Το έχει πει κι ο Γκαίτε: «Δεν υπάρχει τίποτα πιο επικίνδυνο από μια μακρά σειρά ευτυχισμένων ημερών». Όντως, η παρατεταμένη ευτυχία σε κάνει μαλακό, ευαίσθητο, διαλλακτικό, χάνεις τα αντανακλαστικά σου, αντιμετωπίζεις το κακό με μετριοπάθεια και ανεκτικότητα. Κάτι τέτοιο
έπαθα κι εγώ έπειτα από έναν μήνα στο χωριό μου. Κατάντησα μαλθακός και ευαίσθητος, άρχισα να βλέπω με συμπόνια ακόμη και τα γαλαζοπράσινα παπαγαλάκια του καθεστώτος.

Ολόκληρο μυθιστόρημα συνέθεσαν μέσα στο κατακαλόκαιρο τα καημένα τα πτηνά. Γράψανε ποταμούς για την τρόικα, η οποία την κάνει σιγά - σιγά, αρχικώς προς το Παρίσι και μετά προς το Βερολίνο, το Ελσίνκι και το Βλαδιβοστόκ. Μην υποτιμάτε, μας έλεγαν, τις διαπραγματεύσεις στο Παρίσι, γιατί εκεί συμβαίνουν τα μεγάλα γεγονότα. Θα στείλουμε και τη ντριμ τιμ μας, τον Χαρδούβελη, τον Παπασταύρου και τον Πρωτόπαπα, σαν να λέμε τον Μάικλ Τζόρνταν, τον Σκότι Πίπεν και τον Μάτζικ Τζόνσον. Ποταμοί λέξεων για τις κόκκινες γραμμές που θα σύρει η κυβέρνηση μπροστά στους δανειστές, γραμμές κόκκινες από αίμα τροϊκανών, που θα ξεχύνονται από την Αψίδα του Θριάμβου, θα κυλάνε στη Λεωφόρο των Ηλυσίων, θα γλύφουν το Λούβρο και θα εκβάλλουν στην Παναγία των Παρισίων. Παρεμπιπτόντως, ο Σαμαράς συνομιλεί με όλες τις Παναγίες ή μόνο με όσες ομιλούν ελληνικά;