Ατυχές, το λιγότερο…

της Κατέ Καζάντη

Καρακιτσαριό & κοινωνικός αυτοματισμός
στο όνομα της πάλης των τάξεων

Ενίοτε η αισθητική κουλτούρα των πολιτικών υποκειμένων, που διεκδικούν την πραγμάτωση των -ίσως μικρών όσο και σημαντικών- ονείρων τους, υποβιβάζει

την αξία του ονείρου καθεαυτού.

Το μήνυμα που δίνουν προς μαζική κατανάλωση μοιάζει συχνά να ενισχύει ενδοταξικές διαμάχες μάλλον παρά ταξικούς πολέμους. Το ζήτημα μοιάζει περισσότερο πολιτισμικό, υπόθεση του, τρόπον τινά, λάιφ στάιλ που επεκτείνεται στους τρόπους διαμαρτυρίας.

Και έχει να κάνει με το ύφος και το έθος της μάζας η οποία επιτίθεται, ενίοτε, ακόμη και σε όσους δεν θα έπρεπε, όταν μάλιστα η αβεβαιότητα δεν είναι πια μοναχά μια περαστική ενόχληση, αλλά καθεστώς.

Minima moralia, μικρά ηθικά, ασημαντότητες, θα έλεγε κανείς, μπροστά στο μεγάλο διακύβευμα, αυτό του δικαιώματος στην ίδια την ύπαρξη, δικαίωμα που όμως η βιοπολιτική του συστήματος, με την ανεργία ή την υποαμειβόμενη εργασίας, αποστερεί.

Αλλά και πάλι: αν να επιτίθεσαι, λοιδορώντας, κυβερνητικά πρόσωπα εντάσσεται εντός των ορίων της πολιτικής ανυπακοής αυτής που μετασχηματίζει την κοινωνία, να τους περιπαίζεις εστιάζοντας στα ταξικά τους χαρακτηριστικά είναι επιλογή που μπάζει.

Η μορφή, έτσι, της Κούνεβα, -τάχατε, η καθαρίστρια που επιτέλεσε ταξική προδοσία- στο πανό της ΠΟΕΔΗΝ, κυρίως όταν συνοδεύεται με το αντιπαραθετικό σύνθημα «κόκκινα - κίτρινα» γάντια δεν είναι ευφάνταστο.

Είναι, το λιγότερο, ατυχές. Ή και αντιδραστικό.

left.gr