Ξυπνάτε επιτέλους, έχουμε να ζήσουμε!

γράφει η Ζωή Χατζηθωμά

Man on top of mountain

Σε άλλα νέα, φήμες θέλουν τον Ερντογάν να θέλει τα σύνορά του μέχρι τη Θεσσαλονίκη. Κάποιοι από μας πάλι σε συζήτηση στο καφενείο το πρωί θέλαμε τα δικά μας μέχρι την Κόκκινη Μηλιά.

Στο μεταξύ μόλις είχαμε γυρίσει από την περιφορά ενός νεκρού Μητροπολίτη σε όλα τα σοκάκια της πόλης, για να θυμίσουμε πόσο χριστιανοταλιμπάν είμαστε και να γίνουμε ρεζίλι όπως μπορούμε. Μετά ασφαλώς από τα λουκέτα στα σχολεία, για να μη δεχτούν τα προσφυγόπουλα ή το κίνημα "όχι στα εμβόλια". Τι να πρωτοθυμηθεί κανείς, για να του φτιάξει τη μέρα!

Ανοίγουμε στη συνέχεια την τηλεόραση και πέφτουμε πάνω σε κάποιον... άριστο και αυτοδημιούργητο, ηγέτη ενός κόμματος, που χρωστά σε δάνεια 160 εκατομμύρια ευρώ και κουνά το δάχτυλο με ύφος σοφού, ενώ ισχυρίζεται -άκου να δεις τώρα- ότι έχει το μαγικό ραβδί που μπορεί να σώσει τη χώρα από την κατάρρευση, μη σας πω και από τις αμαρτίες μας! Αν δεν το λες ηλιθιότητα, το λες και ανωμαλία.

Τελικά όχι μόνο σύνορα η αγάπη δε γνωρίζει, αλλά και η βλακεία!

Ρε, αν ακόμη μας τρώει κάτι μέσα μας, αν μια φωνή τις νύχτες μας ξυπνά, αν βλέπουμε την αδικία και αν ακόμη κάνουμε όνειρα για ένα καλύτερο αύριο για τα παιδιά μας μη μασάμε και μη σκύβουμε το κεφάλι. Ειδικά μετά από εφτά και πλέον πέτρινα κρίσης χρόνια μπορούμε να ξεχωρίσουμε τον αυγουλομάτη από τον ανοιχτομάτη και να καταλάβουμε αν τα φάγαμε μαζί ή αν ζούσαμε πάνω από τις δυνατότητές μας.

Προπάντων όμως να μη λέμε την Ελλάδα μας ''Ελλαδίτσα''. Και να διαχωρίσουμε τις καλές προθέσεις και τα έργα, από τις πρακτικές Σισιλιάνων μαφιόζων με σημαία τους το μότο: ''Δεν υπάρχουν βρόμικα χρήματα, μόνο βρόμικα μυαλά''.

Τι λες, μωρό μου; Δεν τα ξέρεις καλά, έλα να σου τα μάθω: Η Ελλάδα μας, λοιπόν, και όχι η Ελλαδίτσα μας μπορεί να τα καταφέρει, γιατί έχει ανθρώπους που την αγαπούν και προσπαθούν να τη σώσουν μέσα από τρομερά αντίξοες συνθήκες και με σκληρή δουλειά ο καθένας από το δικό του μετερίζι, χωρίς να μιλήσουν ποτέ άσχημα γι'αυτή... (Πονάει πολύ να μιλάς άσχημα για τη χώρα σου, είμαι μια μορφή ύπουλης προδοσίας).

Συμβαίνει να κάνουν και αστοχίες συχνά, αλλά τη νοιάζονται και αυτό μετράει. Και περπατούν σε τεντωμένο σχοινί, προσπαθώντας να μη χάσουν την ισορροπία τους, προκειμένου να δείξουν ότι το παιχνίδι παίζεται αλλιώς, με κανόνες αλληλεγγύης, ανθρωπιάς και πρακτικές αξιοκρατίας.

Παλεύουν για τις ιδέες και τα όνειρά τους και να δεις που θα τα καταφέρουν: για τον διπλανό τους που υποφέρει, για τα πολλά ζευγάρια μάτια των νέων που αγωνιούν και για τα ροζιασμένα χέρια από ένα γεροντάκι.

Γιατί τη μόρφωση και τη γνώση την αντιλαμβάνονται σαν όπλο για την καλυτέρευση της ζωής των ανθρώπων και όχι σαν προσωπική προβολή και ικανοποίηση των φιλοδοξιών τους, ούτε σαν τίτλο ευγενείας και προσόν για το βιογραφικό τους.

Είναι πλέον η μόνη επιλογή και είναι μονόδρομος το να προχωρήσουμε χωρίς να ξεχνάμε. Αυτή θα είναι και η αριστεία όλων μας, τα χαμόγελα στα πρόσωπα των παιδιών μας!

Πολλά είπα πάλι, πάω να βάλω σκούπα, μας φόρεσε τα γυαλιά προσφάτως η κυρία του κυρίου με τη νοικοκυροσύνη της. Ας της πει όμως κάποιος ότι η φωτογράφιση τελείωσε, μη μπερδεύει τη σκούπα με τη σκούπα, ναι; Άντε μπράβο, γιατί όλα έχουν όρια και κυρίως τα νεύρα μας.

Και σου’ χω νέα: κανείς πια δεν μπορεί, αλλά δεν έχει και το δικαίωμα να υποτιμήσει τη νοημοσύνη και να παίξει με την ίδια μας τη ζωή.

Δε θέλω πια να φοβόμαστε, αλλά μόνο να κάνουμε όνειρα και θα παλέψουμε γι’ αυτά... Ξυπνάτε επιτέλους, έχουμε να ζήσουμε!