της Νάσης Πετριτσοπούλου
Συνδυασμένα και συντονισμένα όλα τα "ενημερωτικά" κανάλια της τοπικής εξουσίας (vimaonline, silvercity) μαζί με την «Ενωμένη Πόλη», καθώς και ο ίδιος ο δήμαρχος στην προσωπική του σελίδα στο fb, αλλά και η επίσημη σελίδα του Δήμου (!) αναρτούν το ίδιο κείμενο που υποστηρίζει την ίδια εκδοχή.
Για τη δημοτική αρχή κάθε ανάρτηση συνοδεύεται τουλάχιστον από μια φωτογραφία. Ποια να βρουν να βάλουν στην προκειμένη περίπτωση, μιας και το κομμένο καλώδιο δεν έχει φωνή να μιλήσει και να υποδείξει τους "δράστες"; Κανένα πρόβλημα!
Το vimaonline πρωτοπορεί και μας φέρνει μια εικόνα από το Τορόντο! (Το άρθρο θα το βρείτε αναρτημένο με την ημερομηνία 8 Ιανουαρίου 2016.)
Κι αφού ξεμπέρδεψε με τα μυστήρια, ο δήμαρχος στη συνέχεια καλεί την Αστυνομία... κάθε φορά που
υπερασπιζόμενοι το δικαίωμα της ελεύθερης εισόδου, ανοίγουμε την πόρτα, ενημερώνουμε τον κόσμο του γηπέδου και πραγματοποιούμε τις Συνελεύσεις μας.Κι αφού ξεμπέρδεψε με τα μυστήρια, ο δήμαρχος στη συνέχεια καλεί την Αστυνομία... κάθε φορά που
Αλλά και η Αστυνομία, σαν τον παπά που βρήκαμε ας θάψουμε 5-6, έχει και το όριο της… Πόσες φορές να έρθει και να φύγει άπραγη; Επιχειρούν με ισχυρή αστυνομική παρουσία μια τελευταία σκηνοθεσία. Ο πρόεδρος του ΟΝΑΔΕΑ στέκεται στην πόρτα φρουρός, πλαισιωμένος από τουλάχιστον 10 αστυνομικούς και δεν μας επιτρέπει ν’ ανοίξουμε την πόρτα. Το σενάριο προέβλεπε και δημιουργία έντασης, αλλά τελικά και η πόρτα ανοίγει και η Αστυνομία για μια ακόμη φορά γίνεται απλός θεατής στα δρώμενα.
Τι να κάνουν τώρα; (Ούτε τον λύκο με τα 7 κατσικάκια να αφηγούμουν). Περνάνε σε άλλη φαεινή ιδέα: Ένα απόγευμα κλείνουν και τη μαγνητική πόρτα (μόλις μας βλέπουν να πλησιάζουμε) και υποχρεώνουν τους αθλούμενους να περνάνε μέσα από τα αποδυτήρια των ομάδων για να μπουν στο γήπεδο! Άστοχο, πολύ άστοχο -εκτός από διαστροφικό- το καταλαβαίνουν μεθεόρτια πάντα και δεν το επιχειρούν ξανά.
Κι εκεί που πήγαμε να ησυχάσουμε το σενάριο ξανά αλλάζει. Αποφασίζουν να φέρνουν γυμναστή του Δήμου, όχι για γυμναστική, αλλά για να προπαγανδίζει την κάρτα κάθε φορά που εμείς ανοίγουμε την πόρτα! Έξω από την ανοιχτή πόρτα εμείς, μέσα στο στάδιο στο τέλος της φυσούνας εκείνος, να ρωτάει καθέναν αν έχει βγάλει κάρτα και να συμβουλεύει να το κάνει, γιατί «τα παιδιά (εμείς) δε θα είναι εδώ για πολύ ακόμα. Και τότε τι θα κάνετε; Θα μπαίνετε χωρίς καρτούλα;;» Α πα πα και μακριά από μας τέτοιο κακό, Αντωνάκη μου! Ειδικά μιας και είναι δικαίωμά μας, απαγορεύεται από τη Δημοτική Αρχή αυστηρώς!
Περνάει κι αυτό… Κι έρχονται οι σεκιουριτάδες. Για πρώτη φορά σε δημόσιο-δημοτικό χώρο άθλησης του δήμου μας είδαμε ένστολο να φυλάει μια πόρτα μαζί με τους δημοτικούς φύλακες. Όλο αυτόν τον καιρό το τιράζ των καρτών έχει ανέβει στα ύψη, ούτε πλατινένιος έτσι! Ήταν 50, έγιναν 100, γέννησαν κι έφτασαν τις 1.000 και τις 1.500… Μάταια κοιτάζαμε το γήπεδο να τις βρούμε ωστόσο… Το γήπεδο φυλλορροούσε από τον απλό κόσμο, τα ιδιαίτερα αυγάτιζαν, οι κάρτες εκτοξεύονταν σε μυθικά νούμερα και κάπως έτσι φτάσαμε στον Ιούλιο.
Η Συνέλευση για το άνοιγμα του Σταδίου είχε κλείσει πάνω από 6 μήνες συνεχούς δράσης, ενημέρωσης, παρεμβάσεων και δράσεων! Κάθε φορά ό,τι αποφασίζαμε προέκυπτε από τη συζήτηση που κάναμε εκεί στην είσοδο του γηπέδου. Καθένας μπορούσε να παρακολουθήσει, να συμμετέχει, να έρθει, να φύγει... Ο κόσμος το γνωρίζει, γιατί μας έβλεπε εκεί όλο αυτόν τον καιρό. Ήταν όμως ώρα και για μας να ξεκουραστούμε.
Επιστρέψαμε τον Σεπτέμβρη. Οι ετεροδημότες ήταν πια ελάχιστοι. Μόνο οι πολύ αποφασισμένοι δρομείς συνέχιζαν να έρχονται στο στάδιο που άλλοτε έσφυζε από ζωή. Το γήπεδο είχε μετατραπεί σε ιδιωτικό γυμναστήριο σωματείων και αθλητών-δρομέων.
Τα σωματεία, που όλο αυτόν τον καιρό, αφού υπέγραψαν την καταγγελία «των βανδαλισμών» και παραχώρησαν tabula rasa την διεκπεραίωση των περαιτέρω στον δήμαρχο, δεν είχαν βγάλει μιλιά, εξακολουθούσαν να σιωπούν. Προσωπικά θεωρώ ότι είτε δεν τόλμαγαν να φέρουν αντίρρηση, είτε δεν ήθελαν, νομίζοντας ότι εξυπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντά τους σ’ ένα άδειο στάδιο. Μέγα λάθος.
Γιατί εμείς, πάντα εμείς και όλοι εμείς μπορούμε να βρούμε τις καλύτερες λύσεις συνύπαρξης στους χώρους που φτιάχτηκαν γι’ αυτόν ακριβώς τον σκοπό!
Πέμπτη 17 Φεβρουαρίου 2017 και ώρα 21:30: Με παίρνει τηλέφωνο ο φίλος (πια) Α.Π. και μου λέει ότι ο σεκιουριτάς άρχισε να τον χτυπάει όταν είπε ότι δεν έχει κάρτα. Ήταν σοκαρισμένος. Πριν από μία ώρα περίπου ήμασταν μαζί στο γήπεδο, εκεί τον είχα αφήσει. Τα υπόλοιπα τα ξέρετε... Ο ίδιος σεκιουριτάς σήκωσε το κινητό του κι άρχισε να μας βιντεοσκοπεί την ώρα που ξεκινάγαμε τη Συνέλευσή μας τη Δευτέρα που μας πέρασε. Γιατί; Όταν τον ρώτησα δεν μου απάντησε τίποτα. Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματά του.
Το σημερινό επεισόδιο με τον ανοιχτό εκβιασμό προς τον Πρόεδρο του Γ.Σ.Α. να διώξει τα παιδιά του φίλου και συναγωνιστή από τον Σύλλογο δεν με εκπλήσσει ακριβώς, σίγουρα όμως με θλίβει. Κυρίως με θυμώνει, γιατί ούτε η πρώτη φορά είναι που επιχειρείται τέτοιου τύπου διευθέτηση διαφορών, ούτε η τελευταία, αν δεν κάνουμε κάτι.
Η ιστορία αυτή δεν αφορά εδώ και πολύ καιρό ένα γήπεδο μόνο, ή την αντιπολίτευση στο σύνολό της και τη δημοτική αρχή της πόλης μας. Μας αφορά όλους για τον τρόπο με τον οποίο εξελίσσεται, για τον τρόπο με τον οποίο διχάζει βαθιά συμπολίτες που καθημερινά συναντιούνται στον δρόμο, συνεργάζονται, διαφωνούν, μαλώνουν ενίοτε, αλλά κρατούν εν τέλει κάποια προσχήματα πολιτικού πολιτισμού. Μέχρι ένα σημείο μπορεί να φτάσει μια υγιής αντιπαράθεση, μετά ο δρόμος γίνεται επικίνδυνος.
Στα γνωστά "ενημερωτικά" σάιτ -συμπεριλαμβανομένης της επίσημης σελίδας του Δήμου- εξακολουθώ να φιγουράρω ως υποκινήτρια εξτρεμιστικών πράξεων (!) την ίδια στιγμή που σε δύο δημοτικά συμβούλια ο ίδιος ο δήμαρχος με κατονομάζει και ζητάει να με μαζέψουν ή με ειρωνεύεται χρησιμοποιώντας το μικρό μου όνομα («Η κ. Νάση έχει χιούμορ»)
Έχω, δεν το κρύβω. (Ο κ. Γιάννης πάλι δε φαίνεται να διαθέτει ούτε αυτό, όταν δέχεται πολύ χειρότερα σχόλια γεμάτα προτροπές για παϊδοσπασίματα κι άλλες εξίσου "ευγενικές" πράξεις, αλλά δεν το κάνω ζήτημα.) Όπως έχω κι ένα μοναδικό, δημόσιο κι ανοιχτό προφίλ στο οποίο όποιος γράφει αναλαμβάνει και την ευθύνη των λόγων του. Εγώ αναλαμβάνω την ευθύνη ν’ απαντώ, όπως νομίζω τη φορά. Πραγματικά, δεν πιστεύω ότι βρήκε κανείς στις αναρτήσεις μου προτάσεις για ανατινάξεις κι όσο κι αν προσπάθησε ο δήμαρχος να με συνδέσει πότε με πέτρες σε φρεάτιο του σχολείου μου, πότε με εμπρηστικούς μηχανισμούς σε αυτοκίνητο, δεν κατάφερε τίποτα άλλο από το να αποδείξει ξανά και ξανά πόσο εύκολα χάνει την ψυχραιμία του και την μπάλα… Πιο πολύ κατάφερε να αυτό-αποκαλυφθεί. Ο νοών νοείτω.
Το κακό είναι ότι αν ξεκινήσεις να στοχοποιείς όποιους σε δυσκολεύουν, να αποκλείεις νόμιμους εκπροσώπους Συλλόγων (βλ. υπόθεση Ένωσης Γονέων), να ελέγχεις κάθε ανάρτηση στο fb μέσω και έμμισθου υπαλλήλου(!) και να εκτυπώνεις όποιο σχόλιο κρίνεις ότι μπορείς να το αξιοποιήσεις εις βάρος πολιτικού σου αντιπάλου… δε θ’ αργήσεις να φτάσεις και στο σημερινό σημείο: να διώχνεις παιδιά, επειδή έχουν γονιό αντιφρονούντα! Να πω ντροπή; Ψάχνω να βρω μια λέξη που να μην την έχουν πει οι Ντροπιασμένοι.
Κλείνω: Το χρονικό αυτό το έγραψα για τη δική μου μνήμη. Είναι μεγάλο, προσωπικό κι έχει μόνο τη δική μου υπογραφή. Όπως πάντα.
Διαβάστε:
- Πρόεδρος Αθλητικού Οργανισμού ζήτησε να διωχθούν από ομάδα παιδιά, επειδή ο πατέρας τους αντιπολιτεύεται τη δημοτική αρχή
- Θα ακολουθήσουν οι δήμαρχοι Αλίμου & Γλυφάδας στο βούρκο του μαύρου μετώπου τον κ. Κωνσταντάτο;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου