Κυριακή 16 Αυγούστου 2015

Ώρα ευθύνης

Το ίδιο χιλιοπαιγμένο «σενάριο» επαναλαμβάνεται ακόμα μια φορά: κατηγορίες, υπαινιγμοί και βαρύτατες εκφράσεις ήταν πάντοτε το μοτίβο μιας
τραυματικής πολιτικής εμπειρίας, όπως η διάλυση της κομματικής ενότητας στην Αριστερά.

Στις σημαντικότερες ιστορικές διασπάσεις που υπέστη βρισκόταν σε μειονεκτική (αν όχι περιθωριακή) θέση στο πολιτικό σκηνικό. Ωστόσο αυτή τη φορά το περιβάλλον είναι διαφορετικό.

Ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται στην κυβέρνηση. Ο λαός, ύστερα από μια πενταετία καταστροφικών πολιτικών λιτότητας βρήκε αποκούμπι (και ελπίδα) στην Αριστερά. Καταδίκασε τον νεοφιλελευθερισμό, περιθωριοποίησε τον φασισμό και έκανε το σημαντικό βήμα.

Τους Τέντωσε Τα Κορμιά Η Κωνσταντοπούλου - Μόνο Να Την Θαυμάσω Μπορώ

του Νίκου Μωραΐτη


Βλέποντάς τη χθες το βράδυ, την ώρα που πολλοί (και ο πρωθυπουργός ανάμεσά τους, είμαι σίγουρος) ήθελαν να τη… σκοτώσουν, ένιωθα έναν περίεργο θαυμασμό για τη Ζωή Κωνσταντοπούλου.

Ήταν, αναμφίβολα, το πρόσωπο της βραδιάς. Την παρακολούθησα από χθες το βράδυ μέχρι σήμερα το πρωί. Από τη διάσκεψη των προέδρων μέχρι την ολομέλεια της Βουλής.

Την είδα να κάνει τα πάντα προκειμένου να μη συζητηθεί το Μνημόνιο νυχτιάτικα, μέσα σε ένα τρίωρο. Την είδα να κωλυσιεργεί όσο δεν πάει. Την είδα να διορθώνει τον Χάρη Θεοχάρη του Ποταμιού όταν αντί για «επιστήσω» είπε «εφιστήσω».