γράφει ο Βασίλης Πάικος
Κατάλαβε ότι, μετά από σκληρή μάχη η κυβέρνηση κατάφερε να εξασφαλίσει την προστασία της πρώτης κατοικίας του 60% με 65% των πολιτών. Με κλιμάκωση όρων και προϋποθέσεων για τους αδύναμους και για τους λιγότερο αδύναμους.
Ε, ναι, δεν προστάτευσε τους αποδεδειγμένα έχοντες, εκείνους που μπορούν να πληρώσουν και δεν το κάνουν. Και δεν θα έπρεπε. Θα ήταν επί της ουσίας άδικο για το κοινωνικό σύνολο.
Ο «γενικευτικός» νόμος Κατσέλη, σωστός για τη στιγμή που εισήχθη, όπως και η επέκτασή του από την παρούσα κυβέρνηση, δεν γινόταν να ισχύει επ' άπειρον. Δεν θα ήταν λογικό εξάλλου.
Ο «γενικευτικός» νόμος Κατσέλη, σωστός για τη στιγμή που εισήχθη, όπως και η επέκτασή του από την παρούσα κυβέρνηση, δεν γινόταν να ισχύει επ' άπειρον. Δεν θα ήταν λογικό εξάλλου.
Αν προστατευόταν νομοθετικά επ' αόριστον η πρώτη κατοικία των πάντων, δεν θα είχαν πλέον νόημα τα ενυπόθηκα στεγαστικά δάνεια των πολιτών. Θα σταματούσαν οι τράπεζες να δανειοδοτούν, με εγγύηση την πρώτη, και συνήθως τη μόνη κατοικία.
Όταν ήρθε λοιπόν ή ώρα για το «ξεσκαρτάρισμα», η κυβέρνηση όφειλε να νομοθετήσει υπέρ των αδυνάμων. Και αυτό έπραξε.
Ας πούμε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Το κόστος της κρίσης που διάγουμε είναι, έτσι κι αλλιώς, βαρύ. Και η συμφωνία που ο Αλέξης Τσίπρας υποχρεώθηκε, με το πιστόλι στον κρόταφο της χώρας, να συνομολογήσει με τους δανειστές εξειδικεύει αυτά τα βάρη.
Ας πούμε τα πράγματα με τ' όνομά τους. Το κόστος της κρίσης που διάγουμε είναι, έτσι κι αλλιώς, βαρύ. Και η συμφωνία που ο Αλέξης Τσίπρας υποχρεώθηκε, με το πιστόλι στον κρόταφο της χώρας, να συνομολογήσει με τους δανειστές εξειδικεύει αυτά τα βάρη.
Το ζήτημα είναι ποιος θα κληθεί να τα επωμιστεί. Να τη γλιτώσουν οι πάντες, αποκλείεται. Οπότε τίθεται, εξ' αντικειμένου, θέμα κατανομής των βαρών. Αν η κυβέρνηση της αριστεράς «μεροληπτεί» υπέρ των αδυνάμων, τότε κάνει καλά τη δουλειά της. Τόσο απλά. Τα σύκα, σύκα και τη σκάφη, σκάφη...
Προτεραιότητες της συγκυρίας
Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι ουδείς έχει συνειδητοποιήσει πως του αναλογεί μέρος των βαρών. Ανάλογα με τις δυνατότητές του. Βλέπουμε έτσι την κάθε επαγγελματική κατηγορία που κάτι της «χρεώνεται» να φέρνει την καταστροφή. Να ξεσηκώνεται, να αρνείται, να ολοφύρεται, να διαλαλεί το άδικο και να καταγγέλλει. Στη βάση της λογικής, ότι θα πρέπει να πάει αλλού ο λογαριασμός, όχι σ' εκείνη. Η κάθε επαγγελματική κατηγορία. Από τους οινοποιούς και τους ζυθοποιούς έως τους σχολάρχες, τους μεγαλοαγρότες, τους μεγαλοκτηνοτρόφους και έως τους ξενοδόχους, τους τουριστικούς πράκτορες και τους δικαστές. Ναι, και τους δικαστές. Οι οποίοι κατά σύστημα αρνούνται ν' ακολουθήσουν στο ελάχιστο την κοινή μοίρα των πολιτών αυτής της χώρας.
Να πάει λοιπόν αλλού ο λογαριασμός. Πού αλλού άραγε; Σ' εκείνους μήπως που έχουν δώσει και ξαναδώσει και ξαναδώσει; Σ' εκείνους που πλέον έχουν στραγγίξει; Ε λοιπόν, αν η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, πολύ περισσότερο η κυβέρνηση της Αριστεράς υπέκυπτε σ' αυτή τη λογική, θα ήταν ανάξια του ρόλου και της αποστολής της.
Και, επί τέλους, για να λέμε τη σκάφη, σκάφη, δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως ήταν καλή ιδέα να καταργηθεί το πεντάευρο στα νοσοκομεία, έτσι για όλους, αδιακρίτως. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως ήταν καλή ιδέα να καταργηθεί το ευρώ ανά συνταγή στα φαρμακεία, έτσι για όλους, αδιακρίτως. Όταν είναι βέβαιο πως η πλειονότητα των πολιτών είναι σε θέση να τα δώσει δίχως να της κοστίσουν, δίχως να το αισθανθεί καν. Θα μπορούσε, αντιθέτως, να προκριθεί η ελαστική εφαρμογή των μέτρων. Με μια απλή προφορική δήλωση αδυναμίας των ενδιαφερομένων. Οι συντριπτικά περισσότεροι δεν θα το έκαναν, γιατί δεν το χρειάζονται.
Είναι βέβαιο ότι, έτσι, το κράτος θα εξασφάλιζε σημαντικά έσοδα, «ανταποδοτικά» για τη βελτίωση των συνθηκών περίθαλψης του λαού. Ο καθένας, βεβαίως, αντιλαμβάνεται τον συμβολικό χαρακτήρα των σχετικών αποφάσεων, τότε, με το που ανέλαβε η κυβέρνηση της Αριστεράς τον περασμένο Γενάρη. Πρόκειται ωστόσο για προβληματικές κινήσεις, οι οποίες χρήζουν καλύτερης και σοβαρότερης, πέραν της συμβολικής, επεξεργασίας, ως προς τις συνέπειές τους.
Είπαμε. Κοινωνική, ηθική και, βεβαίως, πολιτική προτεραιότητα των ημερών μας είναι η, παντί τρόπω, προστασία των αδυνάμων ή και των κάπως λιγότερο αδυνάμων. Και πάντως όχι των οικονομικά εύρωστων. Η προστασία εκείνων που επλήγησαν περισσότερο στα χρόνια της μεγάλης κρίσης. Και οι οποίοι έχουν ήδη αγγίξει τα όριά τους.
Προτεραιότητες της συγκυρίας
Το πρόβλημα σήμερα είναι ότι ουδείς έχει συνειδητοποιήσει πως του αναλογεί μέρος των βαρών. Ανάλογα με τις δυνατότητές του. Βλέπουμε έτσι την κάθε επαγγελματική κατηγορία που κάτι της «χρεώνεται» να φέρνει την καταστροφή. Να ξεσηκώνεται, να αρνείται, να ολοφύρεται, να διαλαλεί το άδικο και να καταγγέλλει. Στη βάση της λογικής, ότι θα πρέπει να πάει αλλού ο λογαριασμός, όχι σ' εκείνη. Η κάθε επαγγελματική κατηγορία. Από τους οινοποιούς και τους ζυθοποιούς έως τους σχολάρχες, τους μεγαλοαγρότες, τους μεγαλοκτηνοτρόφους και έως τους ξενοδόχους, τους τουριστικούς πράκτορες και τους δικαστές. Ναι, και τους δικαστές. Οι οποίοι κατά σύστημα αρνούνται ν' ακολουθήσουν στο ελάχιστο την κοινή μοίρα των πολιτών αυτής της χώρας.
Να πάει λοιπόν αλλού ο λογαριασμός. Πού αλλού άραγε; Σ' εκείνους μήπως που έχουν δώσει και ξαναδώσει και ξαναδώσει; Σ' εκείνους που πλέον έχουν στραγγίξει; Ε λοιπόν, αν η κυβέρνηση, η όποια κυβέρνηση, πολύ περισσότερο η κυβέρνηση της Αριστεράς υπέκυπτε σ' αυτή τη λογική, θα ήταν ανάξια του ρόλου και της αποστολής της.
Και, επί τέλους, για να λέμε τη σκάφη, σκάφη, δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως ήταν καλή ιδέα να καταργηθεί το πεντάευρο στα νοσοκομεία, έτσι για όλους, αδιακρίτως. Δεν είμαι καθόλου βέβαιος πως ήταν καλή ιδέα να καταργηθεί το ευρώ ανά συνταγή στα φαρμακεία, έτσι για όλους, αδιακρίτως. Όταν είναι βέβαιο πως η πλειονότητα των πολιτών είναι σε θέση να τα δώσει δίχως να της κοστίσουν, δίχως να το αισθανθεί καν. Θα μπορούσε, αντιθέτως, να προκριθεί η ελαστική εφαρμογή των μέτρων. Με μια απλή προφορική δήλωση αδυναμίας των ενδιαφερομένων. Οι συντριπτικά περισσότεροι δεν θα το έκαναν, γιατί δεν το χρειάζονται.
Είναι βέβαιο ότι, έτσι, το κράτος θα εξασφάλιζε σημαντικά έσοδα, «ανταποδοτικά» για τη βελτίωση των συνθηκών περίθαλψης του λαού. Ο καθένας, βεβαίως, αντιλαμβάνεται τον συμβολικό χαρακτήρα των σχετικών αποφάσεων, τότε, με το που ανέλαβε η κυβέρνηση της Αριστεράς τον περασμένο Γενάρη. Πρόκειται ωστόσο για προβληματικές κινήσεις, οι οποίες χρήζουν καλύτερης και σοβαρότερης, πέραν της συμβολικής, επεξεργασίας, ως προς τις συνέπειές τους.
Είπαμε. Κοινωνική, ηθική και, βεβαίως, πολιτική προτεραιότητα των ημερών μας είναι η, παντί τρόπω, προστασία των αδυνάμων ή και των κάπως λιγότερο αδυνάμων. Και πάντως όχι των οικονομικά εύρωστων. Η προστασία εκείνων που επλήγησαν περισσότερο στα χρόνια της μεγάλης κρίσης. Και οι οποίοι έχουν ήδη αγγίξει τα όριά τους.
Κάπως έτσι -θα πρέπει να- ορίζονται και οι κυβερνητικές ιεραρχήσεις. Όσο για μας, τους πολίτες αυτής της χώρας, ε, είναι ζήτημα στοιχειώδους κοινωνικής ευαισθησίας και ευθύνης. Να αντιληφθούμε τα δεδομένα της συγκυρίας, τις προτεραιότητες και τις ανάγκες της. Μ' άλλα λόγια να καταλάβουμε πού ακριβώς ζούμε. Και να συμπεριφερθούμε αναλόγως...
Πηγή: www.avgi.gr
Πηγή: www.avgi.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου