Τρίτη 6 Ιουνίου 2017

ΠΑΣΟΚοποίηση - PASOKification


Αξεπέραστο και πρωτοπόρο αυτό το ΠΑΣΟΚ, ανοίγει δρόμους, γράφει ιστορία, εμπνέει λεξικογράφους. Μέχρι και διεθνής πολιτικός όρος καθιερώθηκε…
 προς τιμή του.

Pasokification ονομάστηκε ο καταποντισμός ενός σοσιαλδημοκρατικού κόμματος, όταν προγραμματικά γίνεται κολαούζος και δεκανίκι της Δεξιάς (βλέπε εδώ). Τα παραδείγματα αρκετά. Σοσιαλιστικό κόμμα Γαλλίας, Εργατικά κόμματα Ολλανδίας, Σκωτίας κλπ.


Τι έρωτας κι αυτός, οι άνθρωποι προτιμούν να αυτοκτονήσουν πολιτικά παρά να ξεκόψουν απ’ την αγκαλιά της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς. Στη Μ. Βρετανία τα μεγαλοστελέχη του Εργατικού κόμματος πριονίζουν τον αρχηγό τους Κόρμπιν, ένα γνήσιο σοσιαλδημοκράτη, για να εκλεγεί πανηγυρικά η Τερέζα Μέϊ.

Στην Ισπανία ξαπόστειλαν τον πρόεδρό τους για να μη συνεργαστεί με την Αριστερά, στηρίζοντας φανερά το δεξιό Ραχόϊ. Στη Γαλλία εγκατέλειψαν τον υποψήφιο Πρόεδρο Αμόν για να στηρίξουν τον «ανεξάρτητο» Μακρόν. Αποτέλεσμα να βουλιάξουν σε ποσοστά ΠΑΣΟΚ 6%.

Στις ΗΠΑ το κατεστημένο του Δημοκρατικού κόμματος στήριξε την άοσμη και ξεπερασμένη Κλίντον αντί του άφθαρτου Σάντερς που θα κέρδιζε στα σίγουρα τον Τραμπ, όπως πρόβλεπαν οι πάντες. Στη Γερμανία σαν να κατάλαβαν τι σημαίνει προσκόλληση στο δίδυμο Μέρκελ-Σόιμπλε και στα λόγια τουλάχιστον δείχνουν ν’ αλλάζουν ρότα αλλά μάλλον είναι πολύ αργά.

Παντού σχεδόν τα «κεντροαριστερά» κόμματα γίνονται ο δούρειος ίππος της νεοφιλελεύθερης Δεξιάς. Δεν είδαν, δεν άκουσαν τίποτα για το κατάντημα του άλλοτε κραταιού ΠΑΣΟΚ. Τζάμπα και ο κόπος των ειδικών να προειδοποιούν τι εστί pasokification.

Μοναδική εξαίρεση η Πορτογαλία, όπου το Σοσιαλιστικό κόμμα συνεργάστηκε με δυο αριστερά κόμματα, σχηματίζοντας κυβέρνηση με φιλολαϊκό πρόσωπο που ήδη παρουσιάζει θετικές οικονομικές επιδόσεις.

Στην Ελλάδα ο όρος πασοκοποίηση παραπέμπει σε κάτι ακόμα χειρότερο από την πανωλεθρία ενός «κεντροαριστερού» κόμματος. Σημαίνει ξεπεσμό, εκφυλισμό, φαυλότητα, σκάνδαλα, κομματισμό, κοινωνική διάβρωση. Μοιάζει σαν μικρόβιο και ζιζάνιο που απειλεί έναν υγιή οργανισμό, σαν μπαμπούλας που αγωνιά να αποφύγει ένα κόμμα για να μη πεταχτεί στα σκουπίδια της ιστορίας.

Οι Συριζαίοι τρέμουν στην ιδέα μετάδοσης του ιού πασοκίτιδας στο κόμμα τους. Οι «αμόλυντοι» δεξιοί απ’ την άλλη κολλούν στο ΣΥΡΙΖΑ τη ρετσινιά της πασοκοποίησης , όταν δεν τον ψάχνουν στη… Βενεζουέλα και Β. Κορέα. Τι κι αν μοιράζονταν 40 χρόνια με το ΠΑΣΟΚ το λουφέ της εξουσίας; Τι κι αν συγκυβέρνησαν με τη βούλα αρμονικά μια τριετία; Τι κι αν ονειρεύονται να ξανακυβερνήσουν μαζί (μόνο συμβόλαια δεν έχουν υπογράψει);

Κατ’ αυτούς το «κακό» ΠΑΣΟΚ, δηλαδή οι ψηφοφόροι του, μετακόμισε στο ΣΥΡΙΖΑ ενώ το «καλό» ΠΑΣΟΚ, δηλαδή τα μεγαλοστελέχη και τα απομεινάρια του στρατού τους, ταμπουρώθηκαν στις πολεμίστρες να… φυλάνε Θερμοπύλες. Σηκώνει τα χέρια με κάτι τέτοια η λογική ή όχι;

Με τούτα και μ’ εκείνα καταφέρνει το εφτάψυχο ΠΑΣΟΚ κύκλους να κάνει γύρω του η πολιτική ζωή με την ευγενική χορηγία των ΜΜΕ, χωρίς τα οποία κανένας δεν θα ασχολούνταν μαζί του. Είπαμε, κοτζάμ «κέντρο» είναι αυτό, ο φερετζές, το πλυντήριο και το άλλοθι δεξιών πολιτικών, εγκαταλείπεται τόσο εύκολα τέτοιο κελεπούρι;

Κι όμως, η κυβέρνηση αυτή πρόσφερε στο ΠΑΣΟΚ μια μοναδική ευκαιρία να εξιλεωθεί, αλλάζοντας σελίδα. Στην ουσία του έκλεισε το μάτι, το χτύπησε μεγαλόψυχα στην πλάτη, δωρίζοντας του την απλή αναλογική, να ξεκολλήσει απ’ τον πάτο. Σαν να του έλεγε, ξεχνάμε τα παλιά, καθάρισε το σπίτι σου απ’ τους σκελετούς στις ντουλάπες, ανέλαβε τις ευθύνες σου, ακόμα και τις κυβερνητικές.

Να όμως που το κάζο δε γίνεται μάθημα. Το ΠΑΣΟΚ, αδιόρθωτο και αμετανόητο, συνεχίζει απτόητο στα ίδια αχνάρια ακόμα πιο προκλητικά ακόμα πιο απροκάλυπτα, απορρίπτοντας με δεκάρικες δικαιολογίες την απλή αναλογική για τα μάτια του Μητσοτάκη.

Η κοροϊδία πάει σύννεφο. Το πολιτικό αυτό μόρφωμα των περιφερόμενων στελεχών, που χωρίζουν και ξανασμίγουν, που εξαφανίζονται και νεκρανασταίνονται, καμώνεται καμαρωτά πως είναι κόμμα της κεντροαριστεράς. Αυτό στα απλοελληνικά σημαίνει ότι ο φυσικός του χώρος εκτείνεται προς τα αριστερά, υποτίθεται προς τα κει αναζητά τις συμμαχίες του.

Αμ δε, άλλο τι λέμε άλλο τι κάνουμε. Μπορεί αραιά και που να ψελλίζει με συστολή πως διαφέρει απ’ τη ΝΔ αλλά στην πράξη είναι καρμπόν της στο ύφος, τη ρητορική, τα επιχειρήματα, ακόμα και στο λεξιλόγιο. Οι άλλοτε δήθεν θανάσιμοι αντίπαλοι φαίνεται να έχουν χτυπηθεί από κεραυνοβόλο έρωτα και τον απολαμβάνουν δημόσια δίχως την παραμικρή διακριτικότητα. Δεν ενώνονται κι επίσημα μια ώρα αρχύτερα με τη ΝΔ, υπό τη σεπτή σκέπη Μητσοτάκη, μπας και γλυτώσουν από αρχηγιλίκια και βαρονίες, κόντρες και ίντριγκες;

Η σιαμαία αυτή σχέση με τη Δεξιά μια μόνο εξήγηση έχει. Κράτα με να σε κρατώ μην πέσουμε όλοι στο γκρεμό. Καθώς ασήκωτα τα βαρίδια της κοινής προϊστορίας και πολλά ακόμα τα απλήρωτα γραμμάτια. Είναι κι αυτοί οι πεισματάρηδες της νέας εξουσίας που δεν τους κρατά κανένας και τίποτα, ούτε είναι διατεθειμένοι να κουκουλώσουν ανομήματα και παραστρατήματα.

Είναι και η εκδίκηση, μικρό πράμα είναι να σου παίρνουν την μπουκιά από το στόμα οι παρείσακτοι που ήρθαν απ’ το πουθενά; Ας μη γελιόμαστε. Το πρόβλημα διεθνώς δεν είναι τόσο η Δεξιά, που στο κάτω κάτω δεν κρύβεται κι ανάμεσά της συναντά κανένας κι ανθρώπους μετρημένους και σοβαρούς, με τους οποίους μπορεί να συμφωνεί και να διαφωνεί.

Το άλυτο πρόβλημα είναι το παρδαλό και άνοστο «κέντρο» που γέρνει μονόπατα στα δεξιά και θολώνει τα νερά, αφήνοντας τους λαούς ανυπεράσπιστους στα νύχια των «αγορών» και στη δίνη της λιτότητας και εξαθλίωσης.


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου