Και το όνειρο κέρωσε…

γράφει η Στέλλα Ρήγα

Περπατώ κι εγώ σ΄αυτόν τον δρόμο τον ελικοειδή, που μοιάζει ατελείωτος και σαν να μην οδηγεί πουθενά.

Ανάμεσα σε ανθρώπους, παιδιά, άγνωστους που περπατούν δίπλα μου σιωπηλοί, με κοιτούν

με το κεφάλι σκυμμένο.

Περπατάνε νηστικοί, ταλαιπωρημένοι και διψασμένοι. Κανείς δε μιλά. Κανείς δε λέει που πάνε. Και γιατί. Κανείς δεν τους ενημέρωσε.

Χωρίς αποσκευές. Χωρίς καπέλο και αδιάβροχο για τον δυνατό ήλιο και για την δυνατή βροχή. Μόνη τους αποσκευή η ΕΛΠΙΔΑ.

Κανείς δεν κατάλαβε πώς έφτασαν μέχρι εδώ και πού πηγαίνουν.

Αναρωτιέμαι... Αναμνήσεις έρχονται στο μυαλό…

Όποιος έχει νιώσει το γέλιο ενός νεογέννητου... όποιος έχει νιώσει την αγωνία της μάνας... όποιος έχει ακούσει τα παραμύθια της γιαγιάς από τις αλησμόνητες πατρίδες.

Όποιος, λέω, έχει νιώσει την αγωνία, το φόβο, την πείνα.

Σημάδια που μας βεβαιώνουν ότι είμαστε ακόμη ζωντανοί. Και κοιτάζω τους ανθρώπους γύρω μου να νιώσω αν νιώθουν σαν κι εμένα. Και οι εικόνες μού φέρνουν δάκρυα στα μάτια.

Του χτες και του σήμερα... εικόνες από την μπότα του κατακτητή...

Τότε και τώρα ίδιες εικόνες... με το πιστόλι στον κρόταφο και πιο πέρα η απειλή...

Η απειλή του θανάτου, του διωγμού... Όλοι στη θάλασσα...!!!

Η θάλασσα δεν είναι εμπόδιο. Στις βάρκες και προορισμός… το πουθενά. Μια φτηνή αγοραπωλησία... μία υπόσχεση, ένα παζάρι για να σωθούν.

Αλήθεια πόσο πουλιέται μια ανθρώπινη ζωή;;; Και σε τι χρήμα;;; Με ποιο διαβατήριο;;;

Και βρέθηκαν όλοι εκεί. Στη μεγάλη πλατεία. Είχαμε την ανάγκη να είμαστε ο ένας κοντά στον άλλο, να ακούμε την ανάσα του. Τόσος ήταν ο φόβος και η άγνοια. Δίπλα ήταν η μάνα με το παιδί κοιμισμένο στην αγκαλιά της.

Κι αυτή η εικόνα μού καρφώθηκε στη ψυχή. Μπορεί να ήμουν κι εγώ μ’ ένα παιδί, σκέφτηκα. Πιο πέρα ένα παλικάρι χλωμό που το κοίταζα να περπατά αμίλητο. Ένας εφιάλτης.

Ποιος παγίδεψε το όνειρο; Ποιος έχει το δικαίωμα να παίζει με τις ανθρώπινες ζωές;