Δευτέρα 7 Σεπτεμβρίου 2015

Κι όμως Κεμάλ, ο κόσμος μας μπορεί ν' αλλάξει...

γράφει ο Στέφανος Μαντζαρίδης

Εικόνες νεκρών παιδιών που ξέβρασε η Μεσόγειος σε μια τουριστική, πολυσύχναστη παραλία, που κάνουν το στομάχι σου να σφίγγεται κόμπος πιο σφιχτός κι απ' τον Γόρδιο Δεσμό.

Παιδικά πρόσωπα με μάτια που σε κάνουν να απορείς πως είναι δυνατόν να χωράει μέσα τους τόσος πόνος.

Οικογένειες σκορπισμένες στα πέρατα της γης, χέρια που ψάχνουν απεγνωσμένα το δεύτερο μισό τους μέσα από το ανοιχτό παράθυρο ενός τρένου σε κάποιο σταθμό της κεντρικής Ευρώπης.

Ανθρώπινες ψυχές στοιβαγμένες σαν παράνομο εμπόρευμα μέσα σε τρύπιες, σαραβαλιασμένες βάρκες, να παλεύουν να περάσουν από την κόλαση στη σωτηρία.

Φασίστες με ξυρισμένα κεφάλια και κούφια μυαλά να βγάζουν όλη τους την αγριότητα πάνω σε ανθρώπινα ερείπια.

Φράχτες και συρματοπλέγματα που φασίστες με κοστούμια τοποθετούν μέσα σε μια νύχτα για να κρατήσουν ''αμόλυντα'' τα εδάφη της χώρας τους.

Η ''πολιτισμένη'' Ευρώπη δείχνει το άγριο της πρόσωπο... Ένας κόσμος άγριος που όποιους ανθρώπους δεν τους χρειάζεται, τους πετάει στα σκουπίδια...


Κι όμως!

Υπάρχει κι ένας ολόκληρος διαφορετικός κόσμος που κινείται παράλληλα. Ένας κόσμος που υψώνει το ανάστημα του κόντρα στο τεράστιο αυτό έγκλημα και πασχίζει να καταφέρει να απαλύνει τον πόνο αυτών των ανθρώπων.
Υπάρχει μια Ευρώπη που δεν έχει ξεχάσει τις αρχές πάνω στις οποίες χάραξε την πορεία της και βάδισε από την εποχή του Διαφωτισμού και πέρα...

Εικόνες γεμάτες με τη δύναμη της αλληλεγγύης, εικόνες που σου παίρνουν την ψυχή από το χέρι και την ανεβάζουν τόσο ψηλά που νιώθεις πως δεν μπορείς πια ν' αναπνεύσεις από τη συγκίνηση... Εικόνες που σου δίνουν δύναμη ν' αντέξεις την καταιγίδα και που σου θυμίζουν πως δεν είσαι μόνος σου σ' αυτό.

Είναι οι εικόνες των Γερμανών που μαζεύτηκαν στο σταθμό της πόλης τους για να υποδεχτούν με χειροκροτήματα και μια ζεστή αγκαλιά τους πρόσφυγες που έφτασαν στην πόλη τους.

Είναι το πρόσωπο του Γερμανού πιτσιρικά που γέμισε μια αγκαλιά με καραμέλες για να τις μοιράσει στους συνομήλικούς του από τη Συρία.

Είναι οι προμήθειες που αφήνουν καθημερινά στον αυτοκινητόδρομο που οδηγεί στην Αυστρία, εκατοντάδες Ούγγροι αλληλέγγυοι σε πείσμα της φασιστικής Κυβέρνησής τους.

Και οι προμήθειες που αφήνουν για τους πρόσφυγες έξω από τα σπίτια τους οι Αυστριακοί που ζουν κοντά στα σύνορα με την Ουγγαρία.

Χιλιάδες πρόσφυγες βαδίζουν με τα πόδια από την Ουγγαρία στην Αυστρία

Είναι το εξαντλητικό ξενύχτι που ρίχνουν ασταμάτητοι οι απλοί, καθημερινοί πολίτες στη Λέσβο, την Κω ή τη Λέρο προσπαθώντας να καλύψουν την αδράνεια ενός ανάλγητου ή απλά ανίκανου κρατικού μηχανισμού.

Είναι το χέρι που απλόχερα απλώνουν και στηρίζουν τους πρόσφυγες που καταφθάνουν κατά χιλιάδες στη Γευγελή, άνθρωποι με το άλφα κεφαλαίο στη γειτονική μας χώρα. Και που παραμερίζοντας τις όποιες βλακώδεις διαφορές έχουν τα κράτη τους γίνονται ένα με συντρόφους τους από την Ελλάδα στην προσπάθειά τους να βοηθήσουν.

Και κοντά τους όλοι εκείνοι που ένιωσαν δικά τους παιδιά τα παιδιά στο Πεδίον του Άρεως και σαν καλοί ''γονείς'' έκαναν ότι μπορούσαν για ν' απαλύνουν τον πόνο των παιδιών τους...

Ούγγροι αλληλέγγυοι αφήνουν προμήθειες κατά μήκος του αυτοκινητοδρόμου

Αυτή είναι η Ευρώπη που ονειρεύομαι για το παιδί μου. Αυτός είναι ο κόσμος που θέλω να ζήσει, ένας κόσμος δίχως σύνορα και συρματοπλέγματα, δίχως κράτη, θρησκείες κι αρρωστημένα μυαλά.

Ένας κόσμος που κάθε άνθρωπος θα δικαιούται τα ίδια με τον διπλανό του, πέρα από χρώματα και ιδεολογίες, πέρα από διαχωρισμούς, στερεότυπα και προκαταλήψεις. Ένας κόσμος που θα υπάρχει πάντοτε ένα χέρι για να στηρίξει όποιον σκοντάφτει και που δεν θα ξανακυλήσει δάκρυ από τα μάτια κανενός ανθρώπου.

Πράγματα για τους πρόσφυγες έξω από κάθε σπίτι κοντά στα σύνορα Αυστρίας-Ουγγαρίας

Όσο υπάρχουν φασίστες που θα χρησιμοποιούν τους πρόσφυγες ως άλλοθι για όλα τα δεινά τους, θα υπάρχουν και άνθρωποι που θα ορθώνουν το ανάστημά τους για να προστατεύσουν εκείνους που είναι αδύναμοι. Όσο υπάρχουν ψυχές που χρειάζονται βοήθεια θα υπάρχουν και χέρια που θα την παρέχουν απλόχερα.

Ο κόσμος μας έχει δυο πρόσωπα. Το ένα είναι άγριο, απάνθρωπο, φρικιαστικό, αποκρουστικό. Το άλλο είναι πανέμορφο και γεμίζει με αισιοδοξία και δύναμη τις ψυχές μας.

Εμείς απλά μένει ν' αποφασίσουμε ποιο από τα δυο αυτά πρόσωπα θα θελήσουμε να είναι το δικό μας πρόσωπο...

Και τότε θα δεις Κεμάλ, θα μπορέσουμε να τον αλλάξουμε τον κόσμο μας σίγουρα...


Πηγή: enfo.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου