γράφει ο Δημήτρης Βάσσιος
Είναι περίεργο, αλλά συμβαίνει... Για εμάς που γράφουμε ενίοτε πολλά και σχετικά εύκολα, είναι δύσκολο να γράψουμε δυο αράδες όταν φεύγει από τη ζωή ένα αγαπημένο μας πρόσωπο.
Σαν ντοκιμαντέρ μικρής διάρκειας περνάνε μπροστά μας όλες οι στιγμές που ζήσαμε (ή δεν ζήσαμε) μαζί και -όταν αυτές επιχειρούμε να τις βάλουμε σε μια σειρά- δεν βαραίνουν οι πιο αντιπροσωπευτικές, αλλά οι πιο "δύσκολες" κι έτσι κάνουμε ένα κουβάρι το χαρτί με τις σκέψεις μας και προτιμάμε να το πετάξουμε.