Είναι, νομίζω, από τις πιο απολαυστικές σκηνές του ελληνικού κινηματογράφου εκείνες όπου ο Θανάσης Βέγγος, μονίμως καταδιωκόμενος, πηδάει πάνω σε μία βέσπα και ξεφεύγει από αυτούς που τον κυνηγούν, δραπετεύοντας με μεγάλη ταχύτητα στην ανοιχτή άσφαλτο! Μικρή σημείωση: ο Βέγγος, ως μονίμως, όπως προείπαμε, καταδιωκόμενος, δραπέτευε γενικώς. Γιατί συχνότατα τον κυνηγούσαν και γιατί αυτή η κατάσταση του είχε γίνει «έξις, δευτέρα φύσις» πια!

Στον μεγάλο δρόμο της εξοχής, ο Θανάσης νιώθει ασφαλής και θέλει να σταματήσει. Αλίμονο, όμως, δεν ξέρει πώς να το κάνει. Έτσι ερωτά επίμονα και με αγωνία τον οδηγό του κάμπριο αυτοκινήτου που συναντά: «Καλέ μου άνθρωπε, ξέρεις από βέσπα;»

Καλοί μου άνθρωποι, λοιπόν, έχω την αίσθηση πως αυτές οι σκηνές, εκτός από εξαίρετα κωμικές, είναι και πολύ διδακτικές. Δεν γνωρίζω αν είναι η επαγγελματική μου διαστροφή ή η αριστερή μου εμμονή που ευθύνονται, αλλά σε αυτήν την απόδραση πάνω στη βέσπα εγώ βλέπω τους κυβερνώντες τη χώρα μας. Ανέβηκαν, πιστεύω, χωρίς κανείς να τους κυνηγάει ή, έστω, χωρίς να υπάρχει τόσο δραματικός λόγος, σε ένα όχημα που τρέχει και που δεν σταματά επ’ ουδενί.