Παρασκευή 12 Ιουνίου 2015

Βρε, το δικό μου το παιδί να κερδίζει και όλοι οι άλλοι να πάνε να…

“Εδώ φίλε εξυπνάδες ελληνικού στυλ δεν περνάνε. Η κοινωνική και εταιρική κουλτούρα είναι συνεργασία και ομαδικότητα - και μόνο. Εάν δεν μπορείς να παίξεις με αυτούς τους κανόνες, είσαι off.”

γράφει ο Γιάννης Κ. Γιαννούδης

Τάδε έφη ο φίλος μου ο Τάσος πριν λίγες εβδομάδες στο τηλέφωνο. Πολλά χρόνια υψηλόβαθμο στέλεχος σε πολυεθνικές, εδώ και οκτώ μήνες βιώνει μια συναρπαστική εργασιακή εμπειρία: η εταιρεία του τον προήγαγε και τον μετέφερε στα headquarters της, στην Σουηδία.

Νομίζω ότι στα πιο πάνω λόγια του Τάσου κρύβεται και η καλή -αλλά και η κακή πλευρά- κάθε νεοέλληνα και κάθε σύγχρονου ελληνοκεντρικού συστήματος.

Όπως βέβαια κρύβεται και μια τεράστια αλήθεια: ότι η δυνατότητά μας ως λαού να συνεργαζόμαστε εποικοδομητικά και ισότιμα μεταξύ μας, είναι επιεικώς ανύπαρκτη.

Σκεφτείτε π.χ, ασχέτως πού ανήκετε ιδεολογικά, πώς έχουν πράξει οι σημαντικότεροι σύγχρονοι έλληνες πολιτικοί, τους οποίους μπορεί να εκτιμάτε (Καποδίστριας, Ελ. Βενιζέλος, Κων. Καραμανλής, Α. Παπανδρέου). Όλοι αυτοί, και ο καθένας με τον τρόπο του, την εποχή της παντοδυναμίας τους κυβέρνησαν έχοντας δίπλα τους μια μικρή ομάδα από στενούς συνεργάτες, υποδεέστερους, έμπιστους, που τους θαύμαζαν και τους υπάκουαν σχεδόν τυφλά και που εκτελούσαν πάντοτε τις εντολές του «φωτισμένου» ενός. Δυνατή ομάδα όμως, κανείς τους δεν έφτιαξε. Και ούτε κατάφερε να δημιουργήσει στοιχειωδώς ικανούς διαδόχους…

Σκεφτείτε ακόμη, αν θέλετε, παραδείγματα από τις δικές σας ζωές. Είμαι σίγουρος ότι οι μεγαλύτερες επιτυχίες στις οποίες μπορεί να είχατε συμμετοχή (επιχειρηματικές, αθλητικές ή ό,τι άλλο) το πολύ-πολύ να οφείλονταν στην ευτυχή συγκυρία της ταυτόχρονης συνύπαρξης 2-3 ταλέντων. Που το καθένα πήρε πάνω του ένα κομμάτι ευθύνης και που, λίγο με την τύχη, λίγο με την ικανότητα, το έφερε σε πέρας. Και που στο τέλος, αθροιζόμενες μεταξύ τους οι επιμέρους επιτυχίες, έδωσαν το θετικό συνολικά αποτέλεσμα.

Προσωπικά, στην εικοσαετή επαγγελματική μου ζωή στις επιχειρήσεις, έχω συμμετάσχει σε τουλάχιστο δέκα δράσεις ανάπτυξης και ενδυνάμωσης ομάδων (teambuilding events). Πάντοτε, αυτό που θυμάμαι να συμβαίνει ήταν το ίδιο: ωραία λόγια και «αμερικάνικα» ρητά στους τοίχους για καμιά δεκαριά μέρες. Και μετά, ο κακός χαμός. Σιγά μην ακούσει ο έλληνας marketer την όποια καλή ιδέα μπορεί να έχει ο άνθρωπος της παραγωγής. Ή, ο έλληνας οικονομικός, σιγά μην δώσει βάση στην άποψη του purchasing για την αξία της καλής διαχείρισης των προμηθευτών (Ι’ve been there!)

Τι θέλω να πω: στην χώρα μας, όλοι στα λόγια είμαστε υπέρ της συνεργασίας και της ομαδικής δουλειάς. Όταν τα πράγματα πάνε καλά, λέμε εύκολα μεγάλα λόγια και δίνουμε υποσχέσεις αλληλεγγύης και αλληλοϋποστήριξης. Και μόλις γυρίσουμε την πλάτη, κάνουμε ότι μας υπαγορεύει ο εγωισμός και το ξερό κεφάλι μας. ‘Όταν δε τα πράγματα στραβώνουν, τότε αρχίζει ο ένας να κατηγορεί τον άλλο και βγαίνουν τα μεγάλα μαχαίρια. Και «γαία πυρί μειχθήτω»…

Ελάτε όμως στο σχολείο να δείτε από μια μεριά τα μικρά παιδιά, πόσο εποικοδομητικά παίζουν και δημιουργούν μαζί, όταν το αντικείμενο τα ενδιαφέρει. Πόσο όμορφα κατανέμουν μεταξύ τους τις ευθύνες και μοιράζουν ρόλους. Και πόσο πρόθυμα είναι να βοηθήσει το ένα το άλλο στα δύσκολα, όταν τα πράγματα γίνονται επικίνδυνα για τον κοινό στόχο (όταν π.χ κινδυνεύει να διαλυθεί ο πύργος από πέτρες ή η γέφυρα χτισμένη από ξυλαράκια…)

Και μετά, ερχόμαστε οι εγωπαθείς, ανασφαλείς γονείς και το ηλίθια ανταγωνιστικό σύστημα εκπαίδευσης και παραφράζουμε καθημερινά με πράξεις και με τον χειρότερο τρόπο, την γνωστή ρήση του Θωμά Μητρόπουλου: «Βρε, το δικό μου το παιδί να κερδίζει και όλοι οι άλλοι να πάνε να…»

Οπότε, πώς ζητάμε να βγάλει αυτή η χώρα πολίτες συναινετικούς, με κατανόηση στο πρόβλημα του άλλου, με ικανότητες συνεργασίας και ομαδικής δουλειάς – και με σκοπό ζωής το κοινό καλό;

Μήπως Τάσο να στείλουμε όλοι τα παιδιά μας στην Σουηδία; Μπας και δούμε κανα φως δηλαδή σαν χώρα, σε 20-30 χρόνια…

Πηγή:
fractalart.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου