Παρασκευή 23 Οκτωβρίου 2015

Έχε το νου σου στο παιδί (του δημόσιου σχολείου)

του Ανδρέα Μπεντεβή

Οι σχέσεις/αναλογίες ανάμεσα στην δημόσια και στην ιδιωτική παιδεία αναδεικνύουν από πολλές απόψεις τα επίπεδα των ταξικών φραγμών και της ταξικής διαφοροποίησης που διεκπεραιώνει για λογαριασμό της κεφαλαιοκρατικής αναπαραγωγής ένα εκπαιδευτικό σύστημα.

Όπως, επίσης, αποκαλύπτει και το συνολικό επίπεδο των κοινωνικών σχέσεων.

Ασφαλώς, ένα δημόσιο εκπαιδευτικό σύστημα, μπορεί από μόνο του -και όντως έτσι συμβαίνει στην Ελλάδα- να λειτουργεί σαν ένα ταξικό εργαστήρι διαχωρισμών ανάμεσα στους αυριανούς επιστήμονες και στους αυριανούς χειρωνάκτες.

Αυτό συμβαίνει ήδη από το Δημοτικό, με τους υπόλοιπους ταξικούς όρους καταγωγής κάθε παιδιού να παίζουν και εκείνοι έναν εξαιρετικά σημαντικό ρόλο ήδη από πριν (μορφωτικό επίπεδο γονέων, περιβάλλον διαμονής κτλ).

Στην χώρα μας, ήδη εδώ και δέκα χρόνια -πριν από την κρίση δηλαδή- ένα ποσοστό 25% των παιδιών δεν καταφέρνει να φτάσει καν στο Λύκειο. Αν αφαιρέσει κανείς την πλειονότητα των παιδιών -που καταλήγουν σε τεχνικές σχολές της κακής συμφοράς, της αμάθειας και της απλήρωτης εργασίας- μας μένει ένα μικρό ποσοστό μόνο των μαθητών που θα λάβουν ανώτερη μόρφωση.

Στην ουσία το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας υπάρχει για να βγάλει ένα 5% των αυριανών επιστημόνων, και να πακετάρει ανάλογα με την ταξική του προέλευση και τις δυνατότητές του (που έτσι εμφανίζονται σαν ατομικό πρόβλημα ενός εκάστου) το υπόλοιπο 95%.

Κανείς δεν ενοχλείται όμως από αυτή την «
κανονικότητα». Ούτε με το εάν το δημόσιο σχολείο έχει καταντήσει περιττό συμπλήρωμα του φροντιστηρίου, και αν τα παιδιά χάνουν ολόκληρη την εφηβική τους περίοδο στο δρόμο από το σχολείο στο φροντιστήριο και από εκεί στο ιδιαίτερο, μήπως και ξεχωρίσουν σε αυτόν τον παρανοϊκό αγώνα δρόμου προς τις πανελλήνιες εξετάσεις.

Στην δημόσια σφαίρα εσχάτως, αντίθετα, κυριαρχεί η συζήτηση γύρω από το εάν έχουν δικαίωμα εκείνοι που στέλνουν τα παιδιά τους στα ιδιωτικά σχολεία να απολαμβάνουν φορολογική ασυλία, και, επίσης, γύρω από το εάν θα προλαβαίνουν να παίρνουν τα παιδιά τους από το σχολείο, εφόσον έχουν δύο δουλειές, και προτιμούν να το παρκάρουν εκεί μέχρι το απόγευμα!

Πλάι σε αυτές τις κοινωνικές ομάδες, επομένως, φοροασυλία θα δικαιούνται μαζί τους και όλα τα παραμάγαζα/επιχειρήσεις της παραπαιδείας, που απαιτούν να λογαριάζονται και σαν ισότιμοι φορείς του παιδαγωγικού έργου του τόπου, με ανιδιοτελές, μάλιστα, περιεχόμενο!

Όμως, σε μια σοβαρή κοινωνία, ο δημόσιος, και όχι ο ιδιωτικό τομέας πρέπει να καθοδηγεί το εκπαιδευτικό περιεχόμενο, εξάλλου ο δημόσιος τομέας είναι εκ των πραγμάτων εκείνος που πάνω του καθρεφτίζονται οι ταξικοί συσχετισμοί και τα αποτελέσματα της ταξικής πάλης (το ίδιο το κράτος είναι αποτέλεσμα της ταξικής πάλης).

Η διάχυση των αδιεξόδων της δημόσιας σφαίρας στον ιδιωτικό τομέα εντείνει την αποσύνθεση της κοινωνίας, φορτώνει -σε αυτή την περίπτωση- όλα τα αδιέξοδά της στα ίδια τα παιδιά, υπονομεύοντας μαζί με το μέλλον τους και ολόκληρο το σώμα της δημόσιας εκπαίδευσης!

Ποιο είναι το μοτίβο, ωστόσο, των οπαδών της ιδιωτικής πρωτοβουλίας; Το ουσιαστικό επιχείρημα του νεοφιλελευθερισμού συνοψίζεται στο εξής απόφθεγμα:
«Εφόσον το παιδί του χειρωνάκτη και του ανειδίκευτου δεν πρόκειται να μπει ποτέ στο πανεπιστήμιο, γιατί να πληρώνει φόρους για την εκπαίδευση;»

Πίσω από ένα τέτοιο, φαινομενικά απλοϊκό, επιχείρημα συνωθείται ολόκληρη η κυρίαρχη ιδεοληψία της διαλυμένης κοινωνίας των μεμονομένων ατόμων. Και αυτή τείνει να επικρατήσει σε κάθε όψη της κοινωνικής αναπαραγωγής, από το σχολείο μέχρι την εργασία, και όλες τις κοινωνικές σχέσεις.

Μια σύγχρονη αριστερή τοποθέτηση εξ αντικειμένου πρέπει να απαντάει προωθητικά σε αυτήν ακριβώς την ηγεμονική νεοφιλελεύθερη επιταγή. Και ο μόνος τρόπος για να το καταφέρει είναι ένα σχολείο ανοιχτό, δημοκρατικό, αντιαυταρχικό, αντιιεραρχικό, που θα πολεμά τους ταξικούς φραγμούς αντί να τους προωθεί. Για ένα σχολείο που θα οργανώνεται με βάση τις κοινωνικές ανάγκες και θα τις υπηρετεί, υλικά και πνευματικά.

Και όλα αυτά μπορεί να ξεκινήσουν από σήμερα, με όχημα την αριστερή κυβέρνηση, δίχως να περιμένουμε την αταξική κοινωνία για να λυθούν δια μαγείας. Ένα τέτοιο εκπαιδευτικό σύστημα και μόνο μπορεί να σώσει αυτή την χρεοκοπημένη κοινωνία. Η όποια κοινωνική αλλαγή θέλει γενιές για να εμπεδωθεί, ας ξεκινήσουμε από σήμερα, από τώρα. Για ένα τέτοιο σχολείο δεν απαιτούνται τόσο τα χρήματα, όσο απαιτούνται σωστοί δάσκαλοι και η πολιτική βούληση για να ανθίσει.

Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, μια σύγχρονη αριστερή/κομμουνιστική τοποθέτηση θα έπρεπε να επιδιώκει την απαγόρευση δια νόμου κάθε ιδιωτική πρωτοβουλία στον χώρο της εκπαίδευσης. Είναι ντροπή η
«επαναστατική αριστερά» -που σχίζει τα ρούχα της για κάθε ιδιωτικοποίηση- να παίρνει το μέρος των ιδιωτικών σχολείων και των φροντιστηρίων στην διαμάχη τους με την κυβέρνηση αναφορικά με το ύψος της φορολόγησής τους.

Είναι δευτερεύουσας σημασίας ζήτημα αν χειρίστηκε σωστά το θέμα ο ΣΥΡΙΖΑ, ή εάν είναι 
«αποδοτικό», το μέτρο αυτό, ή όχι. Το κύριο είναι ότι τέτοιες υποθέσεις ξεσκεπάζουν πολλά πράγματα, κρυμμένα κάτω από το χαλί μέχρι τώρα.

Και κυρίως τις περίεργες αντιλήψεις που έχουν οι
«κομμουνιστικές» πολιτικές δυνάμεις γύρω από την ταξική συγκρότηση της κοινωνίας, και τις συγκρούσεις που αυτή γεννάει. Αλλά και σχετικά με τι εννοούν όταν λένε «μεσαία στρώματα», τις διαβαθμίσεις στο εσωτερικό τους, και τα όριά τους με την ίδια την εργατική τάξη, που υποτίθεται ότι εκπροσωπούν κιόλας.

Πηγή: aristerovima.blogspot.gr

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου