Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2015

Το παιδί διαβάζει



Το παιδί διαβάζει, ησυχία. Κάθομαι δίπλα του, επιβλέπω. Σηκώνεται να πιει νερό, να φάει, να τεντωθεί, να πει κάτι, να φύγει για κάπου που δεν είναι μακριά, επιστρέφει σε λίγο.

Γράφει-σβήνω, λύνει-διορθώνω, λέει-συμπληρώνω. Να παίξουμε δεν προλαβαίνουμε, πού χρόνος. Συναντιόμαστε πάνω από τα βιβλία, τσακωνόμαστε μπροστά στα ει και στα ω, φωνάζουμε για ένα χαρτί-φυλλάδιο που ξέχασε, που δεν τελείωσε, που δε θέλει να κάνει.

Είμαι η μαμά του, θέλω να συγκεντρώνεται, να προσπαθεί, να δίνει τον καλύτερο εαυτό του. Ξέρω ότι μπορεί να τα καταφέρει όλα, ότι αν θελήσει θα γράφει άριστα, θα διαβάζει άριστα, θα λέει άριστα.



Το παιδί μου -κι όλα τα παιδιά του κόσμου βέβαια- αλλά λίγο πιο πολύ το δικό μου παιδί έχει χαρίσματα πολλά. Άλλα ήδη γνωστά, κοίτα πώς λέει την προπαίδεια, πώς παίζει πιάνο και βιολί, πήρε το πρώτο δίπλωμα στη Γλώσσα, κι άλλα που δεν τα ξέρουμε ακόμα… Κάτσε, μικρό είναι, έχουμε πολλά θαύματα να δούμε.

Του τα προσφέρω όλα, είναι το κέντρο και το νόημα της ζωής μου. Για χάρη του δουλεύω από το πρωί μέχρι το βράδυ -πόσο μου λείπει- αλλά στο σχολείο δεν προλαβαίνω να έρθω, είναι δύσκολοι οι καιροί, το ξέρεις...  Ό,τι μου ζητήσει όμως το έχει: οθόνη μικρή, μεγάλη, μεσαία, πατατάκια και σουβλάκι, δύο ξένες Γλώσσες, χορό και πιάνο κι ας μην έχω να πάρω έναν καφέ, δε με πειράζει. Ένα πράγμα μόνο θέλω. Ένα πράγμα του ζητάω.

ΝΑ ΔΙΑΒΑΖΕΙ. Πολύ είναι;

Κομμάτια από εξομολογήσεις γονέων. Μαμάδες και μπαμπάδες που τρέχουμε να προλάβουμε τον μακρύ κατάλογο της ημέρας. Κουρασμένοι, συχνά σε απόγνωση, προσπαθούμε να βάλουμε τα πράγματα σε μια σειρά, αλλά η εποχή μας -μπερδεμένο κουβάρι- τα αλέθει όλα και τίποτα δε μένει ακέραιο προς αναγνώριση.

Ως αποτέλεσμα της υπερπροσπάθειας που καταβάλλουμε, βιώνουμε μια κατακερματισμένη καθημερινότητα. Η επικοινωνία, το γεύμα, η ανάπαυλα, όλα τα μικρά συνεκτικά γεγονότα της οικογενειακής ζωής πραγματοποιούνται αποσπασματικά και σε βάρδιες, έτσι που σχεδόν να χάνουν το νόημά τους, καθώς τίποτα τελικά δεν προλαβαίνει να ολοκληρωθεί ή να συντελεστεί παρουσία όλων.

Η μελέτη του παιδιού -ένα από αυτά τα γεγονότα- ακολουθεί την ίδια μοίρα. Επιπλέον, ως εξαιρετικά σημαντικός συντελεστής στην επίτευξη της οικογενειακής επιτυχίας γίνεται αντικείμενο ατέλειωτων διαβουλεύσεων, συμφωνιών, τσακωμών και δοκιμών, μέχρι που καταντά να συνοψίζει το περιεχόμενο της ίδιας της γονεϊκής σχέσης, καθώς όλα όσα πρόκειται να συμβούν -ή όχι- εξαρτώνται από αυτό.

Νοέμβρης κι έχω ήδη σχεδόν ολοκληρώσει τον πρώτο κύκλο συζητήσεων με τους γονείς των καινούριων μαθητών μου. Κι αυτοί όπως κι εγώ, όπως τόσοι και τόσοι πριν από μας προβληματίζονται για το πότε, πώς και πόσο πρέπει να διαβάζει το παιδί τους.

Ας το συζητήσουμε λίγο την επόμενη φορά.

Πηγή: www.sinergasia.gr


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου