Η «μεροληψία» ως κυβερνητική πρακτική

γράφει ο Βασίλης Πάικος

Η πιο μεγάλη, η πιο «βαριά» κουβέντα απ' όσες έχει πει τελευταία ο Αλέξης Τσίπρας, είναι πως η κυβέρνησή του είναι αποφασισμένη να μεροληπτεί.

Να μεροληπτεί υπέρ

των ασθενέστερων κοινωνικών στρωμάτων. Που πάει να πει ότι μέσα στις αναγκαστικές, τις δεδομένες, πολύ δύσκολες για τον λαό, επιβαρύνσεις, μέλημά του είναι να ανακουφιστούν, όσο γίνεται, οι αδύνατοι.

Να την πληρώσουν κυρίως, ακόμη και δυσανάλογα αν χρειαστεί, οι πιο προνομιούχοι. Όσοι, τέλος πάντων, τον έχουν τον τρόπο τους...

Ας πούμε τα πράματα με τ' όνομά τους. Με τις δεσμεύσεις που -με το πιστόλι στον κρόταφο- ανέλαβε η χώρα μας έναντι των δανειστών, ο ελληνικός λαός θα επιβαρυνθεί ακόμη περισσότερο απ' ό,τι ως τώρα. Δεδομένου μάλιστα ότι μιλούμε πλέον για συσσωρευμένα βάρη, από το 2010 ήδη.

Ε, λοιπόν, έχει και παραέχει σημασία ποιες κοινωνικές ομάδες θα κακοπάθουν λίγο ή πολύ, λιγότερο ή περισσότερο.

Υπάρχει, λοιπόν, κανείς που να πιστεύει ότι θα πρέπει να πληρώσουν και πάλι τη νύφη εκείνοι που έβαλαν και ξαναέβαλαν βαθιά το χέρι στην τσέπη όλα τα προηγούμενα χρόνια; Εκείνοι που έχουν ήδη στραγγίξει; Εκείνοι των οποίων έχει εξαντληθεί στην εντέλεια η φοροδοτική ικανότητα;

Και υπάρχει άραγε κανείς που να πιστεύει ότι δεν θα πρέπει να επωμιστούν τα βάρη όσοι θεωρούνται (συγκριτικά πάντα) οι προνομιούχοι της συγκυρίας; Προκειμένου να επιτευχθεί ενός είδους κοινωνική δικαιοσύνη. Και, εξ αυτού, να εξασφαλιστεί, κατά το δυνατόν, η κοινωνική συνοχή.

Αυτό ακριβώς επιχειρείται με τον κλιμακωτό ΦΠΑ στην ιδιωτική εκπαίδευση. Αυτό ακριβώς επιχειρείται στην μάχη που, αυτή την ώρα, δίνει η κυβέρνηση για τη σωτηρία της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς.

Στον βαθμό λοιπόν που η περί κοινωνικής «μεροληψίας» δέσμευση του Αλέξη Τσίπρα θα μετατραπεί σε διαρκή πρακτική, εξ αυτού θα εκτιμηθεί αν οι κυβερνητικές παρεμβάσεις διαθέτουν ή όχι αριστερό πρόσημο. Και πόσο έντονα χρωματισμένο είναι αυτό το πρόσημο...

Πολιτικό στίγμα διαρκείας...

Όμως το αριστερό πρόσημο της κυβερνητικής πρακτικής συναρτάται και με τις άλλες, τις... εξω-μνημονιακές παραμέτρους. Εδώ έχουμε να κάνουμε περί μεροληψίας υπέρ της Δημοκρατίας, περί μεροληψίας υπέρ του κοινωνικού συνόλου.

Και, θα πρέπει να πούμε ότι επ' αυτού μάλλον ξεκίνησε καλά η δεύτερη φάση διακυβέρνησης της Αριστεράς. Όταν αποφασίστηκε, παρά τις αντιδράσεις, παρά τον πόλεμο, να ξεκαθαρίσει το τηλεοπτικό τοπίο. Να συρθούν συγκεκριμένα οι καναλάρχες στη νομιμότητα. Σε αδειοδοτική νομιμότητα, σε δανειοληπτική νομιμότητα, σε φορολογική νομιμότητα. Οι καναλάρχες οι ευρισκόμενοι, εδώ και χρόνια, στον σκληρό πυρήνα της διαπλοκής. Οι καναλάρχες οι οποίοι, ενώ από τα «μέσα» τους μάχονται συστηματικά και επίμονα υπέρ της ελεύθερης αγοράς και των κανόνων της, εγκαλώντας μάλιστα τον ΣΥΡΙΖΑ ότι αντιπαλεύει αυτούς τους κανόνες, οι ίδιοι τους γελοιοποιούν. Λοιδορώντας κάθε έννοια υγιούς ανταγωνισμού, διά του «υπερ-προστατευμένου» επιχειρηματικού περιβάλλοντος το οποίο έχουν εξασφαλίσει.

Με την «ενεργητική» ανοχή της πολιτικής εξουσίας, εννοείται. Του έτερου πόλου της διαπλοκής.

Και συνιστά πολιτικό στίγμα διαρκείας, για τα κόμματα της αντιπολίτευσης, προπάντων για το ΠΑΣΟΚ και για το Ποτάμι, το γεγονός ότι αντιτάχθηκαν στις σχετικές νομοθετικές προβλέψεις. Αντιτάχθηκαν, τις πολέμησαν και, εντέλει, τις καταψήφισαν. Με φτηνές, εντελώς φτηνές και καταφανώς μετέωρες δικαιολογίες, που ανάγονται σε δίκη -δήθεν ύποπτων- προθέσεων της κυβέρνησης της Αριστεράς, περί σχεδίου ελέγχου του τηλεοπτικού τοπίου. Ενώ, στην πραγματικότητα, δεν έκαναν τίποτε άλλο από το να κλείνουν το μάτι στη διαπλοκή.

Όσο για τον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνησή του, ανέλαβε ήδη τη βαριά (και διόλου εύκολη) υποχρέωση να υλοποιήσει μέχρι κεραίας τα προβλεπόμενα από το σχετικό νομοθέτημα. Παρακολουθώντας άγρυπνα τα στάδια υλοποίησης των προβλέψεών του. Εκεί βρίσκεται το κλειδί, εκεί και το στοίχημα. Καθώς μάλιστα είναι παραπάνω από βέβαιο πως οι ενδιαφερόμενοι θα κάνουν ό,τι μπορούν, εδώ και στην Ευρώπη, προκειμένου να αποτρέψουν την εφαρμογή του νόμου. Προκειμένου να διατηρήσουν τα προνόμιά τους. Προκειμένου να ακυρώσουν την κάθαρση στον τομέα ευθύνης τους.

Ξεκίνησε λοιπόν μάλλον καλά, επ' αυτού, η δεύτερη φάση της διακυβέρνησης της Αριστεράς. Όμως πρόκειται μονάχα για την αρχή. Εκκρεμούν πολλά, πολλά και δύσκολα. Και το αριστερό πρόσημο μόλις έχει αρχίσει να αχνοφαίνεται...

Πηγή: www.avgi.gr