Καλή χρονιά με χαμόγελα μεταδοτικά! #2

γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος

Πρώτη μέρα του 2017 και από νωρίς σκεφτόμουν να γράψω κάτι διαφορετικό από αυτά που έγραψα πριν από δυο χρόνια ακριβώς, αλλά για κάποιον απροσδιόριστο λόγο η έμπνευση δεν είχε καθόλου κέφια.

Αποφάσισα λοιπόν να επαναφέρω το ίδιο κείμενο, χωρίς να αλλάξω ούτε κεραία, όμως είχα να αναμετρηθώ όχι μόνο με τις συγκλονιστικές εξελίξεις που μεσολάβησαν στην πατρίδα μας, αλλά και να μετρήσω και την προσωπική μου συνέπεια - και βέβαια να τη μετρήσει και ο αναγνώστης μας.

Ξεκινώντας δεν γνωρίζω πόσα θα αλλάξω, προσθέσω ή αφαιρέσω. Ας το διαβάσουμε λοιπόν παρέα κι εγώ θα τονίζω τις αλλαγές και τις προσθαφαιρέσεις με διαφορετικό χρώμα που εσείς θα το βλέπετε κόκκινο...

*** * ***

Πρώτη μέρα του 2015 και σπάω το κεφάλι μου να γράψω δυο λόγια για τα πρώτα γενέθλια "εδώ στο νότο". Σκέφτομαι την αποκοτιά, τότε, την 28η δεκεμβριανή μέρα του 2013, χωρίς ιδιαίτερες γνώσεις, χωρίς βοήθεια. Και ως συνήθως η τόλμη μέτρησε περισσότερο από τη σκέψη και τις όποιες αναστολές.
 
Βασικός πυρήνας του εγχειρήματος ήταν το πάθος για ένα ιστολόγιο διαφορετικό από τα ήδη υπάρχοντα...

που θα παρουσιάζει ως είδηση αυτό που πραγματικά είναι και βοηθάει την κοινωνία και όχι τα κατασκευάσματα διαπλεκόμενων μέσων εκμαυλισμού...

που θα προβληματίζει αναδεικνύοντας τα ουσιαστικά σε χρόνους μνημονιακούς προτάγματα που σχετίζονται με την αλληλεγγύη, τον πολιτισμό, την παιδεία και την ανάπτυξη αντίστοιχων κινημάτων ανατροπής και δεν θα συσκοτίζει εμφανίζοντας ως ζωή ένα σύνολο ψευδαισθήσεων στιβαγμένων μέσα σε ένα δοκιμαστικό σωλήνα με χαμογελαστό γκλαμουράτο περιτύλιγμα...

που θα είναι απόλυτα μεροληπτικό στην υπεράσπιση των συμφερόντων και των δικαιωμάτων της δικής μας κοινωνικής τάξης και όχι δήθεν αντικειμενικό αλλά στην ουσία μικρογραφία του διαπλεκόμενου και διεφθαρμένου παρασιτικού συστήματος ΜΜΕ, κρατικοδίαιτων τραπεζιτών-μεγαλοεργολάβων και εξουσίας.

Αν σ' αυτά ήμουν συνεπής, τότε θαρρώ ότι έκανα το προσωπικό χρέος μου απέναντι στην κοινωνία των νοτίων προαστίων της Αθήνας που απευθύνεται το ιστολόγιο...

Με αυτή την έννοια δεν έχουν αξία διθύραμβοι περί του αριθμού των άρθρων μέσα σε τρία χρόνια ή περί του αριθμού των "χτυπημάτων" από την πρώτη τριετία... Αυτά μπορεί να έχουν τη δική τους αυταξία, σε καμία περίπτωση όμως δεν είναι αυτά που βάζουν το "συν-plus" στην ποιότητα που αυτή μάς διαφοροποιεί από το υπόλοιπο μιντιακό σύστημα των παράλιων συνοικιών...

Με αυτή την έννοια θα έλεγα πως ήμουν τυχερός, γιατί στην πορεία συναντήθηκα με συντρόφους-συντρόφισσες, φίλους- φίλες άξιους-άξιες που δώσανε την δική τους αυτενέργεια με τη δική τους προσωπική γραφή ή ακόμα στέλνοντας αξιόλογα κείμενα από το διαδίκτυο...

Όμως δεν θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό με την έννοια ότι βρεθήκαμε τυχαία, αλλά γιατί είχαμε πιο πριν συναντηθεί σε κοινούς αγώνες για μια καλύτερη ζωή για όλους μας... κι αυτό δεν ήταν τυχαίο, ήταν συνειδητό.

Από αυτή την άποψη, το 2017 δεν μπαίνει με τους καλύτερους οιωνούς, καθώς με κάποιους απ' αυτούς χώρισαν οι δρόμοι μας, αφού μεταξύ μας υψώθηκαν ξανά οι όμοιοι (πλασματικοί) τοίχοι που μας είχαν χωρίσει τις δυο-τρεις τελευταίες δεκαετίες του περασμένου αιώνα, αλλά η αισιοδοξία και η ιστορική γνώση με οδηγούν στην πεποίθηση ότι κι αυτοί οι χωρισμοί θα είναι πρόσκαιροι.

Παρόλα αυτά, χωρίς αυτό το πλέγμα συνεργατών -παλαιών και νέων που υπερκάλυψαν και αριθμητικά και ποιοτικά τις "απώλειες"- δεν θα μιλούσα με την ίδια υπερηφάνεια και συγκίνηση που τα λέω τώρα... και είμαι βέβαιος ότι ο καθένας και η καθεμιά τους με το ίδιο πάθος, την ίδια υπερηφάνεια και συγκίνηση μιλούν όταν σκέφτονται ή αναφέρονται στο "εδώ στο νότο"...

Γιατί "εδώ στο νότο" δεν συναντήθηκαν μόνο οι ιστορικές διαδρομές μας, η κοινότητα αντιλήψεων και αγώνων... "εδώ στο νότο" συναντήθηκαν οι ζωές μας, οι αγωνίες μας, τα συναισθήματά μας.

Και είμαι βέβαιος ότι όλοι μας εμπνευσθήκαμε και γράψαμε, όχι από κάποιο βίτσιο ή απωθημένο, ούτε επειδή απλά "τόχαμε"...

Εμπνευσθήκαμε και γράψαμε γιατί εκεί έξω υπάρχει κόσμος που επιμένει να αγωνίζεται και να κινεί την Ιστορία.

Είναι αυτός ο κόσμος που τη διετία που πέρασε ηττήθηκε με την υπογραφή του τρίτου μνημονίου και τις συνέπειές του, είχε όμως και τις δικές του -μετά από πολλά χρόνια- νίκες και κυρίως αισθάνεται ότι δεν απαξιώνονται οι ανθρώπινες ανάγκες του και η αξιοπρέπειά του.

Είναι αυτός ο κόσμος που -παρότι εξακολουθεί να πνίγεται στα προβλήματά του- ελπίζει ακόμα αισθανόμενος ότι το παραμικρό "περίσσευμα της πίτας" μοιράζεται σε ανθρώπους της δικής του κοινωνικής τάξης.

Είναι αυτός ο κόσμος που την ανέχειά του τη μοιράστηκε με εκατοντάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστες, όταν η "Ευρώπη του ανθρωπισμού" ύψωνε τείχη στην ανθρωπιά και άνοιγε κερκόπορτες στην ξενοφοβία και τον φασισμό.

Είναι αυτός ο κόσμος που πλέον προσβλέπει στην ενίσχυση του μετώπου εκείνων των ευρωπαϊκών πολιτικών δυνάμεων που αντιμάχονται τη λιτότητα και τον ακραίο νεοφιλελευθερισμό ο οποίος αποτελεί βόμβα στα θεμέλια της "κοινωνικής Ευρώπης".

Είναι ο κόσμος που σε εθνικό επίπεδο συνεχίζει να αγωνίζεται σε ένα ευνοϊκότερο περιβάλλον και για την επιβίωση, αλλά και για να ανθίσουν ο πολιτισμός και η μόρφωση, η ζωή και το χαμόγελο.
 
Καλή χρονιά με χαμόγελα μεταδοτικά!