Η δασκάλα είναι διακοπές

γράφει η Νάση Πετριτσοπούλου

29 Ιουλίου 2015

Αγαπημένε μου Δημήτρη,

Το Όχι σβήστηκε τελικά στη διασταύρωση της Αφροδίτης με την Τριπόλεως. Δε χρειάστηκε καμιά επιπλέον ενέργεια πέραν της συνεχούς έλευσης οχημάτων παντός τύπου και καιρού. Όπου δεν υπάρχει Όχι, εννοείται το Ναι

κι έτσι τώρα στους δρόμους διαβάζω την κατάφαση και συγχύζομαι διπλά.

Ναι Ναι Ναι… Δεν το βλέπω μόνο, το ακούω, το μυρίζω, το εισπνέω… Για πρώτη φορά μετά τις εκλογές με την «Πρώτη φορά αριστερά» πριν από δύο Τετάρτες στο Σύνταγμα, θυμάσαι. Μπροστά στη Βουλή και δίπλα στο πανό «Το Ελληνικό δεν πωλείται». Οι κρότου λάμψης και οι μολότοφ το φώναξαν δυνατά: Να ̓μαστε πάλι, σας λείψαμε;

Φόραγα πέδιλα, είχα χαλαρώσει βλέπεις, και φούστα! Ποια; Εγώ!! Μια παγωμάρα στην πλατεία και μάτια… Πολλά μάτια, έκπληκτα, φοβισμένα, όχι για το μετά, αλλά για το πάλι. Τραβηχτήκαμε προς το Ζάππειο, δε θέλαμε να φύγουμε ακόμα, μόνο να μην μας μπερδέψουν με τους «άλλους»…

Αλλά πού… Οι γιορτές τελείωσαν, εισπνοή-εκπνοή με τη μύτη στην μπλούζα κι ένα δανεικό-αγύριστο χαρτομάντιλο να μαζεύει τα ασυμμάζευτα, όχι μωρέ, αντέχω, λίγο πιο γρήγορα μόνο.

Μπαίνω στο μετρό, είμαι πάλι εγώ χωρίς το κυνηγητό και την κάψα στο στόμα. Ένα πράγμα σκέφτομαι συνεχώς. Κάνε, θεέ μου, να μην ακούσω το «Καθ’ υπόδειξη της Αστυνομίας και για λόγους ασφαλείας…»

Σήμερα, δύο Τετάρτες μετά, μαθαίνω πως τρεις διαδηλωτές μοιράστηκαν 70 μήνες φυλάκισης. Η Δικαιοσύνη στα χάι της, πάλι.

Όμως εγώ προσεκτικά δίπλωσα τον κόσμο μου, Όχι για να τον κρύψω, αλλά για να τον προφυλάξω από τα μούτρα της Βρομιάς και τον κρατάω ζεστό στο μυαλό μου, ολοζώντανο. Τώρα ανασαίνω με την αναπνοή του πολεμιστή, ήσυχα, βαθιά, περιμένοντας.

Στη γωνία της Ιασωνίδου με την Τραπεζούντος το Όχι είναι ακόμα ζωντανό. Περνάω προσεχτικά, μην το πατήσω.