Πάει καιρός που έχω επισημάνει στον Αϊ Βασίλη μια μεγάλη του αδικία πριν από πάρα πολλά χρόνια, όταν άφησε τη γενιά μου να περιμένει με τις ώρες εις μάτην για ένα δώρο που δεν έφτασε ποτέ.
Τώρα τα παιδιά αρκεί να ζητήσουν κάτι… και έτσι απλά το έχουν! Κρίση ξε-κρίση ό,τι κι αν βάλει στο μάτι ο μονάκριβος ανθός μας γίνεται αμέσως οικογενειακή υπόθεση υψίστης σημασίας. Δεν έχουμε δουλειά ή δουλεύουμε για ψίχουλα δεν παίζει κανένα ρόλο, το παιδί ζήτησε.
Εκ πρώτης όψεως το παιδί βγαίνει κερδισμένο: τα έχει όλα. Ή μήπως όχι; Για περάστε από ένα σχολείο λίγο πριν από την παράδοση βαθμολογίας ή ακόμα καλύτερα λίγο μετά και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Η φράση «Τα έχει όλα, τίποτα δεν του λείπει» παρέα με την «Ένα πράγμα μόνο απαιτώ…» πάνε κι έρχονται στους διαδρόμους και στις αίθουσες. Σε βαθμό που αναρωτιέμαι αν ως ενήλικες (γονείς) αντιλαμβανόμαστε το παράδοξο της ανταλλαγής μιας άριστης επίδοσης με παροχές, μοντέλο που ταιριάζει σαφώς σε επιχειρήσεις, αλλά πάσχει σοβαρά όταν καλείται να εφαρμοστεί σε σχέσεις και διαπαιδαγώγηση τέκνου.
Θα μου πείτε όλα είναι «δούναι και λαβείν». Με μία έννοια ναι, όμως αυτό δε σημαίνει ότι όλα είναι εμπορεύσιμα και ανταλλάξιμα. Το αποδεικνύει καθημερινά η μικρή, άδικη και στενή ζωή μας, στην οποία πολλάκις βρισκόμαστε να είμαστε ευσυνείδητοι, άρτιοι επαγγελματίες και φτωχότεροι των φτωχών…
Τι καταφέρνουμε λοιπόν όταν εγκαθιστούμε τη λογική της ανταποδοτικότητας στη σχέση με τα παιδιά μας;
Καλλιεργούμε την ψευδαίσθηση ότι με το να είναι καλοί μαθητές θα ζουν ντε και καλά πλουσιοπάροχα και οπωσδήποτε καλύτερα από τους πιο αδύναμους συμμαθητές τους. (Ψέμα, μεγάλο ψέμα. Ρωτήστε όλους μου τους συναδέλφους!) Ακόμα τα μαθαίνουμε να μελετάνε όχι από αγάπη για τη γνώση, ούτε επειδή κατανοούν τη χρησιμότητά της, αλλά για ένα υλικό αντάλλαγμα. Ποιο είναι το πρόβλημα εδώ;
Μα, πολύ απλά ότι η δωροδοκία δε χτίζει κίνητρα που αντέχουν στον χρόνο, δε διαμορφώνει συμπεριφορές, δε σφυρηλατεί χαρακτήρα . Αντίθετα ενισχύει τη λογική της αρπαχτής, μιας και υποδεικνύει στο παιδί να συμμορφωθεί ευκαιριακά με τις γονικές οδηγίες, μέχρι να αποχτήσει το αντικείμενο-στόχο και μετά από δω πάνε κι άλλοι. Πόσο μάλλον όταν "το δώρο" είναι ο Μέγας Διασπαστής Προσοχής και συχνά κατηγορούμενος για σωρεία προβλημάτων όπως αϋπνία, νεύρα, αδυναμία συγκέντρωσης, μελαγχολία ή κατάθλιψη, απομόνωση και παθητικότητα.
Το σημαντικότερο όλων είναι ότι αντί να εμπνέουμε τα παιδιά μας ώστε να αναλάβουν κάποια στιγμή την ευθύνη, τον κόπο και την οργάνωση της μελέτης τους, τα σπρώχνουμε σε μια διαρκή εμπορική συναλλαγή μαζί μας και με τον υπόλοιπο κόσμο.
Ας ξανασκεφτούμε λοιπόν τα πράγματα από την αρχή. Ο γονιός οφείλει να έχει πάντα ανοιχτή την αγκαλιά κι όχι την τσέπη του. Οφείλει ακόμα να διαπαιδαγωγεί κι όχι να ξεγελάει ή να εκβιάζει τάζοντας κι απειλώντας. Και προσοχή στα δώρα (χρονιάρες μέρες): τα δίνουμε, αφού τα διαλέξουμε προσεχτικά, και με τα δυο μας τα χέρια. Όρια βάζουμε μόνο στη χρήση!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου