ΓΗ και αρπαΓΗ

γράφει η Γιώτα Καραδήμα

Το τραγουδάκι της ανάπτυξης παίζεται σε πολλές χώρες και γλώσσες. Είναι ένα τραγούδι - ύμνος της νέας μορφής αποικιοκρατίας.

Σε υπανάπτυκτες χώρες, ο οδοστρωτήρας της ανάπτυξης με τυμπανοκρουσίες, κυβερνητικά χειροκροτήματα και υποκλίσεις έρχεται να σπείρει ευημερία και νέες θέσεις εργασίας.

Ο οδοστρωτήρας ισοπεδώνει τα πάντα... δάση, σπίτια, χωράφια, ζώα και αγρότες. Η γη δεσμεύεται για εξορύξεις, βιοκαύσιμα, ζαχαροκάλαμα και αγαθά που προορίζονται για πλούσιες χώρες. Οι εκκενώσεις γης συνοδεύονται με διώξεις αγροτών, βία, συλλήψεις, φυλακίσεις ακόμη και δολοφονίες. Παράπλευρες απώλειες για όσους ξεχνάνε την αξία του περιβάλλοντος και της ανθρώπινης ζωής μπροστά στην αξία του χρήματος. 

Ζήλεψε η Ελλαδίτσα λοιπόν την Ουγκάντα, την Καμπότζη, το Σουδάν, τη Μοζαμβίκη, την Παπούα Νέα Γουϊνέα και είπε να μπει κι αυτή στο χορό. Γιατί όχι; Πληρούμε τα κριτήρια: είμαστε σε κρίση, η διαφθορά κυβερνά και έχουμε διαρκώς πεινασμένους επιχειρηματίες. Τους τελευταίους τους βαφτίζουμε "ευεργέτες", τους νόμους για την προστασία του περιβάλλοντος τους παραβλέπουμε ή τους αντικαθιστούμε με προϊόντα συνοπτικών διαδικασιών. Οι αρχές (κρατικές, ενίοτε και τοπικές) μετατρέπονται σε λακέδες επιχειρηματιών. Τα ΜΜΕ παίζουν διαρκώς το τραγουδάκι της ανάπτυξης, για να σκεπάσουν τις φωνές διαμαρτυρίας για τις Σκουριές, τις παραλίες, το πρώην αεροδρόμιο του Ελληνικού και πόσα άλλα.

Μια πολύκροτη δίκη* για την αιματοβαμμένη ζάχαρη αναμενόταν στις αρχές Οκτωβρίου στη Βρετανία. 200 οικογένειες από την Καμπότζη ύψωσαν το ανάστημά τους εναντίον βρετανικής κολοσσιαίας βιομηχανίας ζάχαρης, που με τη βοήθεια ντόπιων συνεργατών, άρπαξε τη γη, εκτοπίζοντας τους χωρικούς σε παραπήγματα, μετατρέποντάς τους από ελεύθερους αγρότες σε εργάτες μιας ξένης πλέον γης (οι θέσεις εργασίας που λέγαμε;). Η εταιρεία λέει ότι η γη αυτή νόμιμα εκχωρήθηκε από φορέα της καμποτζιανής κυβέρνησης (κάτι σαν το δικό μας ΤΑΙΠΕΔ δηλ.).

Η παραπάνω υπόθεση θυμίζει -τηρουμένων των αναλογιών- μια δίκη που αφορά τα του τόπου μας. Στις 17 Νοεμβρίου, ημέρα γιορτής για τη Δημοκρατία, το δικαστήριο έκρινε ότι η διεκδίκηση και λειτουργία του 129 ΠΥ ως χώρου πρασίνου και αναψυχής για τους πολίτες, είναι παράνομη και καταδίκασε όσους υπερασπίστηκαν τις ανάγκες δημοτών και κατοίκων, με την κατηγορία της κατάληψης δημόσιου χώρου. Ο νόμος εφαρμόστηκε. Ο δημόσιος αυτός χώρος μπορεί άνετα πλέον να προσφερθεί μέσω ΤΑΙΠΕΔ σε ιδιώτη επιχειρηματία!!! Αδυνατώ να καταλάβω… Αναλογιζόμενη ειδικά, τη μη εφαρμογή του νόμου στην περίπτωση του ΚΥΤ, την αδιαφάνεια και παντελή έλλειψη νομιμότητας στην εκχώρηση του πρώην αεροδρομίου Ελληνικού, νιώθω να εμπαίζεται η νοημοσύνη μου.

Η υγεία και η ανάγκη των εκατομμυρίων κατοίκων της τσιμεντόπληκτης Αθήνας για οξυγόνο και χώρους πρασίνου παραγκωνίζεται, για να γεμίζουν οι ήδη ξέχειλες τσέπες λίγων επιχειρηματιών.

Το τραγουδάκι της ανάπτυξης πρέπει να έχει ρίμα για να εντυπώνεται καλύτερα και αφού στην ελληνική γλώσσα οι λέξεις «γη» και «αρπαγή» είναι ομοιοκατάληκτες, οι ενορχηστρωτές του πάνε να τις συνδυάσουν…

(* για την ιστορία, η δίκη αναβλήθηκε)

Πηγή: www.sinergasia.gr