γράφει η Νάση Πετριτσοπούλου *
Δεν είναι μόνο που χάσαμε μισθό, σύνταξη κι ασφάλεια.
Που αναγκαστήκαμε να αλλάξουμε συνήθειες
όπως να πηγαίνουμε στο γιατρό όταν αρρωσταίνουμε, να ανοίγουμε τη
θέρμανση όταν κρυώνουμε ή να βάζουμε βενζίνη στο αυτοκίνητο.
Δεν είναι ούτε τα χαμένα ταξίδια της ζωής μας και τα δώρα στους φίλους που δεν μπορούμε πια να κάνουμε…
Το αβάσταχτο για μένα είναι που νομίζω ότι κοιμάμαι με το ζόρι.
Είμαι λέει σε μια Ελλάδα που δεν
αναγνωρίζω, άκου τώρα, σε μια πατρίδα που με θεωρεί τεμπέλα κι εχθρό
της εξ ορισμού και μου ζητάει να απολογηθώ για την προβοσκίδα και τα
μακριά νύχια.
Κάθε μέρα νομίζω ότι ξυπνάω, για να
διαπιστώσω πολύ γρήγορα ότι βρίσκομαι στο ίδιο σκηνικό κομπάρσος και
ακόλουθος. Μια καταγγελία μπορεί να με στείλει σπίτι, μια αθλιολόγηση να
με μηδενίσει, ένας αστυνομικός να με ξυλοφορτώσει κι ένας δικαστής να
μου πει στο τέλος ότι εγώ φταίω για όλα!
Ο πολιτικός θα επιχειρήσει να με πείσει ότι ζω την εποχή της ανάπτυξης και της αξιοκρατίας, πώς δεν το βλέπω;
Μα κοιμάμαι είπαμε και δεν μπορώ ν’ ανοίξω τα μάτια…