Το Euro είχε τελειώσει χωρίς παρατράγουδα και σε κλίμα εορταστικό, έστω και με ήττα της Εθνικής των “μπλε” στον τελικό. Οι διακοπές είχαν ξεκινήσει, τα θέρετρα στην Κυανή Ακτή, αλλά και στη Νορμανδία και τη Βρετάνη ήταν ήδη ξέχειλα.
Μάλιστα, το πρωί των εορτασμών για την πτώση της Βαστίλλης, ο Γάλλος πρόεδρος Φρανσουά Ολάντ ανακοίνωνε ότι στο τέλος Ιουλίου θα έληγε η κατάσταση έκτακτης ανάγκης που είχε επιβληθεί στη χώρα μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στο Παρίσι στις 13 του περασμένου Νοεμβρίου.
Μέχρι να πέσει η νύχτα της 14ης Ιουλίου, η Γαλλία νόμιζε ότι είχε επιστρέψει στην κανονικότητα.
Και μετά εμφανίστηκε το τρελό φορτηγό. Με οδηγό έναν Γάλλο πολίτη, τυνησιακής καταγωγής, που θέρισε τις ζωές δεκάδων αθώων και σακάτεψε εκατοντάδες. Στην παραλία της Νίκαιας, την ώρα που Γάλλοι και τουρίστες απολάμβαναν τα πυροτεχνήματα προς τιμήν “της ελευθερίας, της ισότητας, της αδελφοσύνης”. Ο τρομοκράτης είχε βάλει στόχο τα σύμβολα. Την εθνική γιορτή -με την ευρεία έννοια, τον γαλλικό Διαφωτισμό- και τη χαρά της ζωής. Δύο σύμβολα. Με αυτή την έννοια, το δικό του χτύπημα ήταν πιο... «πετυχημένο» από το αντίστοιχο του Μπατακλάν στο Παρίσι.
Και η κανονικότητα έκανε πάλι φτερά. Αυτή τη φορά, όμως, με μια δόση μιθριδατισμού. Κι αυτό, διότι με κάθε τρομοκρατικό χτύπημα, μαζί με τον θυμό, αυξάνεται και η αποδοχή του έκτακτου, της εξαίρεσης. Επέρχεται ένα είδος μοιρολατρικής αδιαφορίας. Όχι από τους συγγενείς και φίλους των θυμάτων, όχι από τους αυτόπτες μάρτυρες του μακελειού, αλλά από τους άλλους.
Η επίσημη αντίδραση στο τρομοκρατικό χτύπημα ήταν η αναμενόμενη: Παράταση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης και δέσμευση διά στόματος Ολάντ -και πολλών ομολόγων του- ότι θα νικήσει την τρομοκρατία.
Μέχρι να πέσει η νύχτα της 14ης Ιουλίου, η Γαλλία νόμιζε ότι είχε επιστρέψει στην κανονικότητα.
Και μετά εμφανίστηκε το τρελό φορτηγό. Με οδηγό έναν Γάλλο πολίτη, τυνησιακής καταγωγής, που θέρισε τις ζωές δεκάδων αθώων και σακάτεψε εκατοντάδες. Στην παραλία της Νίκαιας, την ώρα που Γάλλοι και τουρίστες απολάμβαναν τα πυροτεχνήματα προς τιμήν “της ελευθερίας, της ισότητας, της αδελφοσύνης”. Ο τρομοκράτης είχε βάλει στόχο τα σύμβολα. Την εθνική γιορτή -με την ευρεία έννοια, τον γαλλικό Διαφωτισμό- και τη χαρά της ζωής. Δύο σύμβολα. Με αυτή την έννοια, το δικό του χτύπημα ήταν πιο... «πετυχημένο» από το αντίστοιχο του Μπατακλάν στο Παρίσι.
Και η κανονικότητα έκανε πάλι φτερά. Αυτή τη φορά, όμως, με μια δόση μιθριδατισμού. Κι αυτό, διότι με κάθε τρομοκρατικό χτύπημα, μαζί με τον θυμό, αυξάνεται και η αποδοχή του έκτακτου, της εξαίρεσης. Επέρχεται ένα είδος μοιρολατρικής αδιαφορίας. Όχι από τους συγγενείς και φίλους των θυμάτων, όχι από τους αυτόπτες μάρτυρες του μακελειού, αλλά από τους άλλους.
Η επίσημη αντίδραση στο τρομοκρατικό χτύπημα ήταν η αναμενόμενη: Παράταση της κατάστασης έκτακτης ανάγκης και δέσμευση διά στόματος Ολάντ -και πολλών ομολόγων του- ότι θα νικήσει την τρομοκρατία.
Αλλά πώς να αντιμετωπίσει κανείς ριζικά αυτή την ασύμμετρη απειλή; Αυτόν που είναι αποφασισμένος να σκοτώσει και να σκοτωθεί με όπλο ένα κοινό φορτηγό; Θεωρητικά, λύση υπάρχει. Αλλά είναι απελπιστικά μακροπρόθεσμη.
Χρειάζεται πολύς χρόνος για να κλείσουν οι πληγές της Μέσης Ανατολής - εάν υποθέσουμε ότι θα υπάρξει κάποτε η πολιτική βούληση γι' αυτό. Θα χρειαστεί πολύς χρόνος για να ενταχθούν στη γαλλική κοινωνία οι πολίτες αραβικής καταγωγής και δεύτερης κατηγορίας - εάν υποθέσουμε ότι η Γαλλία θα το παλέψει. Δυστυχώς, το πιθανότερο είναι το αντίθετο.
Με κάθε τρομοκρατικό χτύπημα, ενισχύεται η σκληρή γραμμή της Ακροδεξιάς και η Μαρίν Λεπέν ως υποψήφια πρόεδρος της Γαλλίας. Κι αυτό είναι ίσως η μεγαλύτερη «επιτυχία» του οδηγού του τρελού φορτηγού.
η Αυγή
Διαβάστε:
η Αυγή
Διαβάστε:
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου