Επιστροφή στη γειτονιά και στην πλατεία της Νέας Σμύρνης (photos)*

Παιδάκια τρέχουν γύρω από τα συντριβάνια με τις μαμάδες να τα κυνηγούν,  έφηβοι πίνουν φραπέ με ύφος «έχω μεγαλώσει», ενώ οι πιο street τύποι κάνουν skate στα μαρμάρινα σκαλιά. Χαλαρά, άλλωστε είναι απόγευμα Πέμπτης και πολλοί δεν έχουν τελειώσει τα ψώνια της ημέρας ακόμα. Βέβαια υπάρχουν και οι πιο τολμηροί που έχουν αρχίσει τις μπύρες, κόντρα στους 36 βαθμούς του καλοκαιριού. Ναι, σίγουρα, θα μπορούσε να είναι το Σύνταγμα αυτό, αλλά στην περίπτωσή μας μιλάμε για τη Νέα Σμύρνη.
 

Ήταν πριν από λίγο καιρό, όταν με κάτι φίλους είχαμε πάει για φαγητό στο Κουκάκι. Και αφού τελειώσαμε, έπεσε η ιδέα για ποτάκι. «Δεν πάμε Νέα Σμύρνη;» τους λέω και έτσι και έγινε. Και όταν φτάσαμε στην πλατεία, έμεινα με το στόμα ανοικτό: παντού κόσμος. Κι ας ήταν καθημερινή. Κι ας ήταν ήδη 12 το βράδυ. Λες και ήταν

το κέντρο σε παλιές καλές εποχές. Ή απλά η Νέα Σμύρνη σε παλιές καλές εποχές. Αλλά πλέον αναγεννημένη, με καινούργια μαγαζιά, νέες φάτσες, άτομα όλων των ηλικιών. Την έχω ξαναδεί τη πλατεία γεμάτη με κόσμο. Άλλωστε είμαι γέννημα θρέμμα της περιοχής. Απλά είχα αρκετό καιρό να την δω έτσι.

Η αλήθεια είναι πως η Νέα Σμύρνη ήταν πάντα το στέκι των μαθητών. Βλέπεις, όσοι μεγαλώσαμε εκεί, στην πλατεία κάναμε τις πρώτες μας κοπάνες, εκεί ήπιαμε στη λούφα τα πρώτα μας ποτά, εκεί κάναμε τα πρώτα ραντεβού. Και όσο είσαι μέχρι τα 16-17 αυτός είναι και ο κόσμος σου. Μόλις όμως μπαίνεις σε λογική 3ης Λυκείου και πλησιάζεις τα 18, αρχίζεις να λοξοκοιτάς. Να βλέπεις και άλλες περιοχές. Αυτές που τόσο καιρό έμοιαζαν «για τους μεγάλους». Και μοιραία αφήνεις την γειτονιά και πας μπρος το κέντρο. Μόνο που από τα μέσα των zeros η πλατεία έμοιαζε να χάνει την αίγλη της και τον κόσμο της. Και τώρα φαίνεται να έχει πάρει το αίμα της πίσω. 

«Λογικό είναι αυτό» μου εξηγεί ο Δημήτρης. Λίγο πάνω από τα 30, νεοσμυρνιώτης από παλιά και φανατικός της πλατείας τα τελευταία 2 χρόνια. «Έπαιξε και η κρίση τον ρόλο της σε αυτό το θέμα. Το να πας το βράδυ στο κέντρο για ποτό, σημαίνει ότι μετά θα πάρεις και ένα ταξί να γυρίσεις και πλέον το σκέφτεσαι δύο φορές αυτό».

Στο ίδιο μήκος κύματος σκέφτεται και η Αλεξία. «Θέλεις μια καθημερινή να βγεις βόλτα; Πας με τα πόδια. Γρήγορα και εύκολα. Άσε που σε γειτονιές είναι πιο εύκολο να κάνεις ένα μαγαζί στέκι, να σε γνωρίσουν γρήγορα, άρα να έχεις και τα τυχερά, όπως κανένα κερασμένο ποτό» μου τονίζει και συμπληρώνει: «Τα μαγαζιά στο κέντρο έχουν λίγο τη λογική του απρόσωπου. Ενώ εδώ μία δυο φορές πας και ο μπάρμαν σε θυμάται». 

Βέβαια υπάρχουν και αυτοί οι παλιοί που δεν τους αρέσει και τόσο που η περιοχή τους γέμισε με κόσμο. Ή για την ακρίβεια δεν τους αρέσει ο κόσμος που μαζεύτηκε στη Νέα Σμύρνη. «Ωραία είναι που απέκτησε και πάλι ζωή η πλατεία, αλλά είναι ώρες που θυμίζει… Μπουρνάζι» μου λέει η Δήμητρα ενώ πίνουμε ένα ποτό στο μπαρ Άρωμα: «Ξαφνικά βλέπεις παντού κοπέλες που νομίζεις ότι μόλις έχουν βγει από το κομμωτήριο και περνάνε φτιαγμένα αυτοκίνητα με τα μπιτάκια στη διαπασών». 

Ναι, αλλά πόσο εύκολα θεωρείς τη Νέα Σμύρνη γειτονιά στην οποία πλέον μαζεύετε κόσμος και από άλλες περιοχές; «Απλά είναι η λογική έτσι του κόσμου που δουλεύει στα μαγαζιά εδώ» μου εξηγεί ο Τάσος, επί μια 10ετια μπάρμαν σε μαγαζιά της περιοχής: «Οι περισσότεροι που δουλεύουν δεν αλλάζουν μαγαζί κάθε σεζόν, όπως μπορεί

να γίνεται σε μπαρ και κλαμπ στο Κολωνάκι, για παράδειγμα. Άρα στο μυαλό τους είναι πάντα μια γειτονιά».

Κάτι που φαίνεται και όταν βγαίνεις στη πλατεία για βόλτα. Πολλοί είναι αυτοί που ξεκινούν μόνοι τους και στην πορεία βρίσκουν γνωστούς. «Τι να μην σου αρέσει άλλωστε. Έχει μαγαζιά, καφέ, εστιατόρια, μπαρ και ένα άλσος για βόλτα. Τι άλλο να θέλεις;» τονίζει η Μαρία. Σε αυτό δεν έχει άδικο.

*Aπό το αφιέρωμα του  vice.gr για τη Νέα Σμύρνη

Πηγή