Με άρωμα κανέλας

γράφει η Στέλλα Ρήγα

Η τελευταία του πνοή τυλιγμένη σε μαύρο καπνό μεταβλήθηκε σε στάχτη.

Μια φούχτα στάχτη σε ένα ξύλινο κουτί, γεμάτο με παιδικές αναμνήσεις.

Μνήμη αθώα ντυμένη σαν ανοιξιάτικος ήλιος, να μη θυμάται, να μη θυμίζει τίποτα.

Η ιστορία περίπλοκη σαν ιστός.

Το πνεύμα πετάει έξω από όρια και κανόνες.

Εμπειρία, αλητεία, σκλαβιά, μιζέρια...

Να ζήσουμε ή να πεθάνουμε;;;

Πλέκουμε νόμους ανόητους δεσμευτικούς.
Αγνοούμε τον ουρανό, τον άνθρωπο.
Διαμάχες αιματοκυλούν…

Ρατσιστές διψούν για αίμα. Ο εχθρός δίπλα μας φρικιαστικά.

Κι εμείς τυφλοί περηφανευόμαστε για τις κατακτήσεις και τους άθλους της τεχνολογίας και της επιστήμης που θα χαρίσει ζωή χαρισάμενη στον πλανήτη.
«Εύγε»!

Ποιος θα λύσει τα αινίγματα;
Ποιος θα μαλακώσει τις καρδιές;
Ποιος θα εξευγενίσει τη σκέψη;

Ακρωτηριασμένα παιδιά, ταπεινωμένοι αιχμάλωτοι, εξευτελισμένοι πρόσφυγες, γελοίοι πολιτικοί...

Φωτιά, πυροβολισμοί, καπνός…
Παράνοια…