Θέλω να ξεχνάω...

γράφει η Ζωή Χατζηθωμά

Σήμερα στη δουλειά είπα μία βλακεία, προσπάθησα να το σώσω κακήν κακώς, ένιωσα απαίσια. Βγαίνοντας το μεσημέρι από το γραφείο και στο δρόμο για την επιστροφή σκέφτηκα πως αν αισθανόμαστε ηλίθιοι για κάτι που κάναμε, αμέσως πρέπει να σκεφτόμαστε ότι πάντα υπάρχουν πιο ηλίθιοι από μας.

Όπως εκείνοι που ακόμη πάνε να ακούσουν τα άψογα μαυραγορίτικα σε ομιλίες του Σημίτη, της Διαμαντοπούλου ή του Άδωνι και να πάρουν τα φώτα τους, πώς και πότε θα βγούμε από την κρίση και πόσο έφταιξε ο ελληνικός λαός γι’αυτή!


Περιμένουμε με αγωνία να βγει και ο Άκης από την φυλακή να πάρουμε και τα δικά του φώτα! Μα να σε έχει μουτζώσει η ιστορία και συ να φοράς το κοστούμι και να κάνεις τον καμπόσο είναι τουλάχιστον θλιβερό!

Στο μεταξύ στις ομιλίες όλων αυτών χρειάζεται να μπουκάρει ένας εισαγγελέας και ένας ψυχίατρος μαζί!

Γιατί το να πας να ακούσεις όλους αυτούς που μας έφτασαν σε σημείο να πεινάμε και να ικετεύουμε για ψίχουλα αξιοπρέπειας, χρήζει τουλάχιστον ψυχιατρικής φροντίδας! Μήπως να σας το ζωγραφίσουμε ότι σας έχουμε σιχαθεί και πως δε θέλει κανείς μας πλέον να ταΐζει τα σόγια σας;

Μας κούρασε το θράσος σας, οι δημοσκοπήσεις και η βλακεία σας. Ούτε μπορώ να φανταστώ στο μέλλον να ορίζει τη ζωή και την τύχη του παιδιού μου ο Άδωνις, ή αλλιώς "κι άλλη λιτότητα και οι Γερμανοί είναι φίλοι μας!"

Τέτοιες ώρες τέτοια λόγια θα μου πείτε... Μη δίνετε σημασία, αφελής είμαι...

Είμαστε μία χώρα αφελών ή και μαζοχιστών. Ή μήπως μία χώρα λωτοφάγων; Πώς είναι δυνατό να συγκριθεί το πριν και οι ευθύνες του παρελθόντος με το σήμερα; Στα μαθηματικά δεν ήμουν καλή, αλλά το μόνο που έμαθα είναι ότι δεν μπορούμε να συγκρίνουμε τα μήλα με τα πορτοκάλια. Πώς και σε ποιο βαθμό ο καιρός δρα ισοπεδωτικά και δίνει άφεση σε εγκληματικές συμπεριφορές που κόστισαν ζωές και αυτοσεβασμό;

Σημασία έχει να παραμείνει κανείς άνθρωπος, ακόμη και αν χρειαστεί να πάει κόντρα σε όλους. Και όταν φεύγει από κάπου, γιατί πουθενά δεν είμαστε μόνιμοι, ούτε κρατά για πάντα οτιδήποτε... Σημασία έχει, λοιπόν, να μην αφήνεις τίποτα πίσω σου, παρά μόνο όμορφες μνήμες και πράξεις που κάνουν καλό, έστω και σε έναν μόνο άνθρωπο. Ψιλά γράμματα για αναλφάβητους όμως!

Ένας παππούς ογδόντα πέντε χρόνων μας έρχεται κάθε τόσο στο νοσοκομείο για εξετάσεις και παραπονιέται ότι δεν του φτάνει η σύνταξη, για να παντρευτεί και να φτιάξει τη ζωή του! Ο συμπαθέστατος αυτός άνθρωπος έχει άνοια. Παππού, μερικές φορές θέλω και εγώ να ξεχνάω!...