By
Πάλι ακούγονται αυτοί οι περίεργοι θόρυβοι μέσα στης
νύχτας τη σιωπή. Κάτι συμβαίνει στο λεβητοστάσιο και δεν σου κρύβω ότι
τρέμω από το φόβο μου. Ιδρώνουν τα χέρια μου, μήπως κι έχει προκύψει
κάποια βλάβη και συμβεί καμιά επιπλοκή με το πετρέλαιο κι ανατιναχτούμε
όλοι εδώ μέσα, δίχως να το πάρουμε χαμπάρι. Είναι κι αυτό το κωλόκρυο που
δεν μου αφήνει πολλά περιθώρια, πρέπει να ζεσταινόμαστε αυτά τα παγερά
βράδια που λείπουμε από τη θαλπωρή των παιδικών μας δωματίων.
Στην αρχή
φαινόταν ότι όλα θα ήταν ευκολότερα σε τούτη την κατάληψη. Είδαμε ότι
υπάρχουν αρκετά στρώματα στη μεγάλη αίθουσα του γυμναστηρίου, πήραμε
κάμποσα θρανία, τα ενώσαμε και τα κάναμε κρεβάτια για να ξαπλώνουμε και
να μένουμε και τις νύχτες εδώ, κάνοντας βάρδιες, ως άγρυπνοι φρουροί,
μήπως και μπουκάρει κανένας εξωσχολικός και πουν πάλι όλοι τις γνωστές
τους μαλακίες, ότι δηλαδή το σχολείο καταστρέφεται και ότι είμαστε
υπεύθυνοι για τις ζημιές και τα τοιαύτα.
Άλλωστε προτιμήσαμε το δύσκολο
δρόμο, να μην κάνουμε κατάληψη εξ αποστάσεως, από τα σπίτια μας, είπαμε
ότι πρέπει να ξυπνάμε και να κοιμόμαστε εδώ μέσα, να δείξουμε στην πράξη
ότι αυτός ο χώρος δεν είναι ένα θερμοκήπιο μέσα στο οποίο μεγαλώνουνε
φυτά, όχι, αυτό το μέρος είναι το δεύτερο σπίτι μας, στα θρανία επάνω
χαράξαμε όλα τα όνειρά μας, γράψαμε στίχους που για πρώτη φορά βγήκαν
μέσα από την καρδιά μας και που συναντήθηκαν στους τοίχους και φτιάξαν
ομοιοκαταληξία, εδώ ερωτευτήκαμε, εκνευριστήκαμε, ονειρευτήκαμε, άλλοι
φωνάξαμε κι άλλοι σωπάσαμε. Σουτ, ησυχία! Αυτοί οι καταραμένοι ήχοι δεν
έχουνε σταματημό.