Το παιδί δε διαβάζει: συνέπεια και τιμωρία

γράφει η Νάση Πετριτσοπούλου

Συμπέρασμα ζωής: Οι συμφωνίες μ’ ένα παιδί κρατάνε λίγο, η συνεχής διαπραγμάτευσή τους δεν τελειώνει ποτέ!

«Δε θέλω να διαβάσω! Γιατί να μαθαίνω Θρησκευτικά και Ιστορία;

Το ξέρω από το σχολείο…»

Στο οπλοστάσιό του κάθε ενήλικας φυλάει για τις δύσκολες ώρες τις συνέπειες και τις τιμωρίες, συχνά χωρίς να τις διακρίνει. Το αποτέλεσμα είναι ένα μπερδεμένο κουβάρι τόσο στο επίπεδο της συνεννόησης, όσο και του αποτελέσματος. Εξηγούμαι:

Αν βρέχει και βγεις στον δρόμο χωρίς κουκούλα ή ομπρέλα θα …βραχείς! Πρόκειται για μια φυσική συνέπεια, εύκολα προβλέψιμη, που δεν την επιβάλλει κανείς, παρά μόνο η φυσική τάξη πραγμάτων.

Όταν όμως υπενθυμίζουμε σ’ ένα παιδί τις συνέπειες μιας ανεπιθύμητης για μας συμπεριφοράς, σπάνια αναφερόμαστε στις φυσικές, εννοούμε τις ποινές που θα επιβάλουμε. Εδώ τώρα μπορούμε να καθίσουμε να συζητάμε με τις ώρες για το πόσο νομιμοποιούμαστε ως γονείς να μοιράζουμε περιορισμούς και κυρίως απαγορεύσεις και άκρη να μη βρίσκουμε, ας πω λοιπόν δυο απλά πράγματα:

Έχεις το μαχαίρι και το καρπούζι, άρα αποφασίζεις πώς θα εξασφαλίσεις ότι το παιδί σου μελετάει:

Με άλλα λόγια, αν επιχειρήσουμε από τα πρώτα χρόνια μια σαρωτική δική μας κυριαρχία στο πεδίο της μελέτης, τότε:

α) ας είμαστε τουλάχιστον διατεθειμένοι να τη συνεχίσουμε για 12-16 χρόνια (στην περίπτωση του Πανεπιστημίου),

β) ας μη παραπονιόμαστε που το παιδί μας δεν αναλαμβάνει τις ευθύνες του,

γ) ας παραιτηθούμε από την ιδέα ότι θέλουμε να μεγαλώσουμε έναν υπεύθυνο και συγκροτημένο άνθρωπο, ικανό να οργανώνει, να σχεδιάζει και να πραγματοποιεί τους στόχους του.

Στην αντίθετη περίπτωση, ας ετοιμαστούμε για διπλωματικές μάχες διαρκείας, που θα έχουν στον πυρήνα τους τη σταθερή μας προσπάθεια να πείσουμε το παιδί μας με λογικά και αξιακά επιχειρήματα ότι:

• Στη ζωή έχουμε υποχρεώσεις, όπως έχουμε και δικαιώματα
• Ο κόπος που βάζουμε στη μελέτη είναι άξιος, γιατί μας μαθαίνει πώς να μαθαίνουμε, άρα μας ανοίγει τον δρόμο προς τους στόχους και τα όνειρά μας
• Δεν έχει βρεθεί ακόμα η εμφύτευση γνώσεων! (Ακλόνητο επιχείρημα)
• Άνθρωπος που δεν μπορεί να προσεγγίσει τη γνώση, δεν μπορεί να υποστηρίξει τον εαυτό του πουθενά, δεν μπορεί να έχει άποψη και επιχειρηματικό λόγο, άρα άγεται και φέρεται …
• … και τόσα άλλα! Σκεφτείτε κι εσείς, κουράστηκα.

Παρόλα αυτά, θα έρθει η πικρή ώρα που ο γιος ή η κόρη μας, ενώ δε θα έχει κάνει τις εργασίες του/της, θα θέλει να φύγει για το γήπεδο, το μπαλέτο, την πλατεία… Τι κάνουμε τώρα;

Αν στη συμφωνία σας έχετε προβλέψει μια τέτοια περίπτωση, ακολουθείς τις συμφωνημένες συνέπειες, αλλά χωρίς φωνές και άχρηστες συγκρούσεις. Είσαι ο νικητής του γύρου, δείξε γενναιοδωρία. Κράτα χαμηλούς τόνους, χωρίς ν’ αφήνεις περιθώρια ελπίδας για παράκαμψη της συμφωνίας, γιατί:

Η συμφωνία είναι συμφωνία! (Θυμήσου το παραμύθι με τον βάτραχο)

Αν δεν έχετε συζητήσει προληπτικά για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, ώρα να το κάνετε! Σ’ αυτήν την περίπτωση, μπορεί να βρεθεί μια μέση λύση για τη συγκεκριμένη φορά.

Σε κάθε περίπτωση, ας θυμόμαστε ότι μια λογική συνέπεια είναι λογική, εφόσον συνδέεται με το «παράπτωμα». Δε γίνεται να λέμε: «Δε θα φας γλυκό ή δε θα σου πάρω δώρο, επειδή ξέχασες το φυλλάδιο ή δεν έφερες καλούς βαθμούς»!! Είσαι φάουλ, πώς να το κάνουμε!

Εδώ, τελειώνει το κυρίως κείμενο. Ακολουθεί ένα σχετικά μακροσκελές υστερόγραφο:

Ως γονείς οφείλουμε να μη χάνουμε ποτέ από τα μάτια μας το δάσος στο όνομα του δέντρου, που σημαίνει στην περίπτωση της μελέτης ότι το σημαντικό βήμα είναι αυτό που πρέπει να κάνει το παιδί μπροστά (ανάληψη της ευθύνης) και το άλλο που έχουμε να κάνουμε εμείς οπισθοχωρώντας (αναγνώριση και διαχωρισμός της ευθύνης του).

Αυτό με κανέναν τρόπο δε σημαίνει εγκατάλειψη της υπόθεσης «Μελέτη» στα δικά του χέρια κι ό, τι γίνει, αλλά τα εξής βασικά:

Αναγνωρίζουμε ότι η μελέτη είναι δική του κι όχι δική μας (από κοινού) δουλειά, επομένως δεν έχουμε ανάγνωση και ορθογραφία, ούτε να λύσουμε ασκήσεις, αλλά έχει, (διαχωρισμός της ευθύνης).

Δεν κρίνουμε μπροστά του την ποσότητα ή την ποιότητα της δουλείας που έχει βάλει η δασκάλα για το σπίτι, γιατί έτσι καλλιεργούμε στο μυαλό του την απαξίωση της υποχρέωσής του να την κάνει! (Οριοθέτηση των ρόλων, σεβασμός).

Εξασφαλίζουμε τον χώρο και τον χρόνο της μελέτης, συζητάμε και συμφωνούμε σ’ ένα βασικό χρονοδιάγραμμα για κάθε μέρα, (βλ. Πρόγραμμα μελέτης στο προηγούμενο άρθρο).

Αυτό ήταν; Όχι βέβαια! Αφού έχουν γίνει όλα αυτά, το παιχνίδι απλώς αρχίζει! Είναι σαν να στήσαμε το ταμπλό, τις κάρτες, τα πιόνια και την κλεψύδρα και στηθήκαμε στην αφετηρία… Έτοιμοι;

Πηγή: sinergasia.gr