γράφει ο Ρεμπελίσκος
Ο Αλέξης γύρισε πριν λίγες ημέρες από τις Βρυξέλλες στην Αθήνα κουβαλώντας τον Παρθενώνα της σύγχρονης Ευρώπης.
Έξω από αριθμούς και ποσοστά, οι εταίροι μας έδωσαν με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο το μήνυμα πως η Ένωση αυτή
έχει προ πολλού πάψει να είναι πολιτική, πως είναι οι εκπρόσωποι μίας συγκεκριμένης τάξης, που σκοπό έχει να μην αφήσει καμία άλλη πολιτική να ανατρέψει την πορεία της.
Ακόμα κι εάν αυτή προέρχεται από εκλογές όχι σε μία, αλλά και σε περισσότερες χώρες.
Ο Αλέξης Τσίπρας ύψωσε το ανάστημά του και δήλωσε πως ένα τέτοιο σχέδιο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δήλωσε σοκαρισμένος και η κοινή γνώμη απάντησε, δια των δημοσκοπήσεων, πως το μαστίγωμα με το κοινό νόμισμα αφήνει πιο ευρωπαϊκό σημάδι που ταιριάζει και με το μεσογειακό μαύρισμα, γι’ αυτό και το αντέχει.
Τι είναι αυτό που κάνει την μεγάλη πλειοψηφία όσων καλούνται από τις εταιρείες δημοσκοπήσεων να απαντήσουν, να δηλώνουν ακόμα ερωτευμένοι με το κατασκεύασμα των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης;
Στην αρχή ήταν η Ευρώπη των λαών, της αλληλεγγύης και της συναδέλφωσης και… it was good.
Οι φίλοι μας, που μας αγαπάνε και τους αγαπάμε, και που έχουμε κοινές αναφορές, και που γουστάρουμε να κάνουμε παρέα μαζί τους. Τόσο καλή παρέα, που λέγαμε να ενοποιηθούμε και πολιτικά.
Όμως μετά από λίγο καιρό, η «πολιτική ενοποίηση» έγινε οικονομική, και αντί για την αλληλεγγύη, τη συναδέλφωση και όλα τα άλλα τα ωραία, η βάση της ενοποίησης ήταν οι όροι που βάζουν οι δανειστές στους δανειζόμενους.
Μάλιστα, αυτό ήρθε και έδεσε όταν πήραν επ’ ώμου αρκετά ακόμη από τα βάρη μας, για να μας τα πετάξουν στην πλάτη απλώς λίγο αργότερα. Και όχι για να μας ανακουφίσουν δια παντός από αυτά, όπως επιμελώς είχαν αναλάβει να μας πουλήσουν οι εγχώριοι βαστάζοι τους.
Από τη στιγμή που η σχέση που έχουμε μαζί τους έχει καταλήξει απολύτως οικονομική και δεν φαίνεται να εδράζεται σε κάποιο άλλο πολιτικοπολιτισμικό πεδίο, τα κριτήρια με τα οποία θα πρέπει να κρίνουμε τι θα κάνουμε θα πρέπει να είναι εξίσου οικονομικά. Και όχι συγκινησιακά.
Το μόνο πολιτικό που υπάρχει πλέον στις σκέψεις των εταίρων μας, αλλά και στις προτεινόμενες λύσεις τους, είναι ο θάνατος της πολιτικής.
Σύμφωνα με το σκεπτικό τους, το οποίο υποδηλώνουν ξεκάθαρα οι πράξεις τους, τα όρια της πολιτικής του ευρωσυστήματος έχουν τεθεί από καιρό στο δεξί άκρο του «δημοκρατικού τόξου».
Αυτά τα όρια που επιτρέπουν μόνο σε κάτι ΔΗΜΑΡ να αναπνέουν υπερήφανα που έχουν καταφέρει να κρατήσουν την Αριστερά μέσα στους τίτλους τους. Οποιαδήποτε άλλη πολιτική απορρίπτεται εξ’ αρχής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την εκλογή του μέχρι και σήμερα, δεν μπορεί να ισχυριστεί πως έχει βάλει και προμετωπίδα την Αριστερά. Άλλωστε, με τι θράσος να κάνει κάτι τέτοιο όταν διαπραγματεύεται στη βάση των προηγούμενων εφαρμοσμένων πολιτικών.
Τα ακόμα πιο στενά όρια που φροντίζει να θέσει η πλειοψηφία των πολιτών της χώρας, η οποία στηρίζει με εντυπωσιακά ποσοστά την παραμονή της χώρας στη νομισματική ένωση, ανάγκασαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να διαπραγματευτεί με το όπλο στο τραπέζι. Μόνο που τις σφαίρες δεν τις είχε στη θαλάμη αλλά στις αποθήκες.
Μόλις ο Αλέξης έκανε να τις βγάλει από τη θήκη, οι πέντε μαζεύτηκαν και συμφώνησαν πως θα πρέπει να μείνουν ενωμένοι. Η δόση που δεν καταβλήθηκε στο ΔΝΤ ήταν αρκετή για να εμφανίστούν έντονα στερητικά. Ρίξτε μόνο μια ματιά στα κρατικά ομόλογα των Ιταλών, των Ισπανών, των Ιρλανδών. Έως και των Γερμανών.
Πήγαιναν για λύση και τους βγαίνει κρίση. Χρέους. Κι αυτή δεν θα μιλάει ελληνικά. Ρωτήστε τον Ομπάμα.
Τώρα, όλοι περιμένουν με κομμένη την ανάσα την επόμενη κίνηση της Ελλάδας και θα μπορούσε κανείς να πει πως μοιάζουν ήδη να κινούνται στον ρυθμό.
Την μπαγκέτα όμως την κρατάει ο κόσμος. Και είναι ακόμα ακουμπισμένη στο τραπεζάκι δίπλα από τον καναπέ, ανάμεσα στο τηλεκοντρόλ και τους λογαριασμούς.
Πηγή: rebeliskos.wordpress.com
Ακόμα κι εάν αυτή προέρχεται από εκλογές όχι σε μία, αλλά και σε περισσότερες χώρες.
Ο Αλέξης Τσίπρας ύψωσε το ανάστημά του και δήλωσε πως ένα τέτοιο σχέδιο δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό, ο Ευκλείδης Τσακαλώτος δήλωσε σοκαρισμένος και η κοινή γνώμη απάντησε, δια των δημοσκοπήσεων, πως το μαστίγωμα με το κοινό νόμισμα αφήνει πιο ευρωπαϊκό σημάδι που ταιριάζει και με το μεσογειακό μαύρισμα, γι’ αυτό και το αντέχει.
Τι είναι αυτό που κάνει την μεγάλη πλειοψηφία όσων καλούνται από τις εταιρείες δημοσκοπήσεων να απαντήσουν, να δηλώνουν ακόμα ερωτευμένοι με το κατασκεύασμα των Βρυξελλών και της Φρανκφούρτης;
Στην αρχή ήταν η Ευρώπη των λαών, της αλληλεγγύης και της συναδέλφωσης και… it was good.
Οι φίλοι μας, που μας αγαπάνε και τους αγαπάμε, και που έχουμε κοινές αναφορές, και που γουστάρουμε να κάνουμε παρέα μαζί τους. Τόσο καλή παρέα, που λέγαμε να ενοποιηθούμε και πολιτικά.
Όμως μετά από λίγο καιρό, η «πολιτική ενοποίηση» έγινε οικονομική, και αντί για την αλληλεγγύη, τη συναδέλφωση και όλα τα άλλα τα ωραία, η βάση της ενοποίησης ήταν οι όροι που βάζουν οι δανειστές στους δανειζόμενους.
Μάλιστα, αυτό ήρθε και έδεσε όταν πήραν επ’ ώμου αρκετά ακόμη από τα βάρη μας, για να μας τα πετάξουν στην πλάτη απλώς λίγο αργότερα. Και όχι για να μας ανακουφίσουν δια παντός από αυτά, όπως επιμελώς είχαν αναλάβει να μας πουλήσουν οι εγχώριοι βαστάζοι τους.
Από τη στιγμή που η σχέση που έχουμε μαζί τους έχει καταλήξει απολύτως οικονομική και δεν φαίνεται να εδράζεται σε κάποιο άλλο πολιτικοπολιτισμικό πεδίο, τα κριτήρια με τα οποία θα πρέπει να κρίνουμε τι θα κάνουμε θα πρέπει να είναι εξίσου οικονομικά. Και όχι συγκινησιακά.
Το μόνο πολιτικό που υπάρχει πλέον στις σκέψεις των εταίρων μας, αλλά και στις προτεινόμενες λύσεις τους, είναι ο θάνατος της πολιτικής.
Σύμφωνα με το σκεπτικό τους, το οποίο υποδηλώνουν ξεκάθαρα οι πράξεις τους, τα όρια της πολιτικής του ευρωσυστήματος έχουν τεθεί από καιρό στο δεξί άκρο του «δημοκρατικού τόξου».
Αυτά τα όρια που επιτρέπουν μόνο σε κάτι ΔΗΜΑΡ να αναπνέουν υπερήφανα που έχουν καταφέρει να κρατήσουν την Αριστερά μέσα στους τίτλους τους. Οποιαδήποτε άλλη πολιτική απορρίπτεται εξ’ αρχής.
Ο ΣΥΡΙΖΑ, από την εκλογή του μέχρι και σήμερα, δεν μπορεί να ισχυριστεί πως έχει βάλει και προμετωπίδα την Αριστερά. Άλλωστε, με τι θράσος να κάνει κάτι τέτοιο όταν διαπραγματεύεται στη βάση των προηγούμενων εφαρμοσμένων πολιτικών.
Τα ακόμα πιο στενά όρια που φροντίζει να θέσει η πλειοψηφία των πολιτών της χώρας, η οποία στηρίζει με εντυπωσιακά ποσοστά την παραμονή της χώρας στη νομισματική ένωση, ανάγκασαν την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ να διαπραγματευτεί με το όπλο στο τραπέζι. Μόνο που τις σφαίρες δεν τις είχε στη θαλάμη αλλά στις αποθήκες.
Μόλις ο Αλέξης έκανε να τις βγάλει από τη θήκη, οι πέντε μαζεύτηκαν και συμφώνησαν πως θα πρέπει να μείνουν ενωμένοι. Η δόση που δεν καταβλήθηκε στο ΔΝΤ ήταν αρκετή για να εμφανίστούν έντονα στερητικά. Ρίξτε μόνο μια ματιά στα κρατικά ομόλογα των Ιταλών, των Ισπανών, των Ιρλανδών. Έως και των Γερμανών.
Πήγαιναν για λύση και τους βγαίνει κρίση. Χρέους. Κι αυτή δεν θα μιλάει ελληνικά. Ρωτήστε τον Ομπάμα.
Τώρα, όλοι περιμένουν με κομμένη την ανάσα την επόμενη κίνηση της Ελλάδας και θα μπορούσε κανείς να πει πως μοιάζουν ήδη να κινούνται στον ρυθμό.
Την μπαγκέτα όμως την κρατάει ο κόσμος. Και είναι ακόμα ακουμπισμένη στο τραπεζάκι δίπλα από τον καναπέ, ανάμεσα στο τηλεκοντρόλ και τους λογαριασμούς.
Πηγή: rebeliskos.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου