) και προτού θεσπιστούν άλλα…
Τα έχουν αυτά υπόψη όσοι μας συμβουλεύουν, αλά Σόιμπλε, να «παραδειγματιστούμε» από τους άλλους;
Μικρή σημασία έχει η απάντηση. Διότι ένα βασικό, έστω και ανομολόγητο, δόγμα των «νεοφιλελέδων» θυμίζει την παλιά αρχή των ποδοσφαιριστών - «τσεκουριών»: «’Η θα περάσει η μπάλα, ή ο αντίπαλος παίκτης - και οι δυο αποκλείεται».
«Είδατε; Οι άλλες χώρες τα καταφέρνουν και βγαίνουν από την κρίση…». Διευκρίνιση: Ενίοτε το «βγαίνω από την κρίση» κηρύσσεται ισότιμο και ταυτόσημο του «βγαίνω στις αγορές», κάτι που ίσως σημαίνει ότι ήταν… μια χαρά η προ-μνημονιακή Ελλάδα του Ιανουαρίου 2010, εφ’ όσον τα ομόλογά της «χτυπούσαν» στις αγορές 25 δισ. ευρώ, εκ των οποίων οι φωστήρες του ΓΑΠ καταδέχονταν να εισπράξουν μόνον τα οκτώ…
«Είδατε; Οι άλλες χώρες δουλεύουν σωστά και τα καταφέρνουν, χωρίς οι κοινωνίες τους να μεμψιμοιρούν, να διαμαρτύρονται, να επιζητούν παραβιάσεις ευρωπαϊκών κανόνων. Άρα…»
Άρα, άρα, τα κλισέ επιστρέφουν σαν … άδικη κατάρα: Από την εποχή της πρωθυπουργίας Σαμαρά είχαμε να ακούσουμε για success stories, αλλά τώρα ο Σόιμπλε ανακαλύπτει «ιστορίες επιτυχίας» σε κάθε χώρα που τέθηκε στο στόχαστρο της «δημοσιονομικής προσαρμογής» και η οποία διαθέτει (απαραίτητο προσόν!) δεξιά κυβέρνηση.
Για να αντιληφθούμε τι μπορεί να εννοεί -σε μερικές περιπτώσεις, τουλάχιστον- ο Σόιμπλε όταν ισχυρίζεται ότι μια χώρα «τα πάει καλά», ας θυμηθούμε πως τον ίδιο ακριβώς έπαινο απένειμε στην πειθήνια κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου, όταν η ελληνική κοινωνία μετρούσε παγωμένους ενοίκους σπιτιών χωρίς θέρμανση, υποσιτισμένα παιδιά στα σχολεία, θάλασσες ανέργων και λουκέτων, αυτόχειρες, αλλά και σενάρια για το τι χειρότερο μπορούσε να επιφυλάσσει η «σωτηρία της χώρας». Κι όταν, εκ του παραλλήλου με όλα τα παραπάνω, το δημόσιο χρέος μεγάλωνε, όχι μόνο ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, αλλά και σε απόλυτα μεγέθη!
Τηρουμένων των αναλογιών (διότι, όντως, οι καταστάσεις δεν είναι πανομοιότυπες) ο Σόιμπλε και τα απανταχού «παπαγαλάκια» δεν νιώθουν καμία ανάγκη να ρωτήσουν τους Ισπανούς πόση «επιτυχία» βιώνουν στη χώρα του εφιάλτη των εξώσεων και της γιγάντιας ανεργίας των νέων. Προφανώς η… υπερβάλλουσα ευτυχία της ισπανικής κοινωνίας είναι αυτή που ισχυροποιεί τους «Ποδέμος». Μάλλον η γλυκιά γεύση της «επιτυχίας» θα ευθύνεται για την πιθανότατη ενίσχυση του «Σιν Φέιν» στην Ιρλανδία. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζουν ο Σόιμπλε και οι «νεοφιλελέδες»…
«Ας κάνουμε ό,τι μας ζητούν για να βγούμε από την κρίση» νουθετούν, λες και δεν μας έφερε εδώ η απόλυτη προθυμία των ελληνικών κυβερνήσεων από το 2009-10 και εντεύθεν να εφαρμόζουν ακριβώς ό,τι αξίωναν οι δανειστές. ΟΚ, είναι μια άποψη κι αυτή… Πάει πολύ, όμως, να αναζητούν ερείσματα για την άποψή τους δείχνοντας πχ την Πορτογαλία…
Είναι άσχετοι οι αμνήμονες; Στ’ αλήθεια, διέφυγε της προσοχής τους ότι ένας από τους λόγους, για τους οποίους οι Πορτογάλοι δεν βίωσαν λιτότητα τόσο κτηνώδη όσο εμείς ήταν πως εκεί για περισσότερο από ένα έτος η πολιτική εξουσία προέβαλε κάποιες αντιστάσεις στις αξιώσεις του ευρωπαϊκού ιερατείου; (Ένας άλλος παραπέμπει στην κατοπινή ακύρωση ορισμένων αντικοινωνικών - αντιλαϊκών μέτρων στα δικαστήρια, αλλά αυτό δεν είναι του παρόντος).
Αν δεν θυμούνται, αναλαμβάνουμε εμείς να φρεσκάρουμε τη μνήμη τους: Παρασκευή, 6 Μαϊου 2011, ο «Ελεύθερος Τύπος» (αντι- μνημονιακός, τότε…) κυκλοφόρησε με κεντρικό τίτλο «Οι Πορτογάλοι δεν είναι τζιτζιφιόγκοι»...
Καλά, ο σκωπτικός χαρακτηρισμός αφορούσε μια ενδο- ΠΑΣΟΚική, ενδο-κυβερνητική διαμάχη εκείνων των ημερών: Ο Δ. Ρέππας είχε αποκαλέσει «τζιτζιφιόγκους» κάποια στελέχη του υπουργείου Οικονομικών. Η ουσία όμως ήταν πως ο «ΕΤ» παρατηρούσε ότι, εν αντιθέσει προς την Ελλάδα των -εφ’ όλης της ύλης- «yesmen», οι… λελογισμένα «δύστροποι» Πορτογάλοι διέσωζαν τότε τον 13ο και 14ο μισθό, προστάτευαν χαμηλόμισθους και χαμηλοσυνταξιούχους, έπαιρναν παράταση για την βελτίωση του ελλείμματός τους.
Το αν και τι ακριβώς κέρδισαν όταν οι κυβερνώντες τους έγιναν «φρόνιμα παιδιά», το ξέρουν καλύτερα οι ίδιοι οι Πορτογάλοι -ας τους ρωτήσει κάθε ενδιαφερόμενος… Το ότι η αρχική «δυστροπία» τους βοήθησε να διασώσουν κάποια πράγματα, συν τοις άλλοις επειδή απέτρεψε έναν ενδεχόμενο εναντίον τους οικονομικό και κοινωνικό «αστραπιαίο πόλεμο», αμφιβάλλουμε αν χρειάζεται ερώτημα…
Ακόμη κι αν όλα αυτά θεωρηθούν «λεπτομέρειες», αξίζει να μείνουμε στην πεμπτουσία:
Καμία άλλη χώρα, κατά τη διάρκεια της «δημοσιονομικής της προσαρμογής» δεν είδε το ΑΕΠ της, τη ζήτηση, τα εισοδήματα και την εργασία να καταρρέουν όπως στην Ελλάδα, ούτε τον παραγωγικό της ιστό να διαλύεται, έτσι. Η γενική προμετωπίδα «μέτρα λιτότητας» είναι μεν σωστή, αλλά και πολύ γενική, για να αποδώσει τι συνέβη σε κάθε χώρα που «έκανε ό,τι της ζητούσαν». Διότι δεν ζητούσαν ακριβώς τα ίδια από όλους. Ούτε οι «κοινές συνταγές» είχαν ίδιες -ή ισόποσης βαρύτητας- παρενέργειες στα ειδικά χαρακτηριστικά κάθε οικονομίας και κοινωνίας.
Αλήθεια, αυτοί που μας λένε να «το κάνουμε όπως οι Ιρλανδοί» ξέρουν ότι στην Ιρλανδία ο βασικός μισθός παρέμεινε στα 1.460 ευρώ; Όχι, δεν διαβάσατε λάθος, χίλια τετρακόσια εξήντα…
Οι Μαρίες Αντουανέτες που διατείνονται ότι δεν είναι δα και τόσο αναγκαία η τόνωση της ζήτησης (όταν δεν χαρακτηρίζεται και… κατάρα, επειδή θα οδηγήσει -λένε- στην αύξηση των εξαγωγών!) και ταυτόχρονα δείχνουν με το δάχτυλο τους περισσότερο… στωικούς του υπόλοιπου ευρωπαϊκού Νότου, άραγε, διάβασαν ποτέ τα στοιχεία που ανακοίνωσε η Κομισιόν, τον Οκτώβριο του 2013, για τις απώλειες στο πραγματικό ακαθάριστο διαθέσιμο εισόδημα των νοικοκυριών;
Μετρήστε μειώσεις στην εξαετία 2007-2012, που καλύπτει τα δυο πρώτα χρόνια της «δημοσιονομικής προσαρμογής»: Στην Πορτογαλία 5,3%, την Ιρλανδία 6,2%, την Ιταλία 10,9%, την Ισπανία 11,3% και την Ελλάδα… 35,4%! Κι όλα αυτά μέχρι το 2012, δηλαδή προτού σωρευτούν στην Ελλάδα πολλά χρόνια εφαρμογής κάποιων μέτρων αφαίμαξης (όπως ο ΕΝΦΙΑ) και προτού θεσπιστούν άλλα…
Τα έχουν αυτά υπόψη όσοι μας συμβουλεύουν, αλά Σόιμπλε, να «παραδειγματιστούμε» από τους άλλους;
Μικρή σημασία έχει η απάντηση. Διότι ένα βασικό, έστω και ανομολόγητο, δόγμα των «νεοφιλελέδων» θυμίζει την παλιά αρχή των ποδοσφαιριστών - «τσεκουριών»: «’Η θα περάσει η μπάλα, ή ο αντίπαλος παίκτης - και οι δυο αποκλείεται».
Τα μαθητούδια του Σόιμπλε ξέρουν πως η μαρμάγκα, ή θα τρώει τα γεγονότα ή θα καταβροχθίζει την κοινή λογική, που αυτά υπαγορεύουν. Να σωθούν όλα, αποκλείεται…
Πηγή: www.stokokkino.gr
Πηγή: www.stokokkino.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου