Η... στάμνα, ο Σόιμπλε και το μέλλον

του Γιάννη Κουτσοκώστα

Πάνω που είχε αρχίσει να μας... λείπει, νά 'τος και πάλι εδώ. Σαν έτοιμος από καιρό, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε δεν λέει να αφήσει τίποτα να πέσει κάτω σε ό,τι αφορά την Ελλάδα.

Και το κάνει, μάλιστα, με τον δικό του τρόπο. Με το σαρδόνιο και ακαταμάχητα μοχθηρό χαμόγελό του, εξαπέλυσε τις γνωστές του απειλές, κρυμμένες αυτή τη φορά πίσω από τη γνωστή παροιμία για τη στάμνα, που κινδυνεύει να σπάσει αν πάει πολλές φορές στη βρύση.

Το καταλάβαμε. Εννοεί να μη ζητάμε πολλά και πολλές φορές, γιατί μπορεί να χάσουμε τα πάντα και με τη μία.

Καταλάβαμε επίσης και κάτι άλλο: ότι ο λύκος κι αν εγέρασε... είναι πάντα λύκος. Σκληρός και άγριος, αλλά... λύκος, επικίνδυνος κυρίως για τα πρόβατα. Γιατί μόνο τα πρόβατα δεν είναι σε θέση να καταλάβουν πού το πάει ο λύκος. Μόνο οι αφελείς δεν μπορούν να διακρίνουν τι ακριβώς εκφράζει και τι εξυπηρετεί ο χερ Σόιμπλε.

Και μόνο οι σκοπίμως ύποπτοι και ανύποπτοι δεν μπορούν πλέον να διακρίνουν πόσο επικίνδυνη είναι για την Ελλάδα και την Ευρώπη η εμμονή των κυρίαρχων κύκλων του Βερολίνου να ασχολούνται με τη... στάμνα του Τσίπρα την ώρα που ο κόσμος φλέγεται. Την ώρα, δηλαδή, που η Ευρώπη «πνίγεται» από την πρωτοφανή προσφυγική κρίση, «παγώνει» από την επέλαση της Ακροδεξιάς, τρομάζει από τους τρομοκράτες του ISIS και βλέπει την οικονομία της να βολοδέρνει και να αδυνατεί να ξεφύγει από τον εφιάλτη της ύφεσης.

Θα περίμενε κάποιος όλα αυτά τουλάχιστον να προβληματίσουν τον δαιμόνιο και κατά τα άλλα φανατικό ευρωπαϊστή Σόιμπλε. Να δει κάπως διαφορετικά και με μεγαλύτερο σκεπτικισμό τα γεγονότα και τις εξελίξεις. Να το πάρει αλλιώς το τιμόνι. Κι όμως.

Επιμένει να «ανησυχεί» για τη... στάμνα της Ελλάδας και κάνει ό,τι περνάει από το χέρι του για να τη δει να σπάει. Και το κάνει κυνικά, εμμονικά και αστόχαστα, αδιαφορώντας για τις συνέπειες στην Ελλάδα αλλά και την Ευρώπη. Θέτει, για παράδειγμα, η ελληνική κυβέρνηση θέμα συζήτησης για αποχώρηση του ΔΝΤ από την Ευρώπη και ο Σόιμπλε απαντά με την... ξαναζεσταμένη απειλή του Grexit. Υπαινίσσεται η Ελλάδα, αλλά και άλλες χώρες, ότι υπάρχει ανάγκη χαλάρωσης του Μνημονίου για να αντιμετωπιστεί η πίεση του προσφυγικού και εφευρίσκεται ο... μπαμπούλας του Schengen-exit.

Ο Σόιμπλε και ο ΣΥΡΙΖΑ

Μια εξήγηση θα μπορούσε να είναι ότι ο Σόιμπλε απλά ακονίζει τα... μαχαίρια του και οργανώνεται εν όψει της νέας φάσης των διαπραγματεύσεων για την αξιολόγηση του ελληνικού προγράμματος, η οποία θα οδηγήσει και στη μεγάλη συζήτηση για την ελάφρυνση του χρέους.

Και ότι η Ευρώπη του Σόιμπλε, σε αυτή τη φάση, θέλει πάση θυσία τον... φερετζέ του ΔΝΤ για να κρύψει το σκληρό της πρόσωπο και τις νεοφιλελεύθερες επιλογές στις οποίες δογματικά επιμένει. Και κρυπτόμενος πίσω από το ΔΝΤ, επιχειρεί να επιβάλει στην Ελλάδα τις απαράδεκτες πολιτικές του ταμείου, προκειμένου στη συνέχεια να διοχετευθούν και στην υπόλοιπη Ευρώπη.

Άραγε τι ακριβώς συμβαίνει; Τι είναι αυτό που σπρώχνει τον Γερμανό υπουργό Οικονομικών σε τόσο εξώφθαλμα ακραίες επιλογές, τις οποίες κανείς πλέον δεν υπερασπίζεται ανοιχτά στην Ευρώπη; Ασφαλώς δεν είναι μίσος και θυμός προς την Ελλάδα αυτό που εκπέμπει κατά καιρούς ο χερ Σόιμπλε.

Είναι όμως μίσος και θυμός προς την κυβέρνηση της Αριστεράς. Αυτή του κάθεται στο... στομάχι, αυτή θα ήθελε να δει να αποτυγχάνει, να απαξιώνεται, να καταρρέει. Και ασφαλώς πολύ θα ήθελε στη θέση του Τσίπρα να ξαναδεί τον Σαμαρά ή τον Άδωνι και, γιατί όχι, και τον Μιχαλολιάκο.

Οι λόγοι είναι απλοί και είναι πολιτικοί. Γιατί η κυβέρνηση της Αριστεράς ήταν η πρώτη σε ολόκληρη την Ευρώπη που αμφισβήτησε ανοιχτά τις πολιτικές της λιτότητας και επιχείρησε να περιγράψει έναν άλλο δρόμο για την Ευρώπη. Τότε ήταν σχεδόν μόνη.

Τώρα δεν είναι. Το προσφυγικό, η τρομοκρατία, οι σφαγές στο Παρίσι έχουν αλλάξει τα δεδομένα. Τα πράγματα έχουν σοβαρέψει απότομα και δραματικά και θέτουν μπροστά στις ευρωπαϊκές ηγεσίες αμείλικτα διλήμματα. Διλήμματα ζωής ή θανάτου.

Οι επιλογές για το μέλλον της Ευρώπης δεν μπορεί να είναι ούτε οι πολιτικές της οικονομικής βαρβαρότητας ούτε του πολιτικού και κοινωνικού εκφασισμού. Δεν είναι μοιραίο η Ευρώπη να συνθλιβεί κινούμενη ανάμεσα στη Σκύλλα και τη Χάρυβδη. Στον Σόιμπλε και στη Λεπέν. Θα υποχρεωθεί, έστω και αναγκαστικά, να συζητήσει και να αναζητήσει άλλους δρόμους, μακριά από αυτές τις δύο καταστροφικές κατευθύνσεις.

Κι όμως, η Ευρώπη αλλάζει

Ήδη χώρες όπως η Γαλλία και η Ιταλία πιέζουν ανοιχτά για χαλάρωση της λιτότητας και ενίσχυση των αναπτυξιακών πολιτικών. Στο Βερολίνο, μόλις χθες, ο εταίρος της Μέρκελ στον κυβερνητικό συνασπισμό, ο σοσιαλδημοκράτης Γκάμπριελ, μίλησε ανοιχτά για την ανάγκη να εγκαταλειφθούν οι πολιτικές της λιτότητας γιατί, όπως είπε, αυτές οδήγησαν σε αδιέξοδο και συνέβαλαν στην επέλαση της Ακροδεξιάς στη Γαλλία. Αλλά και χώρες όπως η Πορτογαλία φεύγουν από την επιρροή του Βερολίνου, ενώ και η Ισπανία, που ψηφίζει την άλλη Κυριακή, ετοιμάζεται πιθανότατα να γυρίσει σελίδα.

Αν επιβεβαιωθούν όλα αυτά στην πράξη και στον χρόνο, ας μείνει ο χερ Σόιμπλε και όσοι γοητεύονται από τις ιδέες του να παίζουν τα ρέστα τους για να σώσουν ό,τι σώζεται από τις πολιτικές της λιτότητας και της καταστροφής. Πολιτικές που όχι μόνο δεν αντιμετώπισαν την οικονομική κρίση, αλλά πολλαπλασίασαν τα προβλήματα, στρέβλωσαν την εικόνα της Ευρώπης και επανέφεραν τα φαντάσματα του φασισμού στη Γηραιά Ήπειρο.

Η πρόσφατη νίκη της Λεπέν στη Γαλλία, η άνοδος του ακροδεξιού κόμματος στην ίδια τη Γερμανία, η εξάπλωση του ευρωσκεπτικισμού και της ξενοφοβίας έχουν τη «σφραγίδα» του Σόιμπλε και του νεοφιλελεύθερου ιερατείου των Βρυξελλών.

Είναι ένα «κοστούμι» στο οποίο δεν χωράει και δεν το αντέχει η Ευρώπη. Κι αν δεν το αλλάξει, και μάλιστα γρήγορα, δεν έχει μέλλον.

Πηγή: www.avgi.gr