Παρασκευή 14 Νοεμβρίου 2014

Όταν τα γράμματα χορεύουν!

Δεν το κάνω επίτηδες! Όταν είναι να γράψω ή να διαβάσω ένα σύννεφο έρχεται και κάθεται μέσα στο κεφάλι μου και ξαφνικά όλα θολώνουν!

Τα γράμματα χορεύουν εκείνο το χορό που βλέπω
καμιά φορά στην τηλεόραση στις παλιές ελληνικές ταινίες, σέικ νομίζω τον λένε, και τα άτιμα δεν κάθονται σε μια μεριά να τα διαβάσω όμορφα κι ωραία!

Μπερδεύομαι κι εγώ -άνθρωπος είμαι- μπουρδουκλώνω τη γλώσσα μου και τίποτα δε βγαίνει σωστά.

Η κυρία δε μιλάει, αλλά νιώθω τον εκνευρισμό της, κάτι που με κάνει χειρότερα, σαν το «Ήτανε στραβό το κλήμα, το ̛ φαγε και ο γάιδαρος»…

Ο γάιδαρος συνήθως είμαι εγώ, μιας και η ανάγνωσή μου πιο πολύ με γκάρισμα γαϊδάρου μοιάζει, αλλά τέλος πάντων.

Θα μου πείτε: Δεν υπάρχει τρόπος να βελτιώσεις την κατάσταση;

Τι ζωή θέλουμε;


Τι παιδεία θέλουμε;
Τι νέους θέλουμε;

Με αφορμή τις διαδηλώσεις και τις πορείες των μαθητών και των φοιτητών το τελευταίο διάστημα, έκανα τρεις ερωτήσεις απλές στον εαυτό μου. Τι θέλουμε τελικά απ' την νέα γενιά; Ποιο μέλλον οραματιζόμαστε γι αυτούς; Θέλουμε να μορφώνονται; Να αποκτούν πραγματική παιδεία, ανθρώπινη; ή απλά να προγραμματίζονται σαν ρομπότ και να αποκτούν στείρες γνώσεις, χωρίς να υπολογίζουν καμία άλλη αξία πλην αυτή του χρήματος;
 
Λαμβάνοντας απριόρι, ως δεδομένο ότι το σύστημα δεν θέλει νέους σκεφτόμενους, δεν θέλει νέους με ιδανικά, αξίες και οράματα. Αλλά αντιθέτως θέλει ανθρώπους κατασκευασμένους σε κοινό καλούπι, οι οποίοι θα είναι δομημένοι έτσι όπως τους χρειάζεται για να επιβιώνει και να διαιωνίζεται, δηλαδή να έχουν γνώσεις τέτοιες και τόσες, έτσι ώστε να προσφέρουν εργασία και παραγωγή προς όφελος των κεφαλαιοκρατών, για να μη δημιουργούνται αμφισβητήσεις ή αντιδράσεις περί αυτού, θα πρέπει να αναρωτηθούμε τι θέλουμε και με ποιόν είμαστε τελικά.

Κωλοπαίδια!

της Σοφίας Λαμπίκη

Αυτή η χώρα μισεί τα παιδιά της.
Χρόνια το παρακολουθώ και το πιστεύω ακράδαντα.
Μην ακούτε τις πομφόλυγες «κάνω τα πάντα για τα παιδιά μου» ή
«σαν την ελληνίδα μάνα δεν υπάρχει»

Ψέματα.
Παρακολουθείς και βλέπεις χρόνια τώρα.

Οι μαθητές, έφηβοι;

Τρέχουν σα τους Βέγγους από φροντιστήριο σε σχολείο, σε γυμναστήριο και μπαλέτο, σε ξένες γλώσσες και ωδεία για να εκπληρώσουν τα όνειρα των γονιών τους.

Κανείς δεν τα ρώτησε ποια είναι τα δικά τους όνειρα.

Φορτώνονται και την ηθική πίεση πως οι γονείς τους ξοδεύονται για να τα σπουδάσουν.

Αν αντισταθούν; Διαπομπεύονται μαζικά, «τσογλάνια που σηκώσανε κεφάλι, τι σκατά θέλουν πάλι τα κωλόπαιδα; Να χάσουν μαθήματα, να κάθονται.»

Λες και της εφηβείας ο σκοπός είναι να δουλεύεις σα δούλος, να χάνεις τα νιάτα σου για ένα αμφίβολο μέλλον.

Οι μεγαλύτερης ηλικίας νέοι;

«Γαμήστε τους!»

Ηταν ένα θέαμα άγριο και συνάμα πρωτόγνωρο: χωρίς να πέσει ούτε πέτρα, δίχως να έχει προηγηθεί η παραμικρή αψιμαχία, η Στουρνάρη γέμισε ξαφνικά με τα ποδοπατημένα κορμιά εκατοντάδων άοπλων νέων παιδιών, που από τη μια στιγμή στην άλλη μετατράπηκαν σε πεδίο εκτόνωσης για δεκάδες άνδρες των ΜΑΤ.

Ορμώντας ξαφνικά απ’ όλες τις παρόδους, με τη μυριόστομη ιαχή «γαμήστε τους! γαμήστε τους!», οι τελευταίοι οφθαλμοφανώς το γλεντούσαν: επί ένα τέταρτο της ώρας χτυπούσαν ανελέητα τους πεσμένους φοιτητές, τους ποδοπατούσαν, τους ψέκαζαν κατάμουτρα με τις φυσούνες, εκτόξευαν μέσα στον κόσμο χειροβομβίδες «κρότου-λάμψης», σταματώντας κάποιες στιγμές, μόνο και μόνο για να εκφράσουν με βρισιές τον ενθουσιασμό τους γι’ αυτό το μονόπλευρο ξεσάλωμα.

Μοναδικοί τυχεροί, όσοι λιγοστοί πρόλαβαν να μπουν από την πύλη της Στουρνάρη στο ΕΜΠ, μέσα στο περίπου μισό λεπτό που μεσολάβησε ανάμεσα στο άνοιγμά της και την επίθεση της αστυνομίας στους περίπου 1.500 διαδηλωτές.

«Εγιναν μάχες σώμα με σώμα, σκληρές μάχες σώμα με σώμα, αλλά τελικά τους αποκρούσαμε», μετέδιδε με αγωνιστικό στόμφο στον ασύρματο ο επικεφαλής της διμοιρίας στη συμβολή Στουρνάρη και Κάνιγγος, λίγο μετά την ολοκληρωτική εκκαθάριση της περιμέτρου του ιδρύματος από τους φοιτητές.

Σκληρές -πραγματικά- μάχες: οι μεν ανεβοκατέβαζαν ρόπαλα και... γαμοσταυρίδια, οι δε προσπαθούσαν απεγνωσμένα να ξεφύγουν. Ή έκλαιγαν, όπως εκείνα τα κοριτσάκια που, στριμωγμένα επί ώρα από μια διμοιρία στον τοίχο του Πολυτεχνείου, μάζευαν τη μια κλοτσιά ή φυσουνιά μετά την άλλη.

Εχοντας συμπληρώσει 30 χρόνια στο ρεπορτάζ αυτού του είδους, πρώτη φορά είδα τη βίαιη διάλυση μιας ειρηνικής πορείας να μετατρέπεται σε τέτοιο απροκάλυπτο «γλέντι». Συνήθως τα ΜΑΤ δέρνουν σιωπηλά ή, το πολύ πολύ, βγάζοντας κάποιες άναρθρες «πολεμικές» κραυγές.

Μετά τη μαζική ψήφο της ΕΛ.ΑΣ. προς τους ναζί, φαίνεται πως ήρθε η ώρα να δούμε τις μάχιμες μονάδες της να γιορτάζουν -κυριολεκτικά- την επέτειο του δικού τους 1973...

Πηγή: www.efsyn.gr

Αξιότιμε κύριε υπουργέ...

γράμμα από μια μαθήτρια *
 
Αξιότιμε κύριε υπουργέ.

Σας στέλνω αυτή την επιστολή για να διαμαρτυρηθώ κι εγώ με την σειρά μου για το νέο σύστημα το οποίο επιβάλλατε.

Ας ξεκινήσω με το γεγονός ότι φέτος , όπως πέρυσι και αδιαμφισβήτητα και τις επόμενες χρονιές
θα καταστραφούν και θα αδικηθούν ολόκληρες γενιές. Μαθητές θα χρειαστεί να επανεξεταστούν τον Σεπτέμβρη και ένα μεγάλο ποσοστό αυτών ίσως να μην καταφέρει να περάσει την τάξη.

Και σας ρωτώ. Πιστεύετε ότι με τα νέα "προοδευτικά" σας συστήματα θα δημιουργήσετε ένα εκπαιδευτικό σύστημα το οποίο θα προσφέρει στους τωρινούς μαθητές και αυριανούς πολίτες σωστά εφόδια για να βγουν στην κοινωνία και ανεβασμένο επίπεδο εκπαίδευσης; Πιστεύετε ότι με αυτόν τον τρόπο θα σταματήσει η φροντιστηριακή βοήθεια;

Σε μια χώρα η οποία καταρρέει σιγά-σιγά φροντίσατε να γκρεμίσετε κάθε ελπίδα της.

Να καταργηθούν τα σώματα των καθαρμάτων



Ισχύς μου η αγάπη του Αντώνη (άντε κι η συμπάθεια του Βαγγέλη)

από το facebook



Η Αστυνομία ακόμα χτυπάει τους φοιτητές - η εκπομπή της ΕΡΤ3-ERTOPEN

Μιλούν: Σ.Νικητόπουλος, Αλ.Τριανταφυλλίδης, Μ.Νικολάρα, Χ.Αβραμίδης και ο φοιτητής Κ. Κανδηλώρος που βίωσε από κοντά τις επιθέσεις της αστυνομίας την Πέμπτη 13 Νοεμβρίου.