γράφει ο Γιώργος Κοκκίνης
Η σοφία του λαού λοιπόν λειτουργεί με μια χρονοκαθυστέρηση, ιδιαίτερα όταν κάνουν την εμφάνισή τους οι νομοτελείς κοινωνικό-πολιτικές αντιθέσεις μεταξύ των λεγόμενων βασικών κοινωνικών εταίρων, μεταξύ κεφαλαίου - εργασίας.
Το ερώτημα που δημιουργείται σε όλους μας όμως, είναι το εξής: γιατί ο λαός, αφού είναι τόσο σοφός, δεν πράττει και ανάλογα.
Χωρίς να θέλουμε να αποφύγουμε την κριτική στην επαίσχυντη στάση και στο ρόλο που έπαιξαν όλα τα αστικά κόμματα, τα οποία συνέβαλαν σε πολύ μεγάλο βαθμό στην συντριβή των λαϊκών κινημάτων, αλλά και στην ψυχολογική κατάπτωση του λαού, θα επιλέξουμε να επικεντρωθούμε στην αντικειμενική πραγματικότητα, ως έναν απ τους παράγοντες διαμόρφωσης της σημερινής κατάστασης.
Στηριζόμενοι στο γεγονός ότι «δεν είναι η συνείδηση των ανθρώπων που καθορίζει το Είναι τους, μα αντίθετα, το κοινωνικό Είναι που καθορίζει τη συνείδησή τους» (Κ. Μαρξ), θα φτάσουμε στη φυσική, αν και μη αρεστή, αποδοχή της θεωρίας του νεοφιλελεύθερου δόγματος και στην προσήλωση σε αυτήν. Οι άνθρωποι λοιπόν έρχονται στην ζωή έχοντας μεν τη δυνατότητα να κατανοούν την ύπαρξη τους, αλλά αδυνατώντας να αποκτήσουν συνείδηση πέρα από το εκάστοτε προκαθορισμένο κοινωνικά σχηματοποιημένο Είναι τους. Η συνείδηση, λοιπόν, και για την ακρίβεια η ταξική συνείδηση δεν αποκτιέται αυτόματα ή δεν έρχεται ως φυσικό αποτέλεσμα της εξέλιξης των παραγωγικών μέσων και της όξυνσης των σχέσεων μεταξύ των παραγωγικών δυνάμεων. Στη δημιουργία συνείδησης συμβάλει σαφώς και το επαναστατικό υποκείμενο μέσω της διαλεκτικής του αγώνα των καταπιεζόμενων μαζών εναντίον των καταπιεστών, σε συνδυασμό πάντα με τον βαθμό ωρίμανσης των κοινωνικών αντιθέσεων.
Μια εργαζόμενη τάξη όμως, που έχει γαλουχηθεί και εξελιχτεί για πάρα πολλά χρόνια στην βάση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, δηλαδή της αποδοχής, της εξ ορισμού σχέσης κεφαλαιοκράτη και εργατικής δύναμης, της δημιουργίας πλασματικής ευτυχίας δια της υπερκαταναλωτικής οδού και της οικονομικής “ανάπτυξης” (κατά βάση αντιπαραγωγικής), μέσω χρηματοπιστωτικών επενδύσεων (που είναι κοπανιστός αέρας), είναι εκ των πραγμάτων πολύ δύσκολο και αρκετά χρονοβόρο να αποκτήσει την επαναστατική συνείδηση που θα την οδηγήσει στην κατάληψη της εξουσίας. Παρ’ όλα αυτά, στην αρχή της κρίσης, ο εργαζόμενος κόσμος φάνηκε να αντιτίθεται στα σχέδια της άρχουσας τάξης και στην κήρυξη της λιτότητας απ’ την τελευταία. Η πορεία όμως μας διέψευσε σχεδόν όλους, καθώς τη δυναμική αντίδραση, ακολούθησε μια αντιφατική, ως προς τη νέα πολιτική περιορισμού της κρίσης και των συνεπειών της στο λαό, παθητική στάση και κινηματική καθίζηση. Αυτή λοιπόν η στάση του λαού, για κάποιους ίσως ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη, όπως εξηγήσαμε και παραπάνω, αφού τα όρια, μέσα στα οποία μπορούσαμε να σκεφτούμε, περιορίζονταν στην ανάλυση και στη θεραπεία του υπάρχοντος συστήματος και μόνο, αγνοώντας ή εσκεμμένα παραβλέποντας τη ρίζα του προβλήματος, ως απόρροια της έλλειψης ταξικής συνείδησης.
Ο εγκλωβισμός όμως του κόσμου της εργασίας και η αποτροπή του από το να χαράξει δική του στρατηγική, είχε ήδη σχεδιαστεί, όπως πάντα γίνεται, απ’ την κυρίαρχη τάξη πριν ακόμα την έναρξη της κρίσης. Το σχέδιο αυτό, ήταν η κατασκευή μιας νέας πολιτικής κατεύθυνσης για τη διάσωση του παρηκμασμένου και κλινικά νεκρού καπιταλισμού. Αυτή η προσπάθεια πήρε σάρκα και οστά για πρώτη φορά πειραματικά στην Χιλή της χούντας του Πινοσέτ τη δεκαετία του ’70, η βάση της οποίας ήταν η δικτατορία της ελεύθερης αγοράς, στον αντίποδα αυτής του προλεταριάτου. Η θεωρία ήταν σχετικά απλή και με λίγα λόγια σήμαινε ιδιωτικοποίηση των πάντων, χωρίς κανένα σεβασμό προς τον άνθρωπο και το περιβάλλον, με μόνο στόχο την επιβίωση του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Αυτή η θεωρία λοιπόν, έπειτα και από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ξεκίνησε ανεμπόδιστα την επέλαση της και έφερε την ονομασία νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός.
Η χρηματοπιστωτική κατάρρευση και η στεγαστική φούσκα που ξεκίνησε το 2007 απ τις ΗΠΑ, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία για την πλανητική ελίτ. Ήταν η φυσική εξέλιξη της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, της τεχνολογικής εξέλιξης στα μέσα παραγωγής και της αντιπαραγωγικής ανάπτυξης. Η εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης λογικής ήταν το αντίδοτο, ή καλύτερα, η τεχνική υποστήριξη στον κλινικά νεκρό καπιταλισμό. Η δε αποδοχή τελικώς της λογικής αυτή απ’ τον λαό, αναλύθηκε παραπάνω στο κομμάτι που τον αφορά. Στην υιοθέτηση όμως αυτής συνέβαλαν και οι υποτακτικοί, οι πρόθυμοι, οι πραιτοριανοί της ολιγαρχίας, τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης και οι πολιτικές μαριονέτες τους. Μια ανελέητη προπαγάνδα υπέρ της αναγκαιότητας της λιτότητας, ως μοναδικής λύσης για την επιβίωση της χώρας, εξελίχθηκε και εξελίσσεται αδιάκοπα έως και σήμερα. Η παραμονή στο Ευρώ και την ΕΕ παρουσιάζεται απροκάλυπτα ως δήθεν μονόδρομος σωτηρίας, ποινικοποιώντας και ξορκίζοντας κάθε άλλη διαφορετική άποψη. Ο τρόμος του καθεστώτος για την έξοδο απ' τη ζώνη του Ευρώ, ξεπερνάει ακόμα και τον πιο ικανό σεναριογράφο ταινιών θρίλερ. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα και λαμβάνοντας υπόψη την ταξική ανωριμότητα του λαού, ήρθε ως φυσικό επακόλουθο η δυσκολοχώνευτη αλλά αναγκαία κατάποση του νέου δόγματος. Την ίδια στιγμή, το σαπισμένο σύστημα ξέθαψε και το νεκροζώντανο τέρας του φασισμού, στην προσπάθεια του να αναχαιτίσει δυνάμεις αριστερές - επαναστατικές που είχαν ήδη ξεκινήσει τη μάχη εναντίον του, βάζοντας καθαρά ταξικό πρόσημο. Σαφώς και δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό, οι εφεδρείες του συστήματος αυτό το ρόλο είχαν πάντα και στα δύσκολα αναλάμβαναν την αποσυσπείρωση και τη διαίρεση του κόσμου της εργασίας, λανσάροντας λαϊκίστικα τα τετριμμένα αποπροσανατολιστικά μηνύματα περί εθνικής ενότητας, ανωτερότητας κλπ. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως, η κοινή εθνική ταυτότητα δεν μεταφράζεται σε καμία περίπτωση και σε κοινά ταξικά συμφέροντα.
Αυτό που προέχει να κατανοήσουμε πρωτίστως, αφορά την εσφαλμένη αντίληψη, η οποία σκοπίμως έχει καλλιεργηθεί, περί καλού και κακού καπιταλισμού. Ότι δηλαδή οι συνταγές λιτότητας είναι μεν αναγκαίες, αλλά αποτελούν την κακή όψη του εκμεταλλευτικού συστήματος. Ότι τα μνημόνια που ενσαρκώνουν τις πολιτικές αυτές και προωθούνται ως φάρμακο θεραπευτικό της κρίσης, στο τέλος του δρόμου θα οδηγήσουν στην επιστροφή της προηγούμενης επίπλαστης ευμάρειας μας. Δεν είναι το μνημόνιο η πολιτική κατεύθυνση, το μνημόνιο αποτελεί απλά το μέσο για την χάραξη των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και η λιτότητα δεν είναι αποτέλεσμα των μνημονίων, είναι η μόνη ενδεδειγμένη διαδρομή για την διατήρηση των κεκτημένων της ολιγαρχίας. Η λιτότητα δεν είναι μια λάθος συνταγή που διατάζεται και επιβάλλεται από μια κακή Γερμανία, είναι η αναγκαία πολιτική ακολουθία ενός νεοφιλελεύθερου προσανατολισμού, μέσα στα όρια του παρακμάζοντος αλλά αδηφάγου καπιταλιστικού συστήματος. Η λιτότητα αποτελεί απλά τον ακρογωνιαίο λίθο του νεοφιλελευθερισμού. Σ’ αυτή την κοινωνία δεν υπάρχει δίκαιη κατανομή πλούτου, δεν μπορεί να υπάρξει ειρηνική συνύπαρξη των ανταγωνιστικών τάξεων, εκ των ων ουκ άνευ όρος λειτουργίας του συστήματος είναι ο ένας απ τους δυο να έχει ρόλο υποζυγίου και εντός αυτού του συστήματος, ο ρόλος αυτός επιφυλάσσεται για το λαό. Καπιταλισμός, νεοφιλελεύθερα ευαγγέλια λιτότητας, ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις, διάλυση κεκτημένων με αγώνες εργασιακών σχέσεων και καταστροφή κοινωνικής πρόνοιας, είναι αλληλένδετα φαινόμενα, συνεπαγόμενα από τα παραπάνω. Είναι αδύνατο να επιβιώσει έστω και στην πλέον βάρβαρη μορφή του ο καπιταλισμός χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις. Όσοι πουλάνε ψευδαισθήσεις περί ανάκαμψης μέσω ανταγωνιστικότητας και επενδύσεων σε συνδυασμό με πολιτικές δημοσιονομικής πειθαρχίας, δεν είναι ούτε άσχετοι ούτε ανίκανοι. Είναι εντεταλμένοι προασπιστές του συστήματος και τρομοκράτες του λαού. Σ’ αυτό τον πόλεμο, μόνο ένας μπορεί να βγει νικητής, ή το κεφάλαιο ή ο λαός. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο λιγότερα θα ναι τα δεινά που θα μας βρουν, όσο καθυστερούμε τόσο πιο αδίστακτο θα γίνεται το σύστημα. Το κεφαλαιοκρατικό μοντέλο πεθαίνει και θα προβεί σε οποιαδήποτε απάνθρωπη λύση, για να παρατείνει την ζωή του, φτάνοντας στην τελική του μορφή, αυτής της απροκάλυπτης φασίζουσας ή και φασιστικής δικτατορίας του κεφαλαίου.
Μολονότι είναι αδύνατο να αναλυθούν επαρκώς όλες οι παραπάνω έννοιες και παράμετροι, έγινε μια προσπάθεια γρήγορης επεξήγησης των σημερινών αντιθέσεων και καταστάσεων. Κλείνοντας το κείμενο αυτό, είναι αναγκαίο να βάλουμε ένα πολιτικό πρόταγμα, στο βαθμό που μας επιτρέπεται, αλλά και στο βαθμό που αυτό επιτάσσει η κομμουνιστική συνείδηση μας. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να έρθει η πολυπόθητη ταξική συνείδηση, η οποία θα οδηγήσει στην ανατροπή της αστικής ηγεμονίας, από μόνη της. Δεν μπορούμε να περιμένουμε να ωριμάσει το φρούτο και να πέσει μόνο του, οφείλουμε να ταρακουνήσουμε το δέντρο. Ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι η δημιουργία ενός επαναστατικού υποκειμένου, που μαζί με το λαό θα διαμορφώσει τις απαραίτητες αντικειμενικές συνθήκες ανατροπής του καπιταλισμού και οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Ένα τέτοιο υποκείμενο και σε επίπεδο έθνους-κράτους, δεν μπορεί από μόνο του να σταθεί και να φέρει εις πέρας την ταξική αποστολή του. Επιβάλλεται, λόγω της παγκοσμιοποίησης και ολοκληρωτικότητας του εκμεταλλευτικού συστήματος, να διεθνοποιηθεί και να αποκτήσει μαζικότητα. Η Ελλάδα δυνητικά ενέχει αυτή την προοπτική, της σπίθας που θα βάλει τη φωτιά στα θεμέλια του Καπιταλισμού. Η δημιουργία ενός μετώπου αντιπαραθετικού ως προς αυτό της Ε.Ε. κι όχι απλά αντιμνημονιακού ή περιοριστικού αντικαπιταλιστικού και στην βάση ενός μεταβατικού προγράμματος με στόχο τον σοσιαλισμό, μπορεί να οδηγήσει στην Κοινωνία των Λαών.
Χωρίς να θέλουμε να αποφύγουμε την κριτική στην επαίσχυντη στάση και στο ρόλο που έπαιξαν όλα τα αστικά κόμματα, τα οποία συνέβαλαν σε πολύ μεγάλο βαθμό στην συντριβή των λαϊκών κινημάτων, αλλά και στην ψυχολογική κατάπτωση του λαού, θα επιλέξουμε να επικεντρωθούμε στην αντικειμενική πραγματικότητα, ως έναν απ τους παράγοντες διαμόρφωσης της σημερινής κατάστασης.
Στηριζόμενοι στο γεγονός ότι «δεν είναι η συνείδηση των ανθρώπων που καθορίζει το Είναι τους, μα αντίθετα, το κοινωνικό Είναι που καθορίζει τη συνείδησή τους» (Κ. Μαρξ), θα φτάσουμε στη φυσική, αν και μη αρεστή, αποδοχή της θεωρίας του νεοφιλελεύθερου δόγματος και στην προσήλωση σε αυτήν. Οι άνθρωποι λοιπόν έρχονται στην ζωή έχοντας μεν τη δυνατότητα να κατανοούν την ύπαρξη τους, αλλά αδυνατώντας να αποκτήσουν συνείδηση πέρα από το εκάστοτε προκαθορισμένο κοινωνικά σχηματοποιημένο Είναι τους. Η συνείδηση, λοιπόν, και για την ακρίβεια η ταξική συνείδηση δεν αποκτιέται αυτόματα ή δεν έρχεται ως φυσικό αποτέλεσμα της εξέλιξης των παραγωγικών μέσων και της όξυνσης των σχέσεων μεταξύ των παραγωγικών δυνάμεων. Στη δημιουργία συνείδησης συμβάλει σαφώς και το επαναστατικό υποκείμενο μέσω της διαλεκτικής του αγώνα των καταπιεζόμενων μαζών εναντίον των καταπιεστών, σε συνδυασμό πάντα με τον βαθμό ωρίμανσης των κοινωνικών αντιθέσεων.
Μια εργαζόμενη τάξη όμως, που έχει γαλουχηθεί και εξελιχτεί για πάρα πολλά χρόνια στην βάση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, δηλαδή της αποδοχής, της εξ ορισμού σχέσης κεφαλαιοκράτη και εργατικής δύναμης, της δημιουργίας πλασματικής ευτυχίας δια της υπερκαταναλωτικής οδού και της οικονομικής “ανάπτυξης” (κατά βάση αντιπαραγωγικής), μέσω χρηματοπιστωτικών επενδύσεων (που είναι κοπανιστός αέρας), είναι εκ των πραγμάτων πολύ δύσκολο και αρκετά χρονοβόρο να αποκτήσει την επαναστατική συνείδηση που θα την οδηγήσει στην κατάληψη της εξουσίας. Παρ’ όλα αυτά, στην αρχή της κρίσης, ο εργαζόμενος κόσμος φάνηκε να αντιτίθεται στα σχέδια της άρχουσας τάξης και στην κήρυξη της λιτότητας απ’ την τελευταία. Η πορεία όμως μας διέψευσε σχεδόν όλους, καθώς τη δυναμική αντίδραση, ακολούθησε μια αντιφατική, ως προς τη νέα πολιτική περιορισμού της κρίσης και των συνεπειών της στο λαό, παθητική στάση και κινηματική καθίζηση. Αυτή λοιπόν η στάση του λαού, για κάποιους ίσως ήταν λίγο πολύ αναμενόμενη, όπως εξηγήσαμε και παραπάνω, αφού τα όρια, μέσα στα οποία μπορούσαμε να σκεφτούμε, περιορίζονταν στην ανάλυση και στη θεραπεία του υπάρχοντος συστήματος και μόνο, αγνοώντας ή εσκεμμένα παραβλέποντας τη ρίζα του προβλήματος, ως απόρροια της έλλειψης ταξικής συνείδησης.
Ο εγκλωβισμός όμως του κόσμου της εργασίας και η αποτροπή του από το να χαράξει δική του στρατηγική, είχε ήδη σχεδιαστεί, όπως πάντα γίνεται, απ’ την κυρίαρχη τάξη πριν ακόμα την έναρξη της κρίσης. Το σχέδιο αυτό, ήταν η κατασκευή μιας νέας πολιτικής κατεύθυνσης για τη διάσωση του παρηκμασμένου και κλινικά νεκρού καπιταλισμού. Αυτή η προσπάθεια πήρε σάρκα και οστά για πρώτη φορά πειραματικά στην Χιλή της χούντας του Πινοσέτ τη δεκαετία του ’70, η βάση της οποίας ήταν η δικτατορία της ελεύθερης αγοράς, στον αντίποδα αυτής του προλεταριάτου. Η θεωρία ήταν σχετικά απλή και με λίγα λόγια σήμαινε ιδιωτικοποίηση των πάντων, χωρίς κανένα σεβασμό προς τον άνθρωπο και το περιβάλλον, με μόνο στόχο την επιβίωση του κεφαλαιοκρατικού συστήματος. Αυτή η θεωρία λοιπόν, έπειτα και από την κατάρρευση της Σοβιετικής Ένωσης, ξεκίνησε ανεμπόδιστα την επέλαση της και έφερε την ονομασία νεοφιλελεύθερος καπιταλισμός.
Η χρηματοπιστωτική κατάρρευση και η στεγαστική φούσκα που ξεκίνησε το 2007 απ τις ΗΠΑ, δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία για την πλανητική ελίτ. Ήταν η φυσική εξέλιξη της υπερσυσσώρευσης κεφαλαίου, της τεχνολογικής εξέλιξης στα μέσα παραγωγής και της αντιπαραγωγικής ανάπτυξης. Η εφαρμογή της νεοφιλελεύθερης λογικής ήταν το αντίδοτο, ή καλύτερα, η τεχνική υποστήριξη στον κλινικά νεκρό καπιταλισμό. Η δε αποδοχή τελικώς της λογικής αυτή απ’ τον λαό, αναλύθηκε παραπάνω στο κομμάτι που τον αφορά. Στην υιοθέτηση όμως αυτής συνέβαλαν και οι υποτακτικοί, οι πρόθυμοι, οι πραιτοριανοί της ολιγαρχίας, τα Μέσα Μαζικής Παραπληροφόρησης και οι πολιτικές μαριονέτες τους. Μια ανελέητη προπαγάνδα υπέρ της αναγκαιότητας της λιτότητας, ως μοναδικής λύσης για την επιβίωση της χώρας, εξελίχθηκε και εξελίσσεται αδιάκοπα έως και σήμερα. Η παραμονή στο Ευρώ και την ΕΕ παρουσιάζεται απροκάλυπτα ως δήθεν μονόδρομος σωτηρίας, ποινικοποιώντας και ξορκίζοντας κάθε άλλη διαφορετική άποψη. Ο τρόμος του καθεστώτος για την έξοδο απ' τη ζώνη του Ευρώ, ξεπερνάει ακόμα και τον πιο ικανό σεναριογράφο ταινιών θρίλερ. Μέσα σε ένα τέτοιο κλίμα και λαμβάνοντας υπόψη την ταξική ανωριμότητα του λαού, ήρθε ως φυσικό επακόλουθο η δυσκολοχώνευτη αλλά αναγκαία κατάποση του νέου δόγματος. Την ίδια στιγμή, το σαπισμένο σύστημα ξέθαψε και το νεκροζώντανο τέρας του φασισμού, στην προσπάθεια του να αναχαιτίσει δυνάμεις αριστερές - επαναστατικές που είχαν ήδη ξεκινήσει τη μάχη εναντίον του, βάζοντας καθαρά ταξικό πρόσημο. Σαφώς και δεν είναι η πρώτη φορά που γίνεται αυτό, οι εφεδρείες του συστήματος αυτό το ρόλο είχαν πάντα και στα δύσκολα αναλάμβαναν την αποσυσπείρωση και τη διαίρεση του κόσμου της εργασίας, λανσάροντας λαϊκίστικα τα τετριμμένα αποπροσανατολιστικά μηνύματα περί εθνικής ενότητας, ανωτερότητας κλπ. Δεν πρέπει όμως να ξεχνάμε πως, η κοινή εθνική ταυτότητα δεν μεταφράζεται σε καμία περίπτωση και σε κοινά ταξικά συμφέροντα.
Αυτό που προέχει να κατανοήσουμε πρωτίστως, αφορά την εσφαλμένη αντίληψη, η οποία σκοπίμως έχει καλλιεργηθεί, περί καλού και κακού καπιταλισμού. Ότι δηλαδή οι συνταγές λιτότητας είναι μεν αναγκαίες, αλλά αποτελούν την κακή όψη του εκμεταλλευτικού συστήματος. Ότι τα μνημόνια που ενσαρκώνουν τις πολιτικές αυτές και προωθούνται ως φάρμακο θεραπευτικό της κρίσης, στο τέλος του δρόμου θα οδηγήσουν στην επιστροφή της προηγούμενης επίπλαστης ευμάρειας μας. Δεν είναι το μνημόνιο η πολιτική κατεύθυνση, το μνημόνιο αποτελεί απλά το μέσο για την χάραξη των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και η λιτότητα δεν είναι αποτέλεσμα των μνημονίων, είναι η μόνη ενδεδειγμένη διαδρομή για την διατήρηση των κεκτημένων της ολιγαρχίας. Η λιτότητα δεν είναι μια λάθος συνταγή που διατάζεται και επιβάλλεται από μια κακή Γερμανία, είναι η αναγκαία πολιτική ακολουθία ενός νεοφιλελεύθερου προσανατολισμού, μέσα στα όρια του παρακμάζοντος αλλά αδηφάγου καπιταλιστικού συστήματος. Η λιτότητα αποτελεί απλά τον ακρογωνιαίο λίθο του νεοφιλελευθερισμού. Σ’ αυτή την κοινωνία δεν υπάρχει δίκαιη κατανομή πλούτου, δεν μπορεί να υπάρξει ειρηνική συνύπαρξη των ανταγωνιστικών τάξεων, εκ των ων ουκ άνευ όρος λειτουργίας του συστήματος είναι ο ένας απ τους δυο να έχει ρόλο υποζυγίου και εντός αυτού του συστήματος, ο ρόλος αυτός επιφυλάσσεται για το λαό. Καπιταλισμός, νεοφιλελεύθερα ευαγγέλια λιτότητας, ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις, διάλυση κεκτημένων με αγώνες εργασιακών σχέσεων και καταστροφή κοινωνικής πρόνοιας, είναι αλληλένδετα φαινόμενα, συνεπαγόμενα από τα παραπάνω. Είναι αδύνατο να επιβιώσει έστω και στην πλέον βάρβαρη μορφή του ο καπιταλισμός χωρίς αυτές τις προϋποθέσεις. Όσοι πουλάνε ψευδαισθήσεις περί ανάκαμψης μέσω ανταγωνιστικότητας και επενδύσεων σε συνδυασμό με πολιτικές δημοσιονομικής πειθαρχίας, δεν είναι ούτε άσχετοι ούτε ανίκανοι. Είναι εντεταλμένοι προασπιστές του συστήματος και τρομοκράτες του λαού. Σ’ αυτό τον πόλεμο, μόνο ένας μπορεί να βγει νικητής, ή το κεφάλαιο ή ο λαός. Όσο πιο γρήγορα το συνειδητοποιήσουμε, τόσο λιγότερα θα ναι τα δεινά που θα μας βρουν, όσο καθυστερούμε τόσο πιο αδίστακτο θα γίνεται το σύστημα. Το κεφαλαιοκρατικό μοντέλο πεθαίνει και θα προβεί σε οποιαδήποτε απάνθρωπη λύση, για να παρατείνει την ζωή του, φτάνοντας στην τελική του μορφή, αυτής της απροκάλυπτης φασίζουσας ή και φασιστικής δικτατορίας του κεφαλαίου.
Μολονότι είναι αδύνατο να αναλυθούν επαρκώς όλες οι παραπάνω έννοιες και παράμετροι, έγινε μια προσπάθεια γρήγορης επεξήγησης των σημερινών αντιθέσεων και καταστάσεων. Κλείνοντας το κείμενο αυτό, είναι αναγκαίο να βάλουμε ένα πολιτικό πρόταγμα, στο βαθμό που μας επιτρέπεται, αλλά και στο βαθμό που αυτό επιτάσσει η κομμουνιστική συνείδηση μας. Σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να έρθει η πολυπόθητη ταξική συνείδηση, η οποία θα οδηγήσει στην ανατροπή της αστικής ηγεμονίας, από μόνη της. Δεν μπορούμε να περιμένουμε να ωριμάσει το φρούτο και να πέσει μόνο του, οφείλουμε να ταρακουνήσουμε το δέντρο. Ο μόνος τρόπος για να επιτευχθεί αυτό είναι η δημιουργία ενός επαναστατικού υποκειμένου, που μαζί με το λαό θα διαμορφώσει τις απαραίτητες αντικειμενικές συνθήκες ανατροπής του καπιταλισμού και οικοδόμησης του σοσιαλισμού. Ένα τέτοιο υποκείμενο και σε επίπεδο έθνους-κράτους, δεν μπορεί από μόνο του να σταθεί και να φέρει εις πέρας την ταξική αποστολή του. Επιβάλλεται, λόγω της παγκοσμιοποίησης και ολοκληρωτικότητας του εκμεταλλευτικού συστήματος, να διεθνοποιηθεί και να αποκτήσει μαζικότητα. Η Ελλάδα δυνητικά ενέχει αυτή την προοπτική, της σπίθας που θα βάλει τη φωτιά στα θεμέλια του Καπιταλισμού. Η δημιουργία ενός μετώπου αντιπαραθετικού ως προς αυτό της Ε.Ε. κι όχι απλά αντιμνημονιακού ή περιοριστικού αντικαπιταλιστικού και στην βάση ενός μεταβατικού προγράμματος με στόχο τον σοσιαλισμό, μπορεί να οδηγήσει στην Κοινωνία των Λαών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου