Παράνοια ή προμελετημένο σχέδιο;

γράφει ο Νίκος Χατζηγιαννάκης

 

Το ΔΝΤ, ο Σόιμπλε και οι όμοιοί τους έχουν την αίσθηση πως απευθύνονται σε ζωντόβολα και μάλλον έχουν δίκιο σε κάποιο βαθμό.

Τα επιχειρήματά τους

μοιάζουν παρανοϊκά αλλά στην ουσία υπηρετούν με συνέπεια την αντικοινωνική, νεοφιλελεύθερη ιδεολογία, που πρώτοι εφάρμοσαν η Θάτσερ, ο Ρήγκαν και ο δικτάτορας Πινοσέτ και σήμερα συνεχίζουν γενικευμένα τα κονκλάβια των Βρυξελλών.

Προτείνει λχ το ΔΝΤ με απύθμενη υποκρισία να σταματήσει στην Ελλάδα η δημοσιονομική λιτότητα και την ίδια στιγμή απαιτεί πρόσθετα εξοντωτικά μέτρα λιτότητας σε βάρος των πολλών (μείωση αφορολογήτου, περικοπή συντάξεων, εργασιακή ζούγκλα κλπ), με αιτιολογικό την εξοικονόμηση χρημάτων για τη στήριξη …ευπαθών ομάδων(!), α… και τη μείωση της φορολογίας των επιχειρήσεων.

Ζητά, με άλλα λόγια, πλήρη εξαθλίωση για να έρχεται μετά το «στοργικό» κράτος να μοιράζει βοηθήματα πείνας σε ρακένδυτους πολίτες.

Απαιτεί επίσης για τα μάτια του κόσμου μικρά πλεονάσματα (1.5%) και γενναίο κούρεμα του μη βιώσιμου χρέους αλλά αφού το αρνείται ο κολλητός Σόιμπλε ...δεν πειράζει, δεν θα τα χαλάσουμε κιόλας, στιφτείτε φουκαράδες Έλληνες να πιάσετε τα μεγάλα πλεονάσματα και να πληρώνετε ένα χρέος που θα μεγαλώνει αντί να μικραίνει.

Το σύστημα Σόιμπλε με τη σειρά του απαιτεί υποχρεωτικά τη συμμετοχή του ΔΝΤ στο Ελληνικό πρόγραμμα, τη στιγμή που το ΔΝΤ καμώνεται πως δεν θέλει! Εγκαλεί την Ελλάδα για αναξιοπιστία και μη τήρηση των συμφωνημένων ενώ συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο (κωλυσιεργία ρύθμισης του χρέους). Τέλος, με απίστευτο κυνισμό, παίζει στα ζάρια την τύχη της χώρας μας για τις εκλογικές του σκοπιμότητες στη Γερμανία.

Μέσα σ’ αυτό το σκόπιμο αλαλούμ με οργουελικές διαστάσεις, ξεπερνούν τα όρια της γραφικότητας όσοι τρισάθλιοι υποστηρίζουν στο εσωτερικό ότι η κυβέρνηση καθυστερεί το κλείσιμο της δεύτερης αξιολόγησης.

Η Ελληνική κυβέρνηση, διαβάζοντας σωστά την πραγματικότητα, έχει διακηρύξει εδώ και καιρό ότι επιθυμεί μια ΔΙΚΑΙΗ ανάπτυξη, ΜΕ ΤΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΟΡΘΙΑ. Πολλοί το ακούν, λίγοι το καταλαβαίνουν. Πώς μεταφράζεται αυτό στους ανίδεους;

ΟΧΙ «ανάπτυξη» που το μέρισμα της θα νέμεται το 5% του λαού

ΟΧΙ «ανάπτυξη» με πάμπτωχο το λαό

ΟΧΙ «ανάπτυξη» άνεργη (υπάρχει, δυστυχώς, και τέτοια)

ΟΧΙ «ανάπτυξη» με σκλάβους τους εργαζόμενους

ΟΧΙ «ανάπτυξη» με πλιάτσικο στα ασημικά της χώρας

ΟΧΙ «ανάπτυξη» με κατάργηση της δημοκρατίας

ΟΧΙ στην κοινωνία του 1/10

Αυτή την «ανάπτυξη» ευαγγελίζονται για τη χώρα μας ντόπια και ξένα τρωκτικά, φορτώνοντας τη δομική κρίση του δικού τους συστήματος στις πλάτες του λαού μας.

Εμείς όμως πραγματικά τι θέλουμε; Θα εξακολουθήσουμε τον ύπνο πάνω στις δάφνες της πεθαμένης μικρομεσαίας τάξης;

Το ερώτημα δεν είναι ρητορικό, πρόκειται για την πεμπτουσία της πολιτικής. Ας ετοιμαστούμε να το απαντήσουμε.