γράφει η Νάση Πετριτσοπούλου *
Σιγά που τελείωσα με
το θέμα των βαθμών!
Έχω πολλά ακόμα να πω και μακάρι να σε άκουγα να αντιπαραθέτεις τα επιχειρήματά σου αυτή τη στιγμή που γράφω.
Πόσο πιο ενδιαφέρον θα ήταν! Στη συνέχεια του «Οι βαθμοί και τα παιδιά» έχω να προσθέσω ακόμα:Ο βαθμός ή η λεκτική αξιολόγηση μπορούν κάλλιστα να χαρακτηρίσουν την προσπάθεια μιας συγκεκριμένης στιγμής, χωρίς να πληγώσουν την αυτοεικόνα του παιδιού, ειδικά όταν προσφέρονται με σεβασμό, δηλαδή με πνεύμα κατανόησης και αποδοχής των ιδιαίτερων αδυναμιών και χαρισμάτων του.
Φωτογραφίζουν ένα απομονωμένο γεγονός της μαθησιακής διαδικασίας, ανατροφοδοτούν με χρήσιμες πληροφορίες δάσκαλο και μαθητή, γίνονται αφορμή συζήτησης και επανασχεδιασμού της διδακτικής πράξης. Μέχρι εκεί.
Ένα παιδί οχτώ, εννιά, δέκα κι έντεκα χρονών έχει άπειρα εν δυνάμει στοιχεία που ακόμα δεν έχουν εκδηλωθεί και μορφοποιηθεί σε αναγνωρίσιμες ικανότητες. Το ζητούμενο λοιπόν σε αυτές τις ηλικίες είναι να ενθαρρυνθεί αρκετά, ώστε να εκδηλώσει και να καλλιεργήσει τις δυνατότητες που διαθέτει, συχνά κόντρα σε αντιξοότητες που γεννάει ο κοινωνικός του περίγυρος, το σχολείο και η οικογένεια.