Η γη που δε γνώρισα

γράφει η Νάση Πετριτσοπούλου

Όταν ήρθα για πρώτη φορά στο Ελληνικό ήταν για λίγο, μια σύντομη επίσκεψη έξω από την αμερικάνικη βάση. Θυμάμαι το τεράστιο καζάνι μόνο, γιατί εκεί σταθήκαμε να διαμαρτυρηθούμε για τις βάσεις, τους πολέμους και τους καπιταλιστές του κόσμου…

Ήμουν 18 χρονών κι όταν κοίταξα τη λεωφόρο δεν είδα ούτε τη γη των προσφύγων του Πόντου, ούτε τη θάλασσα. Είδα μόνο τσιμέντο κι άσφαλτο με το χιλιόμετρο να μετράει κόντρες κι αγριεμένα άλογα χωρίς εξάτμιση. Δε θα έρθω ποτέ να ζήσω εδώ, σκέφτηκα! Πού να ΄ξερα…

Είκοσι εφτά χρόνια μετά ξαναμετράω με το βλέμμα τη μικρή πατρίδα μου. Τι κι αν δεν είμαι Πόντια, Ηπειρώτισσα ή Κρητικιά, στο αίμα μου τρέχει η προσφυγιά και το παράπονο για τη γη που δε γνώρισα.

Άλλοτε είναι η Σμύρνη του ενός παππού μου, που επίσης δεν πρόλαβα, άλλοτε η γη του Πυρός που από παιδί λαχταρούσα να δω, δεν ξέρω γιατί, άλλοτε η Κούβα και το Περού, το σινικό τείχος και οι μακρινές Ινδίες. Όλες πατρίδες από χώμα, γη απ’ τη γη μας που είναι όμως πολύ μακριά και τα ταξίδια τους ακριβά για να με πάρουν μαζί τους.

Ζω εδώ, αυτή τη γη θα ΄πρεπε να τη γνωρίζω! Στην αρχή μ΄ εμπόδιζε το αεροδρόμιο, μετά οι ολυμπιακές εγκαταστάσεις κι οι ιδιώτες που φύτεψαν συρμάτινους λαβύρινθους παντού. Έξι χιλιάδες στρέμματα δικά μου, μπροστά στα μάτια μου κάθε μέρα κι εγώ να μην έχω πού να πάω τις μέρες με τον ήλιο τον ηλιάτορα να τρέξω έξι χιλιόμετρα στον ουρανό, που δεν έχει άλλη μεριά για τους φτωχούς κι άλλη για τους πλούσιους, αλλά την ίδια φωτεινή -του ήλιου- αγκαλιά για όλους…

Μια μέρα το ΄βαλα πείσμα να την πλησιάσω όσο περισσότερο μπορούσα. Κατέβηκα πάλι στο καζάνι κι από κει στο παλιό δημαρχείο, μέχρι που έφτασα σ΄ ένα φυλάκιο. Δεν μπορούσα να συνεχίσω, η γη είναι τετράγωνη, μου είπαν, ΤΕΤΡΑΓΩΝΗ μ΄ ακούς; Τελειώνει εδώ και κόβεται, γυρνάς μεταβολή και φεύγεις.

Επέστρεψα άρρωστη, κι ας μην είμαι Πόντια που έδωσε το σπίτι της για να φτιαχτεί το αεροδρόμιο. Ήμουν έξω φρενών με την αδικία και τον παραλογισμό του πράγματος. Σκέφτηκα πόσα όνειρα μπορεί να χωρέσει αυτή η γη της επαγγελίας, πόση ομορφιά και ποιότητα ζωής ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ μοιρασμένη ακριβοδίκαια σε πάρκα, παιδικές χαρές, μονοπάτια για βόλτες και ποδηλατάδες, σχολεία της φύσης και του παιχνιδιού, γήπεδα και γηπεδάκια, συναυλίες, συναντήσεις…

Ύστερα ήρθε το ΤΑΙΠΕΔ, η «αξιοποίηση», ο διαγωνισμός-μαϊμού, ο νικητής-έκπληξη… Ήρθαν και οι δημοτικές εκλογές με την αλλαγή φρουράς στην τοπική εξουσία. Το Ελληνικό έχασε έναν πρωταγωνιστή του κινήματος υπεράσπισής του κι οι επίδοξοι μνηστήρες δε δίστασαν να το ξεπουλήσουν μια ώρα αρχύτερα τάζοντας δουλειές από αυτές που χορταίνουν την απελπισία και θρέφουν την υποταγή στην αλητεία.

Τώρα ο Χρήστος, δυο φορές δήμαρχος της πόλης μας, οδηγεί το ταξί νύχτα. Στο βιογραφικό του έχει λίγες φωτογραφίες και πολλές αποδείξεις ΠΡΑΞΕΩΝ που έκαναν τη ζωή μας καλύτερη σ΄ αυτή τη μικρή γη. Δεν αντάλλαξε τίποτα με κανέναν, δεν πλούτισε, δε φτήνυνε. Κυκλοφορεί πάντα πάνω στο μηχανάκι του κι αρνείται επίμονα να του πάρουμε μια συνέντευξη, δε θέλει να μιλήσει για το Ελληνικό, (ποτέ δε μίλαγε πολύ, το θυμάσαι).

Εγώ όμως θέλω να τον ακούσω, μπας κι η φωνή του σκεπάσει για λίγο τον θόρυβο της ξιπασιάς που ξεχειλίζει με εικόνα και ήχο έναν χρόνο τώρα τη γη μας. Θέλω να τον ακούσω, γιατί μου λείπει ως δημόσιο πρόσωπο, ως ομιλητής-υπερασπιστής του δίκιου, ως γνώστης και μάρτυρας της ιστορίας του.

Το Ελληνικό δεν πωλείται, παρά μόνο αν το ξεπουλήσουμε εμείς στη συνείδησή μας -ακριβά ή φθηνά- με την ψευδαίσθηση ότι θα πάρουμε σε αντάλλαγμα ένα ξεροκάμματο, (ναι, καλά το διάβασες). Μήπως είναι ήδη αργά;

Πού να ΄στε τώρα, Πόντιοι και Πόντιες, που η γη σας κι η γη μου τυλίγεται σε μια κόλλα φτηνό χαρτί του μέτρου και παραδίνεται σε ληστές-εμπόρους, για να μετατραπεί σε λούνα παρκ του τζόγου και της μπουζουαρζίας;

Πού κρύψατε τη σημαία σας; Αυτή που ξεδιπλώσατε για μια κουβέντα λέω. Μήπως μπορείτε να την απλώσετε πάλι και να τυλίξετε τη γη σας, για να τις παραδώσετε μαζί στα παιδιά σας; Ή βιάζεστε να τα στείλετε σερβιτόρους και κονσομασιέδες στο καζίνο, εργάτες κι υπαλλήλους του σκυφτού κεφαλιού σε ιδιωτικούς παραδείσους χτισμένους πάνω στη δημόσια γη, που είναι κανονικά δική σας και δική μου;

Η γη του Ελληνικού δεν τελειώνει στο καζάνι! Μπορεί να μη τη γνώρισα ελεύθερα, αλλά ξέρω! Απλώνεται μέχρι τη θάλασσα του Αγ. Κοσμά και μπορεί να είναι ελεύθερη γη για ελεύθερους ανθρώπους σαν εσένα και μένα.

Κι αυτό το βάζω πάνω απ΄ το χρήμα.

Πηγή: www.sinergasia.gr