Δευτέρα 2 Ιανουαρίου 2017

Νυχτερινή μεταλαβιά

γράφει η Ζωή Χατζηθωμά

Τελευταίες ώρες του χρόνου και ο νους μου πηγαίνει στους άστεγους, στους άπορους, στους πρόσφυγες, στους φυλακισμένους, στους αρρώστους, στα παιδιά που νοσηλεύονται
και στις μάνες πάνω από το κεφάλι τους.

Τακτοποιώ διάφορα μέσα στο σπίτι, κοιτάζω την κόρη μου να κάνει γκριμάτσες αστείες... τάξη στη γενικότερη αταξία, όταν το βλέμμα μου πέφτει σε μια δήλωση του σκληρού και αδίστακτου Σόιμπλε και σε σχόλια των εγχώριων φρούτων της δημοσιογραφίας να τον σιγοντάρουν, με το αζημίωτο βεβαίως βεβαίως, πιστοί πάντα στις επιταγές των μεγαλοσυμφερόντων. Γελάω, για να μη χτυπήσω το κεφάλι μου στον τοίχο. "Ψυχραιμία, όλα θα πάνε καλά..." ψελλίζω.

Εφτά ή οχτώ χρόνια φαγούρα γυρίζουμε κατατρεγμένοι; Σαν ανόητα κουτάβια που κάνουν κύκλους, για να πιάσουν την ουρά τους. Ζούμε με το ρολόι στο χέρι και με το ημερολόγιο: η ζωή μας ένα γιούρογκρουπ και να παίρνουμε την άδεια αν μπορούμε τα ταϊσουμε κάπως καλύτερα τα παιδάκια μας αυτές τις γιορτές.

Στροφή απότομη ο Σόιμπλε; Δεν κοιμήθηκε καλά μήπως; Ακροβάτες σε τεντωμένο σχοινί εμείς και πετάει ο γάιδαρος; Πετάει και δεν το ξέρεις σου λένε σαδιστικά. Νοσταλγώ τις μέρες που δε φοβόταν οι γονείς μας να κάνουν σχέδια, που σκύβαμε το κεφάλι, αλλά η ψυχή μας υψωνόταν και που κανείς δεν έλεγε ψέματα ότι ήταν καλά.

Και εκεί που κάνουμε βήματα και προσπάθειες να σταθούμε στα πόδια μας έρχονται οι υπεύθυνοι της εξαθλίωσης, οι αρχηγοί της χρεοκοπίας και ζητάνε να ξαναγυρίσουν; Την είχατε σαράντα χρόνια την ευκαιρία, μόνο εσάς θυμόμαστε στην πολιτική. Γίνονται οι καταστροφείς σωτήρες; Μα ποιοι είναι αυτοί οι ινστρούχτορες που μιλούν φλογερά για τη χώρα και κουνούν το δάχτυλο; Κρίμα που δεν έχετε ξανακυβερνήσει, ε; Χάρβαρντ - κακομοίρα εξαθλιωμένη παραμονή Πρωτοχονιάς 0 - 1.

Έχουμε ζήσει απίστευτες καταστάσεις στα χρόνια της κρίσης και το τραγικό είναι ότι εξακολουθεί ακόμη ο Άδωνις να μας θεωρεί ηλίθιους. Ο κύριος ''...δε θα αφήσω την τρόικα να μου πάρει τη δόξα... κλπ κλπ...'', τη μόνη δόξα που μπορεί ποτέ να αποκτήσει ο ίδιος. Στο μεταξύ το δεκαεφτά ήρθε και δεν έχω προλάβει να σουλουπωθώ, άτιμη Αριστερά, ξεμάθαμε να πλενόμαστε! Το χιούμορ είναι η ζακετούλα στην παγωνιά, δεν το ξέρετε;

Τι έγινε, παλικάρια, δε θυμάστε πώς παίζεται το παιχνίδι των ευθυνών; "Εγώ κοιτούσα τη Γιαδικιάρογλου που κοιτούσε την Πετροπούλου που… κοιτούσε την Πετροβασίλη". Εδώ ο κόσμος καίγεται και... μας τελείωσαν οι χτένες, λυπάμαι. Και για να έχουμε καλό ρώτημα, τι είναι η εξουσία και τη θέλετε πίσω; Κληρονομιά σας, λίρα της γιαγιάς σας είναι; Συνεννοηθήκαμε ή ακόμη σφυρίζετε αδιάφοροι με ύφος μπάνικο και ξεγυρισμένο;

Λοιπόν, με όλο το θάρρος που (δε) σας έχω, τα λέω αυτά απόψε σαν προσευχή, σαν μεταλαβιά σε ερημικό εκκλησάκι από έναν γέροντα ιερέα. Προσευχή για τον καινούριο χρόνο. Σας τα λέω και σαν χρωστούμενα για την πάρτη μας: για το μυαλό μας, που πήγαν να μας κάψουν, αλλά ευτυχώς λίγο μόνο άρπαξε. Για όσα ζήσαμε και το γαμώτο με τα σφιγμένα δόντια και τις σφιγμένες γροθιές. Για όσους δεν άντεξαν στα ζόρια και την έκαναν για πάντα. Για το χαλάλι που δεν ήρθε. Για τα μικρά ασήμαντα που είναι μεγάλα και σημαντικά. Για την καλύτερη ζωή που θα κερδίσουμε και για τις απειλές που πια βγάζουμε τη γλώσσα μας και κοιτάζουμε μονάχα τον ορίζοντα με μανίκια ανασκουμπωμένα. Και για τα αγύριστα κεφάλια, που ακόμη πιστεύουν στον καλύτερο κόσμο και ονειρεύονται σαν παιδιά...


Σωστά τα λέω, Πέτρο μου;... Που ίσως να μη σε λένε Πέτρο.


31.12.2016
 

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου