Πέμπτη 10 Νοεμβρίου 2016

Θρησκευτικοί εκπρόσωποι και κοσμικοί αντιπρόσωποι

του Πέτρου Κατσάκου


Σε μακρινά, εξωτικά και κυρίως θεοκρατικά καθεστώτα, όπως μου εξηγούσε φίλος πολυταξιδεμένος και βαθιά θρησκευόμενος, οι παρεξηγήσεις σπανίως αίρονται
και πολύ συχνά τιμωρούνται.

Εκεί, λοιπόν, σε αυτά τα όχι και τόσο κοντινά, αλλά γνώριμα μέρη, κάθε παρέκκλιση θεωρείται εκ προοιμίου μη αναστρέψιμη και η συγχώρεση υποδηλώνει αδυναμία ισχύος και επιβολής των κανόνων.

Με λίγα λόγια και απλά, μπορεί ο Θεός να συγχωρεί, αλλά οι επί γης εκπρόσωποί του δεν το συνηθίζουν, μια και συνηθίζουν να κανοναρχούν και να κανονίζουν όχι μόνο τα του οίκου τους αλλά και τα των οίκων των άλλων.

Κι αν σε αυτά τα καθεστώτα η θρησκευτική παρέμβαση στα κοινά γίνεται διά των εκπροσώπων του Θεού, στα κοσμικά και πιο κοντινά μας καθεστώτα ο κανόνας επιβάλλεται όχι τόσο διά των εκπροσώπων του Κυρίου, αλλά ενίοτε και μέσω των “αντιπροσώπων” των εκπροσώπων.

Σε Πολιτείες που ουδεμία σχέση έχουν με θεοκρατικά καθεστώτα, τα κυρίαρχα δόγματα διακριτικά εκπροσωπούνται για τα του οίκου τους και αντιπροσωπεύονται για τα πέραν του ιερού τους οίκου διακυβεύματα. Σε περίπτωση δε που οι εκπρόσωποι του Θεού μπορούν να καθορίσουν και την επιλογή των αντιπροσώπων του λαού, τότε η εν δήμω “κοσμικότητα” αυτών υποτάσσεται στα του οίκου συμφέροντα στο όνομα Θεού και ανθρώπων.

Η δική μας Πολιτεία γνώρισε, γνωρίζει και θα γνωρίσει πολλούς τέτοιους κοσμικούς αντιπροσώπους που με την ευλογία του Θεού και τον απαραίτητο “σταυρό” της Εκκλησίας πέρασαν ή θα περάσουν το κατώφλι της εθνικής μας αντιπροσωπείας. Ξεχνά κανείς πόσους και πόσους αντιπροσώπους του λαού και συγκεκριμένων κομμάτων δεν φώτισε στο παρελθόν ο “Φάρος της Χρυσοπηγής”;

Μια ενδελεχής έρευνα στην σχέση ενοριών - εκλογικών περιφερειών μπορεί να φωτίσει τόσο το μέγεθος όσο και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά της αντιπροσώπευσης της επικρατούσης θρησκείας στα πολιτικά μας πράγματα. Η πάλαι ποτέ παραδοσιακή και αποκλειστική σχέση της Δεξιάς με την Εκκλησία ξεπεράστηκε όταν η τελευταία κατάφερε να βρει πρόθυμους αντιπροσώπους στις δυνάμεις του ΠΑΣΟΚ, ακόμη και αυτού της πρώιμης σοσιαλιστικής περιόδου, με τον εξοστρακισμό κάποιων ιστορικών μεν, “προβληματικών” δε στελεχών.

Αυτή η οριζόντιας μορφής διείσδυση της Εκκλησίας σε μέχρι τότε άγνωστους και μη φιλικούς πολιτικούς χώρους είχε πάντοτε τα όριά της στις παρυφές της ριζοσπαστικής και κομμουνιστικής Αριστεράς, που, είτε είχε 5 είτε 155 βουλευτές, ουδέποτε κανοναρχήθηκε από την Εκκλησία και ουδέποτε αντιπροσώπευσε τα συμφέροντά της.

Παρ' ότι τα όρια αυτά παραμένουν σαφή, ευδιάκριτα και απροσπέλαστα σε επίπεδο αντιπροσώπων, τα αποτελέσματα που παράγουν υπερφαλαγγίζονται σήμερα λόγω εξωγενών παραγόντων και συγκυριακών συμμαχιών με “κοσμικούς αντιπροσώπους” της Εκκλησίας, προκαλώντας ανησυχίες και προβληματισμό στον κόσμο της Αριστεράς που έχει γαλουχηθεί με τις αρχές της θυσίας και όχι με ιερά σφάγια και αναθυμιάσεις πολιτικών θυσιαστηρίων.

η Αυγή

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου