#Παραιτηθείτε: Εθισμένοι και ανυπόμονοι

του Πέτρου Κατσάκου

Η εξουσία δεν είναι μόνο ένα ισχυρό αφροδισιακό. Είναι ναρκωτικό που η παρατεταμένη του χρήση προκαλεί εθισμό.

Όταν έχεις ταυτίσει την εξουσία με τα παράγωγα της νομής της, το ναρκωτικό γίνεται τρόπος ζωής. Και προκαλεί στερητικά σύνδρομα όταν την κόβεις ή σου στερούν την εξουσία και τα παράγωγά της.

Όταν, μάλιστα, βλέπεις την παρένθεση να μην κλείνει και να διαψεύδονται οι ελπίδες και οι προσδοκίες η μία μετά την άλλη, τότε το στερητικό σύνδρομο αρχίζει να κάνει έντονη την παρουσία του και οι παρενέργειες χτυπούν κόκκινο και ζητάς τη δόση σου εδώ και τώρα. Ούτε αύριο, ούτε του χρόνου, ούτε στο τέλος της τετραετίας αλλά εδώ και τώρα.

Όσο απομακρύνεται, μάλιστα, η πιθανότητα άμεσης επιστροφής στην εξουσία, τόσο πιο έντονες γίνονται οι παρενέργειες της στέρησης. Οι αντιδράσεις γίνονται αναπόφευκτα σπασμωδικές, νευρικές, αψυχολόγητες και στερούνται ουσιαστικού περιεχομένου.

Την ώρα της κορύφωσης της διαπραγμάτευσης για την αξιολόγηση φώναζαν fygete. Όχι, δεν ζητούσαν αλλαγή, έστω, διαπραγματευτικής τακτικής και πολιτικής, αλλά φώναζαν «φύγετε».

Εν μέσω της διαπραγμάτευσης, ζητούσαν από την κυβέρνηση και τους υπουργούς της να αφήσουν κάτω χαρτιά και μολύβια και να σηκωθούν να φύγουν αφήνοντας άπαντες στα κρύα του λουτρού για να οδηγηθεί η χώρα σε εκλογές, μεταθέτοντας την επανέναρξη της συζήτησης με τους θεσμούς μετά την πάροδο ενός «νεκρού» καλοκαιριού και ο Θεός βοηθός μέχρι τότε.

Προς μεγάλη απογοήτευση των εθισμένων, το fygete δεν έπιασε τόπο και μπήκε στο αρχείο μαζί με τη σιγουριά κάποιων τζογαδόρων που στοιχημάτιζαν όλα τους τα λεφτά στις πρόωρες εκλογές, με συγκεκριμένες μάλιστα ημερομηνίες. Και ακολούθησε σιωπή. Όχι όμως και περίσκεψη.

Το στερητικό σύνδρομο δεν τα επιτρέπει αυτά. Οι λέξεις αναδίπλωση, ανασυγκρότηση και επαναχάραξη στρατηγικής δεν υπάρχουν υπό το καθεστώς της στέρησης.

Έτσι, λοιπόν, μετά το αντιπολιτευτικό κάζο του κλεισίματος της αξιολόγησης ήρθε ακόμη ένα νευρικό και χρονικά φορτισμένο σύνθημα. Το #paraititheite.

Μόνο που αυτό το σύνθημα δεν μπορούσε πια να το σηκώσει καμία κοινοβουλευτική ομάδα και δύναμη εντός της Βουλής. Γι' αυτό και επιστρατεύθηκε μια παρέα πρόθυμων κλακαδόρων των εν αναμονή στερημένων που ανέλαβε να τρέξει, εκτός Κοινοβουλίου αυτή τη φορά, μια προσομοίωση κοινωνικής αγανάκτησης ντυμένης με τα λευκά μπλουζάκια τής πιο αντιδημοκρατικής νοοτροπίας. Αυτής που δαιμονοποιεί δύο βασικούς πυλώνες του συνταγματικού μας χάρτη, τα πολιτικά κόμματα και τον συνδικαλισμό.

Και ναι, κάπου εκεί η λογική των μασκαρεμένων ανυπόμονων προσκρούει στα όρια της συνταγματικότητας. Όχι η διαμαρτυρία τους -για να μην παρεξηγηθούμε- αλλά η λογική τους. Μια λογική που ομνύει μόνο στην αγορά και στους νόμους της, εξοστρακίζοντας από την πολιτική της πλατφόρμα κάθε άλλη μορφή συλλογικής διεκδίκησης των πολιτών.

Δεν είναι διόλου τυχαίο πως στον οργανωτικό πυρήνα των εθισμένων φιγουράρουν πρόσωπα με πλούσιο ιστορικό στα κρατικά, κομματικά και συνδικαλιστικά ενδιαιτήματα των χρόνων της ευμάρειας.

Είναι δικαίωμά τους, και μάλιστα αναφαίρετο, να εκφράζουν τα στερητικά τους σύνδρομα με όποιον τρόπο επιθυμούν. Είναι ελεύθεροι να το κάνουν όποτε και όπου θέλουν χωρίς απολύτως κανέναν περιορισμό.

Μόνο που το δικαίωμα στη δική τους έκφραση δεν γίνεται να στρώνει, ασχολίαστα και άκριτα, το χαλί στην «ποινικοποίηση» των κομμάτων και του συνδικαλισμού. Αυτό είναι και επικίνδυνο, και υποκριτικό, μια και οι κομματικές τους ταυτότητες κάπου εξέχουν από την κωλότσεπη.

η Αυγή