Καλλιθέα: "Μητέρα και γιος" & "Στρουμφάκια" στο Σινέ Καλυψώ, την Παρασκευή 6 & το Σαββάτο 7 Μαϊου

Η ταινία «Μητέρα και γιος» του Aleksandr Sokurov θα προβληθεί στον δημοτικό κινηματογράφο «Καλυψώ», Γρ. Λαμπράκη & Καλυψούς στην Καλλιθέα, την Παρασκευή 6 και το Σάββατο 7 Μαϊου στις 8.30μμ.

Επίσης το Σάββατο 7 Μαϊου στις 6.45μμ θα προβληθεί η παιδική ταινία «Στρουμφάκια».

Δείτε εδώ το πρόγραμμα των προβολών Άνοιξη 2016 στο «Καλυψώ».

Η είσοδος είναι ελεύθερη.

«Μητέρα και γιος», κριτική από το cine.gr:

Οι παφλασμοί των κυμάτων και λίγες μελαγχολικές νότες αρκούν για να μας εισάγουν στο άχρονο σύμπαν του «Μητέρα και γιος», όπου μοναδικά υλικά είναι οι δύο ήρωες του τίτλου και η εικαστική μετάπλαση της φύσης.

Ως προς την λιτότητά της ορθά χαρακτηρίστηκε ως ταινία δωματίου, και ως προς την αισθητική της ως κινούμενος πίνακας ζωγραφικής: κάπως έτσι ο Aleksandr Sokurov θα εξέπλησσε τους πάντες στο Φεστιβάλ του Βερολίνου, αρκετά χρόνια πριν από την «Ρώσικη κιβωτό».

Υπάρχει, άραγε, κάποιο κοινό στοιχείο με την διασημότερη στο ελληνικό κοινό ταινία του Sokurov; Ίσως ότι, όπως και στην «Ρώσικη κιβωτό», έτσι και εδώ εισερχόμαστε σε μια κάψουλα προστατευμένη από την «ομαλή» ευθύγραμμη χρονική ροή.

Εάν το Ερμιτάζ περικλείει αυτό που ο Sokurov αντιλαμβάνεται ως μεγαλείο της ρώσικης ιστορίας, το «πουθενά» του «Μητέρα και γιος» ισοδυναμεί με το «παντού» και περικλείει το μεγαλείο της ανθρώπινης ύπαρξης σε καθαρή, ανόθευτη μορφή.

Ο Γιος παίρνει αγκαλιά την ετοιμοθάνατη Μητέρα, περιδιαβαίνουν τα σπαρακτικά όμορφα φυσικά τοπία και γίνονται ένα με αυτά. Ο περίπατός τους θα μπορούσε να κρατάει λίγες στιγμές ή και χρόνια ολόκληρα: μόνο κάποιοι ήχοι θα μπορούσαν να μας προϊδεάσουν για την αλλαγή των εποχών, σε συνδυασμό με τους χρωματισμούς που επιλέγει ο Sokurov.

Παρόλο που και πάλι η αίσθηση του χρόνου αποκτάται μόνο με την παραπλανητική ακρίβεια ενός ονείρου, το φιλμ αγγίζει τον ρεαλισμό στο, απείρως δυσκολότερο, επίπεδο της αμεσότητας των αισθήσεων. Ο συνδυασμός φωτογραφίας-ήχου κατορθώνει να εκπέμψει μέσα από την οθόνη (ακόμα και την μικρή!) τις ανεπαίσθητες μυρωδιές και το ελαφρύ ρίγος ενός φθινοπωρινού χαράματος.

Πέρα από τους οργιώδεις πειραματισμούς του με την χρωματική παλέτα (να σημειώσουμε ότι η φωτογραφία είναι του Aleksei Fyodorov), ο Sokurov παραμορφώνει τα κάδρα του παίζοντας με τις διαστάσεις τους.

Το αποτέλεσμα είναι εμφανές κυρίως στην αντιρρεαλιστική όψη των ανθρώπινων φιγούρων, που αποκτούν μια χροιά απόκοσμη και ώρες-ώρες παραπέμπουν σε βυζαντινή αγιογραφία - ιδίως στο εναρκτήριο πλάνο-σεκάνς.

Αναπόφευκτα το μυαλό μας ταξιδεύει στονAndrei Tarkovsky, τον άνθρωπο που βοήθησε όσο λίγοι τον -νεαρό τότε- Sokurov να επιβιώσει φέροντας την ρετσινιά του αντικαθεστωτικού. Ενώ οι διάλογοι στο «Μητέρα και γιος» αποπνέουν την ανησυχία ότι δεν μας περιμένει τίποτα πέραν της γραμμής του ορίζοντος, η εκπληκτική δουλειά με το ντεκόρ θυμίζει το σαφέστατα χριστιανικό «Stalker» - και το πρωταγωνιστικό ζευγάρι μοιάζει με πένθιμη αντιστροφή του αρχέτυπου «Παναγία - θείο βρέφος», κάνοντας εντονότερη τη «Νοσταλγία» του χαμένου παραδείσου (= της αδύνατης επιστροφής στη μήτρα).