Για πόσο ακόμα;

γράφει η Στέλλα Ρήγα

Μέσα στα γαλάζια νερά του Αιγαίου η γυναίκα πόνεσε αλλά και γέλασε δυνατά και οι αντίλαλοι του γέλιου έκρυψαν τα δάκρυα της προηγούμενης μέρας, έφεραν στην αγκαλιά της μια νέα ύπαρξη.

Το ίδιο πέλαγος που φέρνει το γέλιο της χαράς, φέρνει και τα δάκρυα του πόνου.

Η προχτεσινή μέρα έφερε μια μαχαιριά στην καρδιά και στη μάνα, βλέποντας το άψυχο κορμάκι του Αϊλάν στην ακρογιαλιά της Τουρκίας.

Μια μαχαιριά για να ξυπνήσουν οι συνειδήσεις, να σταματήσει η υποκρισία, μια μαχαιριά για να σκεφτούν οι κοσμοκράτορες, να αναλογιστούν τις ευθύνες τους και την αδιαφορία τους για το μεγάλο πρόβλημα της προσφυγιάς.

Όταν η συμφορά δεν χτυπάει την δική μας πόρτα, όταν ο πόνος δεν απειλεί τη δική μας καλοπέραση, τότε αφηνόμαστε και μας παρασύρουν τα θέλω και οι πρωτοβουλίες των άλλων, τότε δεν θέλουμε να θεωρούμαστε συνυπεύθυνοι.

Όμως τότε η ευθύνη είναι όλων μας και εξισώνεται με την ανοχή μας στην αδικία που πραγματοποιείται μπροστά στα μάτια μας.

Πόσο ζυγίζει αυτό το έγκλημα; Το έγκλημα με θύματα τους πρόσφυγες που δεν ζητούν μια καλύτερη ζωή, αλλά ικετεύουν για το δικαίωμα στη ζωή γι αυτούς και για τα παιδιά τους.

Εμείς λοιπόν οι απόγονοι των προσφύγων της Θράκης, της Μικρασίας, του Πόντου κ.λ.π., οι απόγονοι των μεταναστών... αλλά και όσοι απλά έχουμε ακούσει για το δράμα της προσφυγιάς και της μετανάστευσης, όσοι αντιλαμβανόμαστε όχι μόνο τη φρίκη των πολέμων, αλλά και τις αιτίες που τους γεννούν...

Όλοι εμείς πρέπει να ευαισθητοποιηθούμε και να αντισταθούμε.

Να απαλύνουμε τον πόνο που προκαλεί σ' αυτούς τους ανθρώπους ο πόλεμος και η φυγή. Να συμμετέχουμε ενεργά στα κινήματα αλληλεγγύης με όποιον τρόπο μπορούμε...

Και κυρίως να (ξανα)οργανώσουμε ένα πλατύ κίνημα ειρήνης. Τώρα, που για το μεγαλύτερο πρόβλημα του αιώνα που αντιμετωπίζει η Ευρώπη, αιτία είναι ο πόλεμος. Τώρα, που ένα τόσο αναγκαίο κίνημα είναι ανύπαρκτο.

Τώρα που κυριαρχεί η ανθρωποφαγία και η λατρεία του κέρδους…

Ας ψάξουμε λίγο μέσα μας να δούμε τι σημαίνει αλληλεγγύη και ανθρωπιά κι ας γίνουν τα νεκρά κορμιά αυτών των παιδιών ένα προσκλητήριο ενάντια στον πόλεμο και τις αιτίες που τον τρέφουν.

Ας κινητοποιηθούμε οι λαοί της πολιτισμένης Ευρώπης, γιατί η ζωή αυτών των παιδιών αξίζει όσο και η ζωή των δικών μας παιδιών.