γράφει ο Δημήτρης
Βάσσιος
Το μύθο του Σίσυφου τον ξέρουμε, έτσι δεν είναι; Έχει γίνει σχεδόν ταυτόσημος με την Ιστορία της Αριστεράς. Για την καρδάρα και το γάλα επίσης έχουμε ακούσει. Ας μην τα περνάμε στο ντούκου.
Ο χειρότερος τρόπος να αντιμετωπίσει κανείς τα δύσκολα είναι ο πανικός, το έλλειμμα ψυχραιμίας, η χάραξη πολιτικής κάτω από συναισθηματική φόρτιση. Και τώρα είμαστε μπροστά σε δύσκολα.
Τώρα είναι τα δύσκολα; Τις πέτρινες δεκαετίες του αριστερού κινήματος τις προσπερνάμε σαν να μην υπήρξαν; Και ξαφνικά όσα δεν διανοηθήκαμε καν αυτές τις δεκαετίες, ωριμάσαμε τόσο ως κοινωνία, ώστε να τα θέλουμε όλα εδώ και τώρα;
Ας δούμε κατάματα την κατάσταση.
Μια νέα κυβέρνηση με κορμό για πρώτη φορά την Αριστερά προσπαθεί να διαχειριστεί και να αλλάξει επί ούτε έξι μήνες ένα κράτος χρεοκοπημένο, διεφθαρμένο, υπονομευμένο. Ταυτόχρονα προσπαθεί να φέρει σε αίσιο πέρας μια υπονομευμένη διαπραγμάτευση με εταίρους και ταυτόχρονα δανειστές στα πλαίσια μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης όπου κυριαρχούν οι δυνάμεις του πιο ακραίου νεοφιλελευθερισμού. Με έναν λαό βυθισμένο στην ανέχεια και την κατάθλιψη, αναζητώντας βάλσαμο άλλοτε στις πλατείες και άλλοτε στα λείψανα της Αγίας Βαρβάρας, με μια καθημερινότητα καθοδηγούμενη από το διεφθαρμένο μιντιακό σύστημα στην απογοήτευση και την αποδοχή μονόδρομων χωρίς τερματισμό.
Όλα στα άκρα.
Όχι. Δεν θα βάλουμε τίποτε κάτω από το χαλί. Και παραλείψεις υπήρξαν αυτό το διάστημα, και αστοχίες έγιναν. Και στη διακυβέρνηση και στη διαπραγμάτευση. Δεν ήταν αυτά όμως που έδωσαν το στίγμα αυτής της κυβέρνησης.
Ας θυμηθούμε τα κάγκελα στη Βουλή. Την Αθήνα που μόλις έδυε ο ήλιος θύμιζε κατειλημμένη πόλη από το στρατό των μνημονίων, το ξύλο σε απεργούς, τα χημικά. Ας σκεφτούμε ότι η αλλαγή αυτής της κατάστασης -ουσιαστικά- υπονομεύθηκε από ομάδες αναρχικών και κανείς δεν τους είπε προβοκάτορες.
Ας σκεφτούμε ότι αυτή η κυβέρνηση έφερε νομοσχέδια στη Βουλή χωρίς -μετά από πολλά χρόνια μέτρων- να τρέμει το φυλοκάρδι της κοινωνίας. Ότι έφερε νομοσχέδια με παροχές που όχι μόνο ήταν σε ευθεία αντίθεση με τα μνημόνια που δεν καταργήθηκαν, αλλά χαρακτηρίστηκαν μονομερείς ενέργειες. Ότι προσέλαβε απολυμένους των μνημονίων.
Ας σκεφτούμε ότι έφερε νομοσχέδια με θέματα ταμπού, στα οποία είχαν υπεροχή οι ιδεολογικοί αντίπαλοι, για τις φυλακές, για τα κέντρα κράτησης μεταναστών, για την ιθαγένεια, για την αριστεία και τον μαθητικό ανταγωνισμό. Ακόμα και το άνοιγμα της ΕΡΤ οι δημοσκοπήσεις έδειχναν ότι ελάχιστα ήταν δημοφιλές μέσα στην κοινωνία.
Λάθη όμως θα εξακολουθήσουν να γίνονται. Και από την κυβέρνηση, και από εμάς που τη στηρίζουμε αλλά και την κρίνουμε. Ναι και από εμάς -όπως γίνεται χθες όλη νύχτα στο διαδίκτυο, από τη στιγμή που δόθηκε στη δημοσιότητα "η πρόταση της κυβέρνησης στους θεσμούς".
Στην πραγματικότητα στη δημοσιότητα δόθηκαν 17 σημεία (ομολογώ επιμελώς επιλεγμένα) στα ελληνικά και ένα κείμενο στα αγγλικά. Καμιά ουσιαστική αναφορά στο χρέος, ούτε στο αναπτυξιακό πακέτο. Κι όμως η κυβέρνηση έχει δεσμευτεί ότι θα πάει σε συμφωνία πακέτο. Κι όμως... εμείς τσιμπήσαμε και βγήκαμε στα κάγκελα: το 3ο μνημόνιο είναι χειρότερο κι από τα άλλα δύο. Και τι δεν είπαμε εν θερμώ!
Ας αρθούμε στο ύψος και των περιστάσεων, και της προοπτικής. Μετά την 25η Ιανουαρίου δεν μίλησα ολοκληρωμένα. Περίμενα το τέλος της διαπραγμάτευσης (ας μην ξεχνάμε ότι 3-4 φορές ως τώρα μας έλεγαν ότι ο Τσίπρας θα υπέγραφε νέο κακό μνημόνιο - αντ' αυτών είδαμε απρόσμενα νικηφόρο δημοψήφισμα).
Ούτε τώρα παίρνω θέση. Πρώτον γιατί δεν έχω εικόνα και δεύτερον γιατί η μάχη της διαπραγμάτευσης όχι μόνο συνεχίζεται, αλλά διεξάγεται με ακόμα μεγαλύτερη οξύτητα, ειδικά μετά το 61,3%. Και κανείς δεν με πείθει ότι θα τελειώσει την Κυριακή.
Μιλώ γιατί βλέπω ότι συνεχίζεται το διαρκές πραξικόπημα που στήθηκε πολύ πριν τη νίκη της Αριστεράς με σκοπό να υπονομεύσει τη νέα κυβέρνηση. Γιατί αυτή τη στιγμή αλωνίζουν στις Βρυξέλλες στελέχη της μνημονιακής (και όχι ευρωπαϊκής) τρόικας εσωτερικού, αφού πρώτα οι ευρωβουλευτές τους προβοκάρανε τον Έλληνα πρωθυπουργό στο ευρωκοινοβούλιο. Ποιος είναι τόσο αφελής που να πιστεύει ότι διαπραγματεύονται την παραμονή της Ελλάδας στην ευρωζώνη με κοινωνική δικαιοσύνη και διαγραφή-αναδιάρθρωση του χρέους; Γιατί ο Μεϊμαράκης τη μια μέρα μιλούσε για την εξέγερση της αστικής τάξης, την άλλη υπέγραφε το κοινό ανακοινωθέν των πολιτικών αρχηγών και την άλλη έβγαινε από την Κ.Ο. της Ν.Δ. με νταϊλίκα τύπου Σαμαρά, αλλά με χεσμένα παντελόνια.
Κατανοώ ακόμη τη στάση της συντηρητικής αριστεράς που θεωρεί ως είσοδο στον παράδεισο την έξοδο από την κόλαση του ευρώ ή της ΕΕ ή και των δύο. Είναι η στάση που οδηγεί στα "διπλά όχι" στο δημοψήφισμα. Είναι η στάση που οδηγεί στο σύρσιμο όταν έρχονται νομοσχέδια στη βουλή και δεν τολμούν να τα καταψηφίσουν. Είναι η στάση αυτών που είχαν τους συσχετισμούς στην Αριστερά και τους έχασαν. Η στάση αυτών που τους λες "ωραία, βγάλτε μας εσείς από το ευρώ" και δένεται κόμπο η γλώσσα τους.
Μιλώ γιατί δεν μας αξίζει να κάνουμε τα χατίρια ούτε των μεν, ούτε των "ουδέν". Γιατί όσο ακίνδυνοι είναι οι δεύτεροι τόσο επικίνδυνοι είναι οι πρώτοι που -ας μην ξεχνιόμαστε- κατέχουν ακόμα τους αρμούς της εξουσίας.
Μιλώ γιατί τώρα που παίζουμε στους ομίλους της Ευρώπης, είναι άδικο να καλούμαστε να παίξουμε στη β' εθνική. Μπορεί να μη σηκώσουμε την κούπα, αλλά δεν θα το κάνουμε όπως στην Κολομβία να θέλουμε να δολοφονήσουμε παίκτες και προπονητή. Και μάλιστα τώρα που παίζουμε καλή μπάλα.
Ας σκεφτούμε. Πού ήταν η ευρωπαϊκή Αριστερά μετά το 1989 και πώς επανέρχεται σήμερα. Πώς έπαιζαν οι αντίπαλοι πριν το δημοψήφισμα. Ας ξανακούσουμε τις εξαιρετικές τοποθετήσεις του Αλέξη Τσίπρα στο ευρωκοινοβούλιο. Ας αναλογιστούμε ότι δεν μιλούσε μόνο σε όσους κάθονταν στα έδρανα, αλλά ξεδίπλωνε κατά κάποιον τρόπο το όραμα της Αριστεράς για ολόκληρη την Ευρώπη. Ας δούμε την κλίκα του Σόιμπλε που άρχισε να περιορίζεται κυρίως στις χώρες του πρώην ανατολικού μπλοκ.
Ας δούμε όλη την πορεία του ΣΥΡΙΖΑ που ανέτρεψε την κατά Ανδρέα Παπαπανδρέου έννοια της πολιτικής ως "τέχνης του εφικτού" και τη μετέτρεψε σε τέχνη να αλλάζεις τους συσχετισμούς και να πετυχαίνεις το ανέφικτο. Να γίνεσαι η μοναδική αριστερή κυβέρνηση της Ευρώπης που θέλουν να την ανατρέψουν από τα πρώτα της βήματα.
Κατανοώ τους φίλους, που προέρχονται από τη ΝΔ ή το ΠΑΣΟΚ και τώρα εμπιστεύονται τον ΣΥΡΙΖΑ. Αντιλαμβάνομαι ότι δεν θέλουν ακόμα μια διάψευση των ελπίδων τους. Θα πρέπει όμως και οι ίδιοι να βγάλουν από την άκρη του νήματος της πολιτικής σκέψης τους ότι ο Τσίπρας μπορεί να είναι ένας νέος Κωνσταντίνος Καραμανλής ή ένας νέος Ανδρέας Παπανδρέου. Άλλωστε ο ίδιος ο Αλέξης Τσίπρας έχει πει σε χίλιους τόνους ότι η συμμετοχή του λαού είναι αυτή που θα αλλάξει την κατάσταση.
Δυσκολότερα κατανοώ συντρόφους μου που προερχόμαστε από την κομμουνιστική ή μη Αριστερά και απόψε εξανίστανται για "3ο μνημόνιο" που δεν είδαμε. Γιατί δεν θέλουν να δουν ότι η σημερινή κυβέρνηση και το 61,3% του δημοψηφίσματος είναι μέρος ενός νικηφόρου σχεδίου. Γιατί βλέπουν συναισθηματικά τους κακούς Ευρωπαίους που δεν μας θέλουν και αφήνουν έξω από τον πολιτικό συλλογισμό τους την (πιθανή) έλευση των αριστερών δυνάμεων στην Ισπανία, την Πορτογαλία, την Ιρλανδία και τις ανακατατάξεις σε Ιταλία και Γαλλία. Ας μην ξεχνάμε: Δεν ήταν το 61,3% που ριζοσπαστικοποιήθηκε ξαφνικά, αλλά η ριζοσπαστική κίνηση του δημοψηφίσματος και του πολιτικού πλαισίου του που οδήγησε στη νίκη.
Ψυχραιμία λοιπόν !
Και το απόγευμα να βρεθούμε πάλι όλοι μαζί στο Σύνταγμα. Με τα συνθήματα που μας ενώνουν. Με τα ίδια συνθήματα που φωνάζαμε και δυο μέρες πριν το δημοψήφισμα. Και στο μυαλό μας με τις σκέψεις που μας οδήγησαν στο νικηφόρο ΟΧΙ που (εκτός των άλλων, όπως φάνηκε και χθες) συνέτριψε και τις εξεγερτικές φαντασιώσεις των Μεϊμαράκηδων και των Τζήμερων.
Αυτός ο αγώνας είναι κοινός, τώρα είμαστε περισσότεροι από πριν. Το ξέρουμε ότι οι αγώνες έχουν και νίκες, και ήττες, και χαρές, και λύπες. Αλλά εμείς θα νικήσουμε !
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου