Πρόσφυγες

γράφει η Μαρία Τερζοπούλου

Περπατούσαμε αδιάκοπα, μέρες μέσα στο κρύο, κατάκοποι και φοβισμένοι μη τυχόν και μας ανακαλύψουν οι Τούρκοι. Φοβόμασταν τον κάθε θόρυβο ακόμα και το τσάχαλο

που έκαναν τα μικρά κλαδιά κάτω από τα πόδια μας.

Κάποτε φτάσαμε σε μια παραλία και από κει μπαίνοντας στο πρώτο καράβι που βρήκαμε βγήκαμε στον Πειραιά. Ο κόσμος μας υποδέχθηκε άσχημα, γι αυτούς ήμασταν Τούρκοι.

Περάσαμε δύσκολα, μα αντέξαμε. Πέρασαν χρόνια πολλά και τώρα, στα βαθιά μου γεράματα, βλέπω πάλι την ιστορία να επαναλαμβάνεται. Βλέπω ανθρώπους από χώματα γειτονικά σε αυτά, από τα οποία ήρθαμε και μεις, να φεύγουν κυνηγημένοι.

Ήρθαν εδώ, στη χώρα του Ξενίου Διός κι όμως κάποιοι από εμάς τους θεώρησαν επικίνδυνους για τη θρησκεία και τις αξίες μας.

Βλέπω παιδιά να θέλουν να πάνε σχολείο και να τα εμποδίζουν γονείς άλλων παιδιών. Αυτοί που κατάγονται από τα ματωμένα χώματα της Ανατολής. Αναρωτιέμαι πού κάναμε το λάθος εμείς οι πρόσφυγες και κάποιοι απόγονοί μας έγιναν ρατσιστές!

Είδα όμως και μια νέα αχτίδα να μπαίνει έστω και μέσα από την οθόνη της τηλεόρασης. Είδα τα παιδιά "τα δικά μας" να ανοίγουν την αγκαλιά τους στα νέα προσφυγόπουλα και να τα υποδέχονται με αγάπη στα σχολεία τους. Μετά τα είδα στο προαύλιο του σχολείου να παίζουν μαζί.

Γιατί τελικά αυτοί είμαστε οι Έλληνες: λαός φιλόξενος, γεμάτος αγάπη. Λαός που δεν φοβόται ότι θα αλλοιωθεί από τους ξένους, αφού άλλωστε έχουμε το χάρισμα να ενσωματώνουμε εμείς τους ξένους.

Αυτός είναι και ο λόγος που υπάρχουμε τόσους αιώνες!