Σκέψεις και προβληματισμοί μπροστά στην κάλπη

γράφει ο Νίκος Χατζηγιαννάκης

Η σιωπή σε οριακές ιστορικές στιγμές σαν τη σημερινή δεν είναι χρυσός, όσο αποκαμωμένοι κι αν αισθανόμαστε από τις ανατροπές και τον ασταμάτητο βομβαρδισμό

των γεγονότων.

Αυτή ακριβώς την ανάγκη επικοινωνίας και διασταύρωσης απόψεων έρχεται να υπηρετήσει το παρόν κείμενο.

Έχουμε και λέμε λοιπόν.

1. Οι επικείμενες εκλογές είναι κρισιμότερες κι αυτές του Ιανουαρίου γιατί θα προκύψει αναγκαστικά από αυτές κυβέρνηση μακράς πνοής.
   
2. Οι εκλογές κατέστησαν αναπόφευκτες όχι μόνο γιατί χάθηκε η δεδηλωμένη αλλά κυρίως γιατί η δημοκρατική τάξη επέβαλε νέα λαϊκή εντολή, αφού αθετήθηκε μέρος των διακηρύξεων του κόμματος που κυβερνούσε.
   
3. Στις εκλογές καταγράφονται οι διαθέσεις του λαού, πρωταρχικά όμως κρίνεται ποιος και πως θα διαχειριστεί το μέλλον του τόπου. Από το θεμελιώδες αυτό ερώτημα κανένας μας δεν μπορεί να ξεφύγει με υπεκφυγές και άλλοθι.
   
4. Η απογοήτευση, ο θυμός και η μελαγχολία είναι κατανοητές συναισθηματικές αντιδράσεις της στιγμής, αν κυριαρχήσουν όμως οδηγούν είτε στην απόδραση από την πραγματικότητα (αποχή, άκυρο, λευκό) είτε στην τιμωρητική και σπαταλημένη ψήφο σε χαβαλέδες, γραφικούς και ψευτοτσαμπουκάδες ή ακόμα σε μονόχνωτους κοσμοκαλόγερους της πολιτικής.
   
5. Οι αφορισμοί, ο μηδενισμός και η ισοπέδωση των πάντων δεν είναι στάση ευθύνης, απεναντίας δείχνει αδυναμία, πνευματική τεμπελιά και έλλειψη διάθεσης να συγκρίνουμε, να μελετήσουμε, να στοχαστούμε, να σκεφτούμε με λογισμό αλλά και όνειρο.
   
6. Η πολιτική και ιδιαίτερα η κυβερνητική αν, στο όνομα της συνέπειας και ιδεολογικής καθαρότητας, δεν παίρνει υπόψη το συσχετισμό δυνάμεων, τα φρόνημα και πολιτικό υπόβαθρο του λαού, είναι τυχοδιωκτική και τελικά άχρηστη.
   
7. Τα κόμματα δεν δημιουργούνται τυχαία και από παρθενογένεση. Όλα ανεξαιρέτως εκφράζουν και εξυπηρετούν συγκεκριμένες κοινωνικές τάξεις και συμφέροντα. Όσοι αδυνατούν να ξεχωρίσουν, πίσω από τα παραπειστικά λόγια, ποιοι εκπροσωπούν τους πολλούς και αδύναμους και ποιοι τους λίγους και ισχυρούς, ποιοι προσβλέπουν σε μια ανθρώπινη κοινωνία συνοχής και αλληλεγγύης και ποιοι σε μια ανταγωνιστική κοινωνία αλληλοεξόντωσης, συχνά οδηγούνται σε επιλογές ασύμφορες και καταστροφικές για το μέλλον τους.
   
8. Ένα κυβερνητικό κόμμα οφείλει να κατοχυρώνει την εσωκομματική δημοκρατία, ταυτόχρονα όμως οφείλει να λειτουργεί σαν μαχόμενος στρατός, με στιβαρή ηγεσία, συνοχή, αυτοθυσία, αυτοδέσμευση, αυτοπειθαρχία και συναίσθηση ευθύνης όλου του «στρατεύματος» , διαφορετικά γίνεται σκορποχώρι στην πρώτη τουφεκιά.
   
9. Οι πρόσφατες εξελίξεις απέδειξαν ότι δυστυχώς δεν έλειψαν ποτέ στην πολιτική ιστορία οι αγνώμονες, οι υπονομευτές, οι καταχραστές της εμπιστοσύνης, οι σφετεριστές συλλογικών αγώνων και νικών, οι πανικόβλητοι μπροστά στις δυσκολίες, οι πριονιστές μιας ανεκτικής και αντιαυταρχικής ηγεσίας, ανεξάρτητα αν έχουν ή δεν έχουν το δίκιο με το μέρος τους.
   
10. Η αντίθεση μνημόνιο-αντιμνημόνιο δεν μπορεί να καθορίζει μονοδιάστατα τις πολιτικές μας προτιμήσεις. Κάθε παράταξη καταθέτει την προϊστορία της, τα δείγματα γραφής, τις αξίες και τα οράματα της, το ύφος και το ήθος των στελεχών της, τις κοινωνικές της αναφορές, τις αγωνιστικές της περγαμηνές, τη βούληση ή μη σύγκρουσης με κατεστημένα συμφέροντα, τον αυθεντικό ή κίβδηλο πατριωτισμό της. Αυτά κι ακόμα περισσότερα αποτελούν το μέτρο των συγκρίσεων και των τελικών επιλογών μας.
    
11. Η μικρή Ελλάδα με τη σθεναρή της στάση τους προηγούμενους μήνες δημιούργησε ρωγμές και άνοιξε τη συζήτηση για μια διαφορετική Ευρώπη. Θα ήταν λοιπόν παράδοξο έως παράλογο, εμείς που υψώσαμε ανάστημα αξιοπρέπειας και εθνικής περηφάνιας, να παλινορθώσουμε τους φίλους και υποτακτικούς των σκληρών νεοφιλελεύθερων της Ευρώπης που τιμωρητικά επιβάλλουν στις χώρες της περιφέρειας πολιτικές κοινωνικής ερήμωσης.
    
12. Ο λαός μας για δεκαετίες ήταν ιδιαίτερα γαλαντόμος με τα κόμματα που οδήγησαν τη χώρα στη χρεωκοπία και την παρακμή, χαρίζοντας τους θηριώδη ποσοστά 40-48%. Δεν έπραξε όμως το ίδιο με το ΣΥΡΙΖΑ, κάτω από την πίεση του φόβου και της προπαγάνδας των ΜΜΕ. Μήπως, τώρα που ξεκαθαρίστηκε το τοπίο, δικαιούνται μια δεύτερη πιο πλουσιοπάροχη ευκαιρία αυτοί που δεν πρόλαβαν να κυβερνήσουν ναρκοθετημένοι από παντού; Μήπως δηλαδή αξίζει να δοκιμαστούν χωρίς την ομηρεία από τις δυνάμεις που αποκήρυξε ο λαός μας;
    
13. Η επιστροφή του παλιού φθαρμένου καθεστώτος θα είναι μια ολοκληρωτική ήττα της κοινωνίας μας και ιδιαίτερα των λαϊκών τάξεων που έκαναν πολλές υπερβάσεις τα τελευταία χρόνια, με πιο πρόσφατη το ανεπανάληπτο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος. Οι συνέπειες μιας τέτοιας οπισθοχώρησης θα ήταν καταλυτικές σε όλα τα επίπεδα.
    
14. Είναι αυτονόητο ότι οι παραπάνω σκέψεις δεν διεκδικούν το αλάθητο, ίσως και να αδικούν ιδέες και πρόσωπα. Βεβαιότητες και απόλυτες αλήθειες περιφέρουν ευτυχώς μόνο τα ιερατεία κάθε μορφής. Είναι άλλωστε μέσα στο παιχνίδι της ζωής και της ιστορίας οι ματαιώσεις και διαψεύσεις προβλέψεων και ελπίδων. Ας ευχηθούμε τουλάχιστον να είναι οι τελευταίες.