Μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο

του Κώστα Καναβούρη

Όταν η αντιπολίτευση δεν αντιπαρατίθεται αλλά υπονομεύει, κάτι βαθύτατα σάπιο υπάρχει στο πολίτευμα που ονομάζεται Δημοκρατία. Κάτι «Μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο».

Και όμως. Το μαύρο έχει αποχρώσεις. Όπως και το «μαύρο στις ζωές των εργαζομένων» στα κανάλια. Διότι ο καπνός

που βγήκε από την πολύπαθη Διάσκεψη των Προέδρων σχετικά με τη συγκρότηση του Εθνικού Συμβουλίου Ραδιοτηλεόρασης (την πέμπτη κατά σειρά) δεν ήταν μεν λευκός ώστε να... habemus ΕΣΡ, ωστόσο δεν είχε ακριβώς το χρώμα του μαύρου.

Ο καπνός που βγήκε είχε ένα χρώμα «μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο». Το χρώμα που ολοένα και περισσότερο ταιριάζει στη Ν.Δ. από τότε που ανέλαβε ο πολύσπουδος και τρυφηλής επωάσεως πολιτικός άνδρας, ο Κυριάκος Μητσοτάκης. Ο οποίος ολοένα και περισσότερο, παρά τον «φιλελευθερισμό» (που κάτω από την ευμορφία του όρου κρύβει απίστευτη αγριότητα εις βάρος των «κάτω») τον οποίο (σκαιώς, ας μου επιτραπεί να πω) διατυμπανίζει, ολοένα και περισσότερο οδηγεί τη Ν.Δ. προς αποχρώσεις του μαύρου που μοιάζουν με μπλε αλλά δεν είναι.

Είναι το μαύρο, το κατάμαυρο χρώμα με το οποίο θα πλημμυρίσουν χιλιάδες ζωές, οι οποίες θα εκτεθούν στο «φως» των νεοφιλελεύθερων ιδεών και θα καούν. Σαν το χαρτί που υπερεκτίθεται στο σκοτάδι και καίγεται. Γιατί μπροστά στα κέρδη οι ζωές των πολλών δεν είναι τίποτε άλλο, παρά καμένα «χαρτιά» στο τερατώδες παίγνιο των χρηματιστηρίων. Και τα καμένα χαρτιά δεν είναι τίποτε άλλο, παρά το υλικό («θα σε τυλίξω σε μια κόλλα χαρτί» απειλούσαν σε δύστυχα χρόνια οι γραικύλοι, τα δροσερά ελληνόπουλα) για να πεταχτούν στα αζήτητα, ακόμη και με τίμημα ψυχικής κατάρρευσης, ακόμα και με τίμημα τον θάνατο, οι ζωές των αθώων.

«Μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο» -όπως ο τίτλος στο βιβλίο του Θανάση Βαλτινού- είναι η στάση της Ν.Δ. σχετικά με τη συγκρότηση του ΕΣΡ. Ου με πείσεις καν με πείσεις. Κι ας επιτεύχθηκε για πρώτη φορά (με την Δημοκρατική Συμπαράταξη και το Ποτάμι) ευρεία συναίνεση με 16 ψήφους από τους 19 που απαιτούνται ώστε να... habemus επιτέλους.

Όχι όμως. Τι κι αν η χώρα βρίσκεται στη μέση μιας κρίσιμης διαπραγμάτευσης με επίδικο να αρχίσουμε να βγαίνουμε από τον ζόφο. Τι κι αν είναι χρέος της αξιωματικής αντιπολίτευσης να τηρήσει τις συνταγματικές της υποχρεώσεις και να συντελέσει στη δημοκρατική ομαλότητα. Τι κι αν πρέπει η Ν.Δ. να παρίσταται στη σκληρότητα της κατάστασης με πολιτική αξιοπρέπεια ώστε η επίσκεψη του Αμερικανού προέδρου Μπάρακ Ομπάμα και του Ρώσου ΥΠΕΞ Σεργκέι Λαβρόφ να έχουν τα καλύτερα δυνατά αποτελέσματα που θα επιτρέψουν την ενδυνάμωση των ελληνικών θέσεων στο σκηνικό αγριότητας που περιβάλλει τη χώρα.

Όχι. Εκείνο που ενδιαφέρει τη Ν.Δ. του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι η πάση θυσία πτώση της κυβέρνησης. Αυτή η θλιβερή, αλλά και τρομακτική δυστοπία. Το «Μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο» του Άδωνι και του Βορίδη και του Πάγκαλου και των «μυστήριων» διαύλων του εγχώριου καπιταλισμού του πλιάτσικου που με καλό αγωγό μεταφοράς τη Ν.Δ., φτάνουν στο ΔΝΤ και στους δανειστές.

Αυτό όμως δεν είναι αντιπολίτευση, αυτό είναι υπονόμευση, όσο κι αν φρίττουν τα συστημικά ΜΜΕ που πανηγυρίζουν (σημείωση: για κάτι που ουδέποτε είπε το ΣτΕ) διαστρεβλώνοντας την πραγματικότητα, μαζί με τα οικόσιτα των λειτουργικών διανοουμένων. Και όταν η αντιπολίτευση δεν αντιπαρατίθεται αλλά υπονομεύει, κάτι βαθύτατα σάπιο υπάρχει στο πολίτευμα που ονομάζεται Δημοκρατία. Κάτι «Μπλε βαθύ σχεδόν μαύρο».

Εδώ ο κόσμος καίγεται και ο Δένδιας (ως εξάρχων; Παρόντος του Βαγγέλη Μεϊμαράκη; Μη υπολογιζόμενου του Νικήτα Κακλαμάνη;) στην τάλαινα Διάσκεψη των Προέδρων για το ΕΣΡ, παρότι η πρόταση άλλαξε και αντί του Βύρωνα Πολύδωρα προτάθηκε ως πρόεδρος του ΕΣΡ ο Ροδόλφος Μορώνης, παρότι απεσύρθη ο (εκλεκτός) Βασίλης Μουλόπουλος από την αντιπροεδρία και προτάθηκε ο (επίσης εκλεκτός) Νίκος Κιάος, ο Νίκος Δένδιας δήλωσε (ευθαρσώς δε ή μάλλον θρασύτατα υπό συνταγματική έννοια) ότι η Ν.Δ. «δεν ψηφίζει ούτε αυτή ούτε καμία άλλη πρόταση».

Αν αυτό δεν είναι πολιτικός συμμοριτισμός, τότε τι είναι; Αν το ΕΣΡ και η συγκρότησή του δεν είναι το όχημα για πολιτική εκτροπή με την αγαστή σύμπνοια των καναλαρχών, αλλά και ενός ολόκληρου αδηφάγου συστήματος οικονομικού συμμοριτισμού που κατέφαγε τα σπλάχνα της χώρας και των ανθρώπων, τότε τι άλλο είναι;

Ναι. Το μαύρο έχει αποχρώσεις. Είναι οι αποχρώσεις ανάμεσα στο μαύρο του Άδωνι, στο μαύρο του Βορίδη, στο βαθύ μπλε του Κυριάκου. Ανάμεσα στο μαύρο μετάξι της Άννας - Μισέλ Ασημακοπούλου και στο μαύρο βελούδο της Ντόρας Μπακογιάννη. Ανάμεσα στο μαύρο γαλανόλευκο του κούφιου ενδιαφέροντος για τον απέραντο λαό της απελπισμένης ζωής και στο αισχρό βαθυκύανο των εκκλησιαστικών εξαπτέρυγων.

Πολύ μαύρο. Χρόνια μαύρο. Χιλιόμετρα μαύρο. Ανάσες, μαύρος καπνός από μαύρα σπλάχνα, μαύρο πολιτικό μονοξείδιο να θανατώνει τους καταδικασμένους στην περιχαράκωση της μικρής, απίστευτα μικρής ζωής. Αυτό είναι το μαύρο που δεν έχει να δώσει. Είναι μαύρο που τραγουδά μαύρα τραγούδια. Αυτό είναι το μήτε Τομ Γουέιτς μήτε Νικόλας Κάλλας μαύρο που κατέθεσε η Ν.Δ. ως πρόταση νόμου για την αδειοδότηση των τηλεοπτικών σταθμών:

Να φύγουν, να μην υπάρχουν με πολιτική, ηθική και αισθητική αξιοπρέπεια οι εργαζόμενοι στη χώρα (της δυστοπίας που λέγαμε) των ΜΜΕ. Να μην υπάρχει το κατώτατο όριο των 400 εργαζομένων ανά κανάλι, πλήρους απασχόλησης. Δηλαδή μπλοκάκια. Δηλαδή μισθοί πείνας των 200 ευρώ. Δηλαδή ανασφάλιστη εργασία. Δηλαδή μεσαίωνας. Γιατί, όταν εργάζεσαι υπ’ αυτές τις συνθήκες, δεν παράγεις τίποτα. Ούτε γνώση, ούτε ηθική της εργασίας, ούτε πολιτισμό της αλληλεγγύης, ούτε επιστήμη του ερρώσιμου σώματος, ούτε διάστημα έναστρου έρωτος. Μονάχα ξυπνάς και μονάχα κοιμάσαι. Κυρίως κοιμάσαι. Και ονειρεύεσαι ότι το μαύρο δεν έχει αποχρώσεις. Ονειρεύεσαι ότι το μαύρο είναι μπλε βαθύ. Σχεδόν μαύρο.

η Αυγή