γράφει η Στέλλα
Ρήγα-Λεμπέση
Είχα κλειστή την τηλεόραση, όπως σχεδόν όλη την ημέρα, γιατί έχω βαρεθεί να βλέπω συνεχώς τις ίδιες φάτσες και να ακούω όλη την ώρα τα ίδια και τα ίδια.
Bαρέθηκα να ακούω ανακυκλωμένα λόγια από τα καλοπληρωμένα παπαγαλάκια, για τις κρίσιμες ώρες
στα Eurogroup, για τα τελεσίγραφα και για τα αδιέξοδα. Η μητέρα μου είχε τη δικιά της ανοιχτή. Εκείνη ήταν λοιπόν που με ενημέρωσε για το δημοψήφισμα.
Στο άκουσμά του πάγωσα. Στην αρχή φρόντισα να σκεφτώ ψύχραιμα. Μετά η δεύτερη μου σκέψη ππου πέρασε από το μυαλό μου ήταν Ψέματα.
Τις επόμενες ώρες ηρέμησα και άρχισα να σκέφτομαι την τελευταία πενταετία. Τις πιέσεις, τις ταπεινώσεις, τις αγωνίες για το μέλλον των παιδιών μας, την ζωή που φεύγει και πώς εξελίσσεται…