Η μικρή Ashan δε θα νιώσει ποτέ ξανά μόνη...

γράφει ο Στέφανος Μαντζαρίδης

Tumay Berkin/Reuters

Ήταν όλοι τους εκεί. Παιδιά γεμάτα χαρά, που ένιωθαν σα να 'παιζαν στην πλατεία. Νέοι και φοιτητές που πίστευαν πως μπορούν ν' αλλάξουν τον κόσμο. Γυναίκες που πέταξαν για λίγο την καταπίεση και ένιωσαν πως είναι ανθρώπινα όντα.

Ήταν κι ένα νιόπαντρο ζευγάρι που ονειρευόταν έναν καλύτερο κόσμο για τον σπόρο του έρωτά του. Μια αληθινή γιορτή. Σαν κι εκείνες που μόνο ο πόθος για την ειρήνη και τη δημοκρατία ξέρει να στήνει...

Ήταν όλοι τους εκεί.
Ο Hamid, η Incilay, η Aysun, o Gunesh...
Απ' όλους ξεχείλιζε η οργή για τον πόλεμο... Όλοι τους μια γροθιά ενάντια στο άδικο...

Ήταν όμως εκεί και κάποιοι που δεν άντεξαν τη δύναμή τους. Και θέλησαν να κόψουν την ελπίδα από τη ρίζα. Όπως κάνουν πάντα οι δειλοί και οι αχρείοι...

Κι έβαλαν οι δειλοί άλλους να το κάνουν για λογαριασμό τους. Όπως κάνουν πάντα οι δειλοί και οι αχρείοι...

Στο όνομα του κράτους, του έθνους, της θρησκείας κι όλων εκείνων που ανακάλυψε ο άνθρωπος για να κρατάει σκλαβωμένους τους άλλους ανθρώπους...

Πόσο αίμα, πόσος πόνος, πόσα δάκρυα...

Burhan Ozbilici/AP

Μπαμ! Μια έκρηξη βγαλμένη από την κόλαση. Μπουμ! Και δεύτερη.

Κι ο χορός έγινε θρήνος...

Η Kiral δε θα γυρίσει στο σπίτι της ποτέ πια... Κι ο μικρούλης Umit δε θα ξανακλωτσήσει ποτέ ξανά τη μπάλα του...

Μη φοβάσαι πια καλή μου Nourhan, δεν είσαι μόνη σου. Δεν πρόκειται ποτέ ξανά να νιώσεις μόνη... Κι η τόσο όμορφη ψυχούλα σου θα γίνει η κουβέρτα που θα ζεστάνει τις καρδιές όλων εκείνων που ονειρεύονται τον ίδιο κόσμο που διεκδίκησες κι εσύ...

Το αίμα σου που τόσο άδικα χύθηκε στον Σιδηροδρομικό Σταθμό της Άγκυρας θα γίνει ποτάμι που θα πνίξει τους φονιάδες σου...

''Μια θρησκεία, ένας νόμος, ένα δίκαιο: Η δουλειά του εργάτη'' Ναζίμ Χικμέτ

Πηγή: enfo.gr