της Εβίτας Καραγεώργου*

Η αντιμετώπιση των θεμάτων παιδείας, περισσότερο από οιοδήποτε άλλον τομέα στη θεματική της διακυβέρνησης, απαιτεί νηφαλιότητα, σταθμισμένες κινήσεις και διάλογο ουσίας με όλες τις εμπλεκόμενες πλευρές.

Και τούτο όχι μόνον από επιλεγμένη πολιτική μετριοφροσύνη και σύνεση εντός της δύσκολης συγκυρίας, στάσεις άλλωστε που καθόλου δεν εξυπακούονται την καθολική αποδοχή, αλλά από και μόνη την πραγματικότητα ό,τι αφορούν στα νέα παιδιά, ο χειρισμός των υποθέσεων των οποίων καθίσταται ούτως ή άλλως παιδαγωγικά δυσχερής και συχνά απρόβλεπτος.

Τα πρόσφατα δύο παραδείγματα τόσο σχετικά με την τράπεζα θεμάτων όσο και με τη διενέργεια εξετάσεων για τα πειραματικά, έδειξαν ότι βιαστικές κινήσεις και αψυχολόγητες αποφάσεις οδηγούν σε παλινωδίες, μεταστρέφοντας το καθολικό δίκαιο της τέλεσής τους σε απολογία, κατά το κοινώς λεγόμενο «εκεί που μας χρωστάγανε μας πήραν και το βόδι»...

Και τα δύο μέτρα, τράπεζα θεμάτων και πρότυπα πειραματικά, θεσμοθετήθηκαν από τις προηγούμενες κυβερνήσεις με μία κοινότητα χαρακτηριστικών: