Του Κώστα Ζαχαριάδη*
 
Με την απόφαση να δοθεί άδεια στον Νίκο Ρωμανό να σπουδάσει, τελικά νίκησε ο πολιτισμός. Η αξία της ζωής ενός ανθρώπου μπήκε, έστω και έπειτα από ένα μήνα κυβερνητικού πείσματος και επίδειξης κυνικής αυστηρότητας, πάνω από την πολιτική, πάνω από το γράμμα του νόμου και μέσα ακριβώς στο πνεύμα του.

Είναι και η απόδειξη ότι τελικά η αντιπολίτευση μπορεί να συνεργαστεί. Κι όταν συμβαίνει αυτό, έρχονται μόνο νίκες. Ίσως τώρα να δυσαρεστήθηκαν οι οπαδοί της σκληρότητας.

Ποιοι ειναι αυτοί τελικά; Αρχικά οι Γεωργιάδης, Πλεύρης που διαφοροποιήθηκαν απο το "ομόφωνα" της αίθουσας. Εκλογές έρχονται, πρέπει να προετοιμάσουν τα σκληρά ακροατήρια, πέρα απο τα προσωπικά τους πιστεύω.

Σκληροί επίσης αποδείχτηκαν οι προοδευτικοί του Ποταμιού, που ξεπέρασαν ακόμα και τον ίδιο τον υπουργό Δικαιοσύνης που τελικά υποχώρησε. Το Ποτάμι, με την ανακοίνωσή του, λίγες ώρες πριν η κυβέρνηση κάνει πίσω, εκδήλωσε τον φόβο του μη τυχόν και καταργηθούν οι φυλακές με τον ΣΥΡΙΖΑ. Δεν φαίνεται όμως να αισθάνθηκε κανέναν φόβο μήπως καταργηθεί η πεμπτουσία της Δικαιοσύνης ως μηχανισμός σωφρονισμού και όχι ως εκδίκησης ή τιμωρίας.